Mensen vragen weleens aan mij waarom ik zo ontzettend optimistisch in het leven sta en daar dan kan ik dan maar 1 ding op antwoorden: Ik zie alleen maar aardige mensen. Er zullen er zeker een paar tussen zitten waarvan later blijkt dat het psychopaten, seriemoordenaars of monarchisten zijn geweest, dat is dan gewoon een verkeerde inschatting geweest. Maar ik zit nu even in een periode dat ik van het slechte in de mens niks wil weten. Ik weet dat het er is. Maar ik benoem het niet meer. Er zijn ook mensen die zeggen dat mijn eeuwige optimisme gevoed word door commerciële motieven. Dat ik met die plotselinge vriendelijkheid en grote mate van aaibaarheid mee probeer te liften op het internationale succes van Ilse de Lange en dat is ook zo. Dat hoef je echter niet aan de grote klok te hangen. Maar ik ga het wel doen, in mijn volgende programma. Ik begin over 16 dagen met optreden op Oerol en ik heb alleen deze column. Dat is dus een aardig begin. Nederland gaat een hele nieuwe Meneertje Manuel leren kennen. De zachtaardige. De romantische. De vriend van alle mensen! Het moet natuurlijk wel theater blijven. Maar de toekomst is al somber zat. Ik ga een hele blije eikel uithangen. Dat moet even gebeuren. Daar hebben meer artiesten last van. Je moet ook zo af en toe een leuk optreden hebben. Mijn nieuwe programma heet Het Geval Apart en speelt zich geheel en af in Europa. Dan heb ik meteen de actualiteit te pakken. Het is een hele vrije bewerking van het Dagboek van Anne Frank, maar dan op z’n Twents. Dus geen slachtoffers, alleen maar gezelligheid. Ik zou zeg maar hetzelfde kunnen betekenen voor onze regio Twente in Europa als Annie Schreijer maar dan gewoon vanuit huis. Beste lezers, zo begint dit verhaal. En ik weet dat er een paar zijn die op dit moment denken: wat een aparte column. En dat is ook zo. Ik zag een week of wat geleden een foto van een mevrouw met een bebloede tampon die daarmee reclame probeerde te maken voor een fotoboek. Wat heel aardig lukte. En ik zag haar tampon en die bruine ogen en dat wat eigenaardige lachje en ik dacht: “Tja. Ie mot toch argens beginn’n. “ En zo is het dus elke keer met die artiesten. Want het blijft gewoon een schitterend iets.