We gaan naar Sotsji! Nou ja. Wij niet. Onze Koning gaat naar Sotsji. Zijn Koningin. Niet de mijne. Onze minister van Sport. Minister President Mark Rutte. En oh ja. Er gaan ook nog een paar wintersporters naar Sotsji. Van die laatste groep snap ik nog dat ze naar Sotsji gaan. Daar vinden namelijk de Olympische Winterspelen plaats en dat lijkt me nou echt een dingetje voor wintersporters. Maar onze Koning? En zijn Koningin? Niet de mijne. Gaan die daar straks meedoen aan het rodelen? Of hebben die zich stiekum ingeschreven voor het schanspringen, William The Eagle en Maxima The Condor of The Andes. Volgens Mark Rutte gaan we naar Sotsji om in gesprek te blijven. Dat kan toch ook telefonisch? Scheelt aanzienlijk in de reiskosten en de kans dat je dan slachtoffer gaat worden van moslim-terrorisme is ook zo goed als nihil. En nu ik er even wat langer over nadenkt, waarom ga ik eigenlijk niet naar Sotsji? Ze hebben daar toch ook artiesten nodig die voor een jolige noot zorgen tijdens de dweilpauzes. Ik zou daar maar al te graag even een half uurtje cabaret willen maken. Over Poetin die zo vaak met ontbloot bovenlichaam op de foto gaat dat hij zelfs bij de Gay Parade zou worden geweigerd wegens al te opzichtig nichterig gedrag. En ja, dan zou Meneertje Manuel zonder pardon in een Russische cel belanden, want een artiest die kritiek uit oefent op het regime, dat kennen ze in dat land niet. En ik ga hier niet over liegen. Het zou me natuurlijk ook de broodnodige publiciteit opleveren en dat kan ik goed gebruiken in deze magere culturele tijden. En dat is bij mijn provocerende Franse collega Monsieurtje Dieudonné M’bala M’bala al niet veel anders, wij handelen alleen maar uit eigenbelang. Leer mij de artiesten kennen! Ik zou daar zelfs tijdens een optreden vlak voor de prijsuitreiking van het curling een voorzichtige opmerking kunnen maken over het vermoeden dat zelfs onze eigen premier Mark Rutte een latente homoseksueel is, maar dat kan ik beter achterwege laten. Je moet als artiest je hand niet overspelen. Ik heb, zittend in die Russische cel, mijn grote vriend Mark hard nodig om me in ieder geval voor september weer vrij te krijgen. Want dan begint het nieuwe theaterseizoen en dan moet ik in staat zijn mijn welverdiende vruchten te plukken. Alleen nog een titel verzinnen. Holmaat van Oranje? Nee. Tussenderussen? Nee. Gebakken Lucht en Spelen? Nee. Da! Ja. Da!