Er hing een man aan de telefoon. Of ik nog zou gaan stemmen. Ik stem al mijn leven lang. Zei ik. Ik ben gitarist. Inderdaad. Dat was een flauwe grap. Maar het geeft weer hoe ik denk over dat hele politieke circus. Het is een flauwe grap. Amateurtoneel. Ik zou onmiddellijk de subsidie stopzetten. Maar dat kan ik niet. Want daar gaan anderen over. Zeg maar de dames en heren politici zelf. En die toneelspelers gaan natuurlijk nooit hun eigen gezelschap de nek omdraaien. Het is toch een lachwekkend groepje. Geert Wilders die net zo lang schreeuwt dat de islam een probleem gaat worden tot de islam daadwerkelijk het probleem geworden is. Zijn voortdurende beveiliging heeft de Nederlandse Staat inmiddels zo veel geld gekost dat ze het uit het potje voor de beveiliging van synagoges moeten trekken. En is Nederland er veiliger op geworden? Ik dacht het niet. Emile Roemer die zo enorm op gaat in zijn rol van gezellige Brabander dat zelfs Frans Bauer niet meer met hem op de foto wil. Is Nederland er socialer op geworden? Ik dacht het niet. Alexander Pechthold. Speelt alleen maar een bijrol maar mag in de pauzes altijd het hoogste woord voeren. Meer geld naar onderwijs? Dacht het niet. Diederik Samsom. De leider van de sociaal-democraten heet Diederik! Dacht het niet. Marianne Thieme. Er moet ook een meisje bij. En Mark? Mark Rutte. We hebben ook nog iemand nodig die worstelt met zijn seksuele geaardheid. Niet dat ik denk dat Mark Rutte worstelt met zijn seksuele geaardheid. Het is zijn rol. En die rol speelt hij voortreffelijk. Ben ik nog iemand vergeten? Buma? Wie is Buma? Oh die! Die denkt dat ie Mephisto is. Het probleem met onze volksvertegenwoordiging is dat die volksvertegenwoordiging niet bestaat. We kunnen eens in de zoveel tijd, op uitnodiging, een gang naar de stembus maken en daar onze stem uit brengen op een beroepspoliticus. Of het nu een stem is voor de gemeente. De provincie. Het land. Europa. Je hebt iedere keer alleen maar de keuze uit dezelfde cast. En dat is al eeuwen zo. Michiel de Ruyter in een reclame voor de JUMBO. Dat is ons land. Ik was op mijn achtiende zo trots als een pauw toen ik voor het eerst een stem uit mocht brengen. Mijn stem. Die euforie ben ik de afgelopen jaren helemaal kwijt geraakt. Het gezeik. De beloftes. De ego’s. En het gebral. We krijgen de onderste steen boven. Ik dacht het niet.