Lowlands. Het blijft een raar festival. Je krijgt daar een backstage-sticker voor op je auto maar dan moet je die auto niet backstage parkeren omdat hij dan zonder pardon wordt weggesleept naar Lelystad. Daar moet je ook niet over gaan discussiëren want dan krijg je nog een ram voor je kop toe als je niet oppast. Vervolgens merk je dat er flessen bier in de koelkast van je kleedkamer staan met daarop je naam. Echt. Een bierflesje met daarop de naam Andre Manuel, zonder het streepje. Op zich geen ramp. Ik kan leven zonder dat streepje. Maar dat het bier van het merk Heineken is en ik toch echt een Tukker ben, het komt allemaal een beetje jennerig over. Dan moet je gaan soundchecken en blijk je door een kapotte microfoon te zingen. Oh nee. Een kapot snoer. Oh nee. Een kapot kanaal. En dat lossen ze dan zo op dat ik een uur lang door een kapotte microfoon met een kapotte kabel door een kapot kanaal sta te zingen. Gelukkig maar dat ik het ben. Want als ik zing klinkt het toch al alsof er iets kapot is. Dan het daadwerkelijke optreden zelf. Al binnen 30 seconden komt er een vrouw het podium op lopen. Zo vanuit de zaal. Ze kon er niks van verstaan. Ik zei dat ik nog niet eens echt begonnen was. Ook dat verstond ze niet. Ze keek enorm glazig uit haar ogen. Dus ik heb haar op de eerste rij gezet en beloofd dat ik de tekst van het hele programma naar haar zou mailen. Dat heb ik ook daadwerkelijk gedaan afgelopen maandag. Naar alle waarschijnlijkheid gaat ze daar een andere artiest hartelijk voor bedanken. Van alle kraampjes op Lowlands heeft die van de apotheker het drukst. Ook ben ik nog even het festivalterrein over gelopen. Ik had dorst dus ik bestelde een bekertje water. Dat kon. En dat kwam me op twee euro en zestig eurocent te staan. Tweeeurozestig! Voor een bekertje water waar een cactus nog van zou overlijden. Dat is ongeveer de prijs die de gemiddelde bootvluchteling kwijt is aan een consumptie op volle zee. Ook zag ik nog een klein stukje van een optreden van een band uit Amerika die zich helemaal het schompes lachten. In het thuisland stonden ze hooguit op de hoek van de straat te spelen en hier klapten al die gekke, blanke Nederlanders zich de handen stuk om zoveel internationaal amateurisme. Lowlands was niet uitverkocht. En ik niet verbaasd.