Stel. Je schrijft een wedstrijd uit. Iets ludieks.. De Mooist Versierde Dildo van het Jaar. Mag ook wat anders zijn. Dit is een voorbeeld. Maar het zou toch kunnen? De Mooist Versierde Dildo van het Jaar. Voor tijdens de Pasen. Dat de kinderen daarmee door de straten kunnen lopen. Is toch een soort van vruchtbaarheidssymbool. Nee. Niet voor iedereen. Maar het hoeft toch ook niet altijd voor iedereen te zijn? Sommigen vieren de Ramadan. Anderen lopen met een versierde dildo door de straten. Moet kunnen. Vrij land.
Dus. De Mooist Versierde Dildo van het Jaar. Daar hoort natuurlijk een schitterend prijzenpakket bij. Iets van de slager. Iets van de slijter. Iets van Roetgerink. Voor elk wat wils.
En natuurlijk een flinke hoofdprijs. Dat kan ook van alles zijn. Ligt een beetje aan de sponsoren. Een nieuwe auto. Twee nieuwe auto’s. Een gezinshulp. Vrachtwagen vol kunstmest. Of luchtafweergeschut. Al dan niet tweedehands. Dat het in ieder geval leuk om te winnen is. Zo van: ‘Luchtafweergeschut! Wat ontzettend leuk! Dat had ik nog niet!’
Iedereen mag er aan mee doen. Jong en oud. Zwart en wit. Mannen en vrouwen. Als de deelnemers maar in leven zijn. Daar trekken we de grens. Natuurlijk krijg je dan scheve gezichten. Want waarom moeten de kandidaten nou weer in leven zijn? Dat is toch niet eerlijk tegenover de mensen die niet meer in leven zijn? Die winnen toch al nooit meer iets!
En dat is zo. Laten we zeggen dat de mensen die niet meer in leven zijn ook mee mogen doen. Maar dan alleen als de hoofdprijs een massagraf is.
Dan hebben we natuurlijk iets van een jury nodig. Dat hoeven niet allemaal pornoactrices te zijn. Liever niet zelfs . Het lijkt me veel verstandiger om juryleden te selecteren die een beetje afstand weten te houden tot de materie. We zouden daar een taskforce op kunnen zetten. Met een stuurgroep. Misschien kan Maurice de Hond iets peilen. Zolang dat peilen maar niet met een versierde dildo gebeurt. Laten we het alstublieft een beetje netjes houden. En laten we in ieder geval heel erg de indruk wekken dat de verkiezing van de Mooist Versierde Dildo van het Jaar eerlijk gaat verlopen. Vertrouwen wekken! Cultuuromslag! Inclusief! Batterijen!
Dan rest ons alleen nog de heugelijke dag van de prijsuitreiking zelf. Doe maar op Goede Vrijdag. Bij Dieka. Die is ook van de Kruusweg. Er klinkt moderne trekzakmuziek. Uit 1875.
Er zijn drie finalisten. Dat blijken broers. Maar dat is toevallig. Er is een praatje van de voorzitter van de jury die de vader van deze drie broers blijkt te zijn. Dat is ook toevallig. De hoofdprijs bestaat uit een jaarlijkse subsidie van iets meer dan 100 miljoen euro voor de varkensfokkerij van deze vader en zijn drie zoons. Ook allemaal niks dan toeval. En dat de winnaars uiteindelijk alle drie lid blijken te zijn van het CDA? Dat is toeval voor gevorderden. Dat noemen we de voorzienigheid.