Ik weet niet of ik het hier al eerder heb gezegd en zo ja, dan moet het me nog eens van het hart: de mens valt in herhaling. Of je nou zit te kijken naar het schaatsen in Sotsji of naar het sterven in Kiev, je hebt toch heel sterk het idee dat je het allemaal al vaker hebt gezien. En niet alleen vaker. Ook beter. De wijze waarop Sven Kramer vier jaar geleden naast het goud greep, dat was toch werkelijk schitterend. De allerbeste schaatser van zijn tijd die twee keer achter elkaar in dezelfde baan bleef rijden, ik vond het 1 van de mooiste momenten die ik ooit heb meegemaakt tijdens het kijken naar sport. Hij ging twee keer voor de binnenbocht. Ja, dacht ik nog. Zo kan ik het ook! Sven Kramer had nooit meer van zijn leven een 10 kilometer moeten rijden. Zeker niet op de Olympische Spelen. Dat had hem en zijn coach tot levende legendes gemaakt. Maar nee. Er moest wraak genomen worden. Er moest iets worden rechtgezet. Want het was zijn afstand. Hij was de beste. En jawel. Vier jaar later was het zover. Sven kwam. Sven zag. En Sven werd tweede. Achter Jorrit Bergsma. Achter wie? Jorrit Bergsma! Uit Kazachstan! Als ik Jorrit een tip mag geven. Blijf over vier jaar lekker thuis! Hier kom je nooit meer over heen. Ook in Kiev zitten we op dit moment te kijken naar een herhaling van een herhaling. De ingrediënten zijn altijd hetzelfde. Economische rampspoed. Een leider die denkt dat hij het dit keer wel gaat winnen. Een bevolking die zich de kop helemaal gek laat maken. Bloedvergieten. Een impasse. Willem Alexander komt even een biertje drinken. De internationale belangen worden veilig gesteld. De medailles worden uitgereikt. En alles begint weer van voren af aan. Het is alsof je kijkt naar de film Deja Vu en halverwege het idee hebt: “Volgens mij heb ik deze film al een keer eerder gezien…“ Maar dan niet met Denzel Washington maar met Richard Pryor. Geschiedenis als een slap aftreksel. En ja, beste lezers. Wat wil Meneertje Manuel hier nou mee zeggen? Dat is me zelf ook niet helemaal duidelijk. Ik denk dat ik hier een pleidooi probeer te houden voor de oorspronkelijkheid. Maar het zou ook zomaar kunnen zijn dat ik hier hartstochtelijk juich voor de nederlaag. Winnen kan er altijd maar eentje. Het zijn de verliezers die van een land een volk maken.