Ik ben helemaal gek van films. Maakt niet uit welke films. Blockbusters. Arthouse. Vage SF-films. Jaren 70 horror. Misdaad. Superhelden. Porno met een verhaal. Ik kijk alles. Zelfs de meest krakkemikkige films die ooit zijn gemaakt hebben mijn onvoorwaardelijke attentie. Ook al weet ik al na tien minuten dat een film van plakband aan elkaar hangt en lijken de dialogen geschreven door een analfabete autist uit Helmond, ik kijk de hele film uit. Want in werkelijk iedere film zit wel een moment dat je doet opveren uit je stoel. Een wonderschoon meisje. Een afzichtelijke seriemoordenaar met een Ford Mustang. Of ik heb alleen maar oog voor het schitterende landschap op de achtergrond. Het is soms alsof je vier uur achter elkaar zit te kijken naar een etappe in de Tour de France. En dat je dan niet in de gaten hebt dat die film over wielrennen ging. Hetzelfde heb ik bij de onvoorstelbare hoeveelheid televisieseries die uit komen op DVD. Die moet ik ook allemaal bekijken. Er zitten soms absolute juweeltjes tussen. Twin Peaks. True Detective. The Wire. The Sopranos. Op dit moment zit ik in het zevende en laatste seizoen van Sons of Anarchy. Over een extreem gewelddadige Amerikaanse motorbende en iets van een vadercomplex. En hele lelijke motoren. Maar dat is een sponsordingetje. Wat deze serie echter voor mij onweerstaanbaar maakt is de aanwezigheid van de meest wonderbaarlijke actrice die ik ken. Katey Sagal. Toen ik nog in de pyjama zat te kijken was zij Peggy Bundy uit Married…with children. Een schitterende rol die me meer over de Verenigde Staten van Amerika heeft geleerd dan Bill Gates. En nu speelt ze de rol van Gemma, net als in haar echte leven moeder van Jackson en als de lezers echt willen weten hoe ver een moeder gaat om haar kind te beschermen, ga haar zien. Het moment waarop ze de vrouw van haar zoon die op het punt staat te motorbende te verraden met een vleesmes boven het aanrecht van het leven beroofd is een scene die al meer dan een week door mijn hoofd spookt. En dat vind ik dan mooi. Dat er nog steeds dingen gemaakt kunnen worden die ook Meneertje Manuel uit z’n evenwicht weten te brengen. Dat ik de dvd stop zet. Een half uur naar haar gezicht kijk. En alleen maar kan denken. ‘Dat had ik dus echt nooit van Peggy Bundy verwacht.’ En daar dank ik haar voor.