Er is een film uit die gaat over het leven en de dood van André Hazes. Een geheid succes. Want daar mogen de Nederlanders graag naar kijken. Een zingende landgenoot die zich dood zuipt. Ik heb de film nog niet gezien. Ik wou eerst de column schrijven. Leek me wel zo eerlijk. Hazes is een icoon van de volksmuziek. Niet als Tante Leen en Willie Alberti. Dan waren de iconen van onze opa’s en oma’s. Hazes is de zuipschuit van onze generatie. Ik bedoel natuurlijk het vlaggenschip. Zijn afscheid in de Amsterdam Arena is nog steeds met afstand het meest opwindende dat daar ooit in die graftombe heeft plaatsgevonden. Ik denk dat nog steeds driewart van het Ajax-publiek dat vlak voor de wedstrijd begint het stadion binnenkomt verzucht: ‘ Jammer dat ze de kist hebben weggehaald. Daar hadden ze toch om heen kunnen voetballen…’ Hazes werd nogal eens weggezet als een Tokkie. Hazes was geen Tokkie. Dat waren de Tokkies. En dat die asociale familie in het woordenboek terecht is gekomen als Merknaam, daar had Hazes niks mee te maken. Hazes was een zanger. Een volkszanger. En hoe gaat dat met volkszangers. Die zetten miljoenen om. En krijgen daar zelf maar net iets van mee. En zetten het dan op een zuipen. Al het gelul de afgelopen week over het respect waarmee Hazes is neergezet. Dat is voor alle vrienden van Dré alleen maar nog een keer raak in de portemonnee. Natuurlijk had Hazes ook zelf schuld. Hij dronk Heineken. En dan ook nog eens uit blik. Iedereen weet: ‘ Niet te zuipen.’ Dus drink je er altijd te veel van. Want zo gaat dat als je gaat voor de liederlijke dronkenschap. Dan maakt het niet meer uit wat je drinkt. Hazes had dus geen smaak. Maar wel een fantastisch talent. Een 9 darter zingen in ons hart. En dan ook nog eens levend op de televisie. Ik vind hem een geweldige tekstschrijver. In een discotheek. Zat ik van de week. Er zijn wereldberoemde schrijvers die hetzelfde proberen te vertellen in een roman van 1200 bladzijden. En hopeloos falen. Of dit. Ik heb hier een brief voor mijn moeder. Ik heb ook weleens een brief voor mijn moeder. Hoog in de hemelen. André Hazes was 1000 jaar eenzaamheid. Groter dan Jezus Christus? Niet groter. Eenzamer. Ik ga maandag naar zijn film. En ik beloof hem dat de tranen me over de wangen zullen lopen. Als een zigeunerkindje.