Brekken Jan Schampschot is dood. En de lezers die nu niet met een brok in hun keel achter hun krant zitten, kunnen beter op het internet live naar de zoveelste herhaling van een zogenaamd briljant idee van John de Mol gaan kijken. Jan Manschot is dood. Oprichter van Normaal. Vurig pleitbezorger van het dialect. Een man die zich een leven lang sterk heeft gemaakt voor cultuur uit de streek. En vooral drummer. Drummer van Normaal. Drummer van Boh Foi Toch. Drummer van het Hanska Duo. Van Bakkeri-j Manschot. Van Old Ni-js. En vast en zeker ook nog drummer van een heleboel andere bands. Ik heb hem meerdere malen ontmoet. Eerst was ik de fan. Toen was Jan de fan. Hij heeft me een paar keer geïnterviewd. Voor Radio Gelderland. Of voor een krant. Of zomaar, want er zijn in een artiestenleven momenten zat dat je niks beters te doen hebt. Hij heeft me zeker in de beginjaren als een moederhen onder de hoede genomen. De allereerste plaat die we ooit hebben opgenomen was in de Commodore Studio in Zelhem, destijds het hoofdkwartier van Normaal. Daar stond een videorecorder waarin een pornofilm zat die er niet meer uit kon. En ja. Het is zo. Als je 1 pornofilm gezien hebt, dan heb je ze allemaal gezien. Jan Manschot was een bevlogen artiest. Al dat gezuip en geouwehoer dat was natuurlijk prachtig. Zeker voor de café-eigenaren en de vele managers die er met de winst van door gingen. Van Brekken Jan Schampschot weet ik zeker dat hij dat allemaal maar grote onzin vond. Hij wou muziek maken. In de allerkleinste kroegjes die er maar te vinden zijn. En dan voor niet al te veel gage. Zo voorkom je het best het eeuwige gezeik over geld. Er moeten nog ergens een paar cassettebandjes rondzwerven waar Meneer Manschot Meneertje Manuel aan de tand voelt. Over zijn ambities. Zijn muzikale achtergrond. De religie van zijn ouders. Toestanden in de familie. Het dorpsleven. De Rock ’n Roll. En zijn helden. Ik weet nu al dat ik mijn grootste helden ben vergeten. Omdat ze zo vanzelfsprekend zijn voor een jongen uit Twente: Herman Finkers en Normaal. Zeker Normaal. We noemden ons niet zomaar Fratsen. Ik ben geen man van grote woorden. En ik ga hier ook geen huilerig verhaal afsteken over het verlies van een groot man. Daar hebben we andere programma’s voor. Maar ik wil Brekken Jan Schampschot toch 1 keer danken. En wel vanuit de grond van mijn hart. OJADASAWA!