Categorie: Uncategorized

Daar ben je dan mooi klaar mee. Moet je voor de dagelijkse boodschappen ineens helemaal naar Zuid Deurningen. Het is een absolute schande! Vooral ook omdat er helemaal geen supermarkt te vinden is in Zuid Deurningen. En dat komt dan weer omdat Zuid Deurningen niet eens bestaat. Dat heet daar Denekamp. En in Denekamp wil je nog niet opgezet worden gevonden.

Moet je dus helemaal naar Nordhorn! Nordhorn! Nordhorn ligt gewoon in een ander land! Dat kan dus alleen maar in Nederland. Dat je door een ambtenaar je eigen land wordt uitgepest. Dat is toch niet meer uit te leggen aan de mensen thuis! Zeker niet omdat de problemen in allereerste instantie zijn ontstaan door bezoekers uit datzelfde Nordhorn. Die onder het smoesje van ‘mahl billiger Kaffee kaufen’ maandenlang door je supermarkt in Noord Deurningen hebben lopen hoesten. 

Het zou me niet verbazen als die allemaal werkzaam zijn in de Lidl aan de Borkener Hof in Nordhorn. Want leer mij de Duitsers kennen! Die verwarren ‘Internationale Solidariteit’ wel vaker met het aloude ‘Invasie’. Als ik in Noord Deurningen zou wonen, dan wist ik het wel. Dan zou ik de komende nacht op mijn fietsje door het pikkedonker naar Nordhorn rijden om in de plaatselijke dierentuin een paar grieperige vleermuizen over het hek te gooien. Doe er een briefje bij. Geef in dat briefje de schuld aan Denekamp. Vertel de Duitsers dat Natura Docet nog wel een opgezette olifant kan gebruiken. Misschien alvast een kleine kiepauto op de parkeerplaats met voldoende zaagsel voor niet alleen een olifant maar ook nog een Duitse supermarkteigenaar. Resultaat gegarandeerd!

Het zou toch wat zijn als ze ook in Noord Deurningen, al is het dik 75 jaar te laat, eindelijk in verzet gaan komen. En waarom stoppen bij Noord Deurningen? Ik zie opeens een heleboel Nederlandse grensbewoners voor me die iedere ochtend met een flinke loopneus supermarkten in het vijandige Duitsland overspoelen. Die zouden we dan  de Deurningen Defence Force kunnen noemen. André Rieu die vanuit Limburg de troepen richting Keulen dirigeert. Daniël Lohues die vanuit Bourtange oprukt naar Hamburg. En dan de Duitse Waddeneilanden laten bezoeken door de Jeugd Mariniers Compagnie Appelhof. 

We kunnen toch niet toelaten dat een hardwerkende middenstander uit Noord Deurningen kapot wordt gemaakt door Duits winkelpubliek! En wees nou niet zo naïef. Ze stoppen echt niet bij Noord Deurningen! Er zijn al Duitsers gesignaleerd in Zeeland! En hoe zijn die in Zeeland gekomen? Over de A15 en de N57! Die hebben Rotterdam allang weer in het snotje. Die Duitsers zijn echt overal. Ik ga niet zo ver dat ik ze een virus zou willen noemen. Maar het scheelt verdomd weinig! Nederland, let op uw saeck! Den Haag staat op omvallen! Zeker. Er is nog wat futiel verzet in de Schilderswijk. Maar het Binnenhof is inmiddels uitgestorven. Ons parlement is gevlucht naar Londen! De Duitsers kunnen gewoon doorlopen! Hilfe! Hilfe!!

Het is natuurlijk hartstikke sneu dat Oost-Nederland weer volkomen naast de pot van het Fonds Podiumkunsten pist. Maar we hoeven daar ook weer niet al te dramatisch over te doen. Wij wonen nu eenmaal in een gedeelte van Nederland waar de subsidie naar het varken gaat in plaats van naar de kunstenaar. Dat is weleens confronterend. Ik heb ik weet niet hoe vaak huilend in een kleedkamer gezeten, waar ik me dan realiseerde dat die schalen met broodjes ham beter betaald werden dan Meneertje Manuel zelf. Toch heb ik me daar altijd zonder knorren bij neer gelegd. Dat is democratie. Hier regeren de boeren.

Net als het volkomen democratisch is dat 54 procent van de subsidie naar Amsterdam gaat. Want in Amsterdam wonen nu eenmaal 9,18 miljoen mensen. En dat is exact 54 procent. Dit hoeft u niet na te rekenen. Dat heb ik al voor u gedaan. Samen met Willem Engel.

Heel cultureel Nederland heeft 21 miljoen euro te verdelen. 21 miljoen euro. Dat lijkt echt helemaal niks. Dat is het natuurlijk niet. Het is niet niks. Het is 21 miljoen euro. Daar zou Booking.com een hele leuke vrijdagmiddagborrel van kunnen organiseren. Daar zouden alle medewerkers van Albert Heijn een Cornetto van kunnen kopen. En nee. Daar zouden we nooit de aandeelhouders van Albert Heijn tevreden mee kunnen stellen. Die halen hun neus op voor die 21 miljoen. Die hebben de afgelopen week 220 miljoen euro dividend mogen verdelen. En terecht! Dat is democratie. Hier regeert het kapitaal. En als we dat anders willen, dan moeten we anders stemmen.

Terug naar Amsterdam. Die hebben straks 11,34 miljoen euro te besteden. Die 11,34 miljoen euro zal voor het grootste gedeelte opgaan aan huisvesting. Gelukkig maar dat de Amsterdamse huizenmarkt in handen is van lieden met een sociaal hart. Want het is natuurlijk niet te verkopen als het grootste gedeelte van de 11,34 miljoen euro subsidie in dezelfde zakken verdwijnt als het dividend van Ahold. Of nog erger. Dat 5,6 miljoen euro via allerlei slinkse omwegen terecht komt op een offshore-bankrekening van een neef van onze koning. Onze koning die overigens in zijn eentje net zoveel subsidie ontvangt als alle andere Nederlandse kunstenaars bij elkaar. Maar dat is een ander verhaal. Nee. Dat is hetzelfde verhaal. Maar dan net iets te ingewikkeld. En Nederlanders houden niet van ingewikkeld. Daarom stemmen ze steeds vaker met hun onderbuik. Het is niet anders. Dat is democratie.

Amsterdam zou die 11 miljoen euro ook kunnen uitgeven aan een auto. Zo eentje waar Christiano Ronaldo 3 maanden voor heeft moeten werken. En dan zet Amsterdam die auto van 11 miljoen euro op een sokkel op het Museumplein. Als statement. Als schitterend eerbetoon aan de moderne mens. Waarin een mooie Portugese jongen, die redelijk tegen een bal aan kan trappen, een auto van 11 miljoen euro in zijn garage kan zetten. Als de grootste kunstenaar van onze tijd.   

Ik weet niet hoe het met mijn geliefde lezers is, maar Meneertje Manuel is wel weer toe aan een aanslag. Hoeft niet zo’n hele grote te zijn. Al denk ik dat een aanslag van het kaliber 9/11 over de gehele aardbol met gejuich zou worden ontvangen. We willen zo graag de zinnen verzetten. Niet meer dat geneuzel op miezerig, microscopisch niveau. Ouderwets onbenullig geweld op grote schaal. Daar zijn we aan toe.

Het maakt me niet zoveel uit op welk motief dat geweld gebaseerd zal zijn.  Mag van mij religieus zijn. Al begrijp ik de praktische moeilijkheden. Want hoe blaas je jezelf op in een rij als er nergens meer een fatsoenlijke rij te vinden is? Je zou de mensen kunnen vragen om allemaal wat dichter op elkaar te kruipen maar dan ben je natuurlijk wel het verrassingseffect kwijt. En ja, je bent welliswaar een zelfmoordterrorist, maar je wil natuurlijk niet dat virus oplopen. Dat is voor die 72 maagden ook niet leuk, die je soppend op staan te wachten bij de artiesteningang van het Paradijs, om er dan alleen maar achter te komen dat Mister Lover Lover Boy eerst nog even veertien dagen in quarantaine moet.  

De keuze van het doelwit is nog wel een dingetje. Je wilt natuurlijk met een aanslag bewerkstelligen dat de mensheid weer gaat zwelgen in onderlinge solidariteit en compassie en daarom is een aanslag op de paus niet zo’n heel goed idee. Ook Trump, Baudet, Wilders, Roelvink en Bolsanaro vallen af. Beter is het om een doelwit te kiezen waar de gehele wereldbevolking zich in kan vinden. Zoals kutweer. We moeten dus een onbenullige aanslag gaan plegen op kutweer. 

Hoe gaan we dat doen? Met passagiersvliegtuigen. Die laden we helemaal vol en die vliegen zich dan te pletter op het kutweer. Dat kan volgens mij all-inclusive. En dat zorgt ervoor dat er minder mensen hoeven te worden ontslagen bij de KLM. Hoewel je na ieder neergestort vliegtuig wel blijft zitten met een kostenpost ‘onvoorzien’. Dat weer een negatieve invloed heeft op de werkgelegenheid. Kom ik nog op terug.

Het droomscenario is toch wel een enorme aanslag op Amerikaans grondgebied. Het liefst ook nog door de Chinezen, zodat we de komende 50 jaar weten wat ons te doen staat. Doe maar op 10 september. Is toch lachen! Een mooi idee voor een aanslag zou zijn om met honderduizend terroristen de Muur van Trump om te duwen. Maar dat lijkt me bij nader inzien lang niet gewelddadig genoeg. There shall be blood! Doe dit keer maar iets met een atoombom. Dat is ons al in tientallen Amerikaanse tv-series beloofd, het zou eens een keer tijd worden. Voor het beste resultaat zou ik een tactische atoombom laten ontploffen in Disneyworld. Daar loopt ieder moment van de dag wel ergens een Chinees langs een beveiligingscamera. En dan kan Trump de verkiezingen door laten gaan. Omdat hij die nu wel gaat winnen.

‘De pest was ook geen pretje!’ Ja. Ik dacht. Ik begin deze zaterdag met een woord van troost. En laten we wel wezen. De pest was echt geen pretje. Zeker in die tijd niet. Want je kon toen nog niet thuiswerken. Ja, dat kon wel. Maar de vrouwtjes waren er niet blij mee. Al die landbouwwerktuigen in de open keuken. Rollebollend met de moslims door het opkamertje. Of een vissersboot op de delle. Die ze net gedweild had. Dat gaf spanningen.

Het mooie aan de periode waarin de pest ons land teisterde was natuurlijk het totale gebrek aan gezondheidszorg. Er waren alleen maar een paar kwakzalvers. Zonder Instagram. Dus die schade bleef beperkt. De genezing ook. Gelukkig wel. Het hele idee achter zo’n pandemie is natuurlijk dat er zoveel mogelijk slachtoffers vallen. Zodat er weer wat bewegingsruimte komt. Zodat de mens weer op adem komt. Want dat was de klacht toch?

I can’t breathe. Dan moet je dus niet gaan proberen om zoveel mogelijk mensen het leven te redden. Dat hadden ze in de Middeleeuwen beter begrepen. Het is ook niet voor niks dat de godsdienstoorlogen zeer populair waren in die dagen. Hoe groter de onzin, hoe makkelijker het sterven. Heerlijke tijd!

Mocht corona er de komende maanden niet in slagen om de wereldbevolking terug te brengen naar een aanvaardbaar niveau, dan is dat de schuld van onze gezondheidszorg. Ik weet het. Het hele idee achter de gezondheidszorg is het in leven houden van zoveel mogelijk mensen. Het hele idee achter een pandemie is echter om zoveel mogelijk mensenlevens  te beëindigen. Hier botsen de belangen! Daar moet de regering iets aan doen! Misschien dat Doutzen Kroes hier even een paar uur naar kan kijken.

De rijkste man op aarde verdiende afgelopen week tien miljard dollar op 1 dag. Tien miljard. Op 1 dag. Dat was hem zonder onze gezondheidszorg nooit gelukt. Want de gezondheidszorg houdt ons in leven. We moeten ons echter af gaan vragen wat we in leven houden. Zijn dat kwetsbare mensen. Of is het omzet. Liggen daar opa’s en oma’s dood te gaan? Of redden we zoveel mogelijk klanten? Hier zou Doutzen ook eens naar moeten kijken. Dan kijk ik wel even naar Doutzen.

We tikken als mensheid binnenkort de 8 miljard exemplaren aan. 8 miljard volstrekt unieke toppers die allemaal recht hebben op iets. We weten nu al dat niet iedereen gaat krijgen wat hij wil. Zoveel trekkers hebben we niet. En we krijgen ook niet allemaal onze eigen praatprogramma. Al scheelt dat niet veel. Wat we wel gaan doen is uit alle macht proberen die 8 miljard mensen zo lang mogelijk in leven te houden. Omdat ze het waard zijn. Omdat ze net zo uniek zijn als alle 8 miljard anderen. Omdat er een schitterende rij van te maken is. Van de wieg. Naar het graf. Langs de kassa.

Dat lijkt mij ook wel wat, als een hedendaagse variant op Rambo een paar politieagenten ontwapenen en me dan verstoppen. In het Sterrebos. Dat ze dan met 1500 man en een heleboel honden gaan zoeken. En dat ze me dan niet kunnen vinden. Moeten we wel even afspreken dat niet alle 1500 politieagenten tegelijkertijd gaan zoeken. Zo groot is het Sterrebos namelijk niet. Het zou funest zijn voor de beeldvorming, 1500 politieagenten in polonaise. En ik dan voorop. Verlies je toch een stukje gezag. Natuurlijk krijg ik nu al commentaar van mensen die beweren dat ik het nog geen weekend vol zou houden in het Sterrebos. Ik zou niet weten waarom. De Spar is maar 5 minuten lopen. En nee. Ik heb nog nooit een geweer vastgehouden. Ik hoef dan ook niet zelf een ree of een konijn te stropen. Die bestel ik gewoon bij slager Kastelein. En bij Irma mag ik die vast even opwarmen.

Mensen die er verstand van hebben zeggen dat de grootste uitdaging het gevecht tegen de eenzaamheid zal zijn. Dat zal ook wel meevallen. Zo heb ik de eerste dag waarop ik uit handen probeer te blijven van die enorme politiemacht ’s avonds al een optreden. Op Vlieland. En 1500 politieagenten die allemaal nog bij Doeksen last-minute een overtocht willen boeken, dat gaat hem niet worden.  Ook dan zullen er mensen zijn die zeggen dat dit niet eerlijk is. Maar daar heb ik lak aan. Meneertje Manuel heeft daarnet 4 politieagenten hun pistolen ontfutseld, het gaat hier niet over eerlijk, het gaat alleen nog om overleven. Ik zit nu te denken om stiekem naar Terschelling te gaan. Dat ik ze met dat zogenaamde optreden op Vlieland op een dwaalspoor heb gebracht. Al kan het natuurlijk ook zijn dat de man of vrouw die de leiding heeft over mijn klopjacht deze krant aan het lezen is. Schiermonnikoog! Meneertje Manuel zit op Schiermonnikoog! En dan zit ik natuurlijk niet op Schiermonnikoog. Want ik ben een boefje. Het zou ook zo maar kunnen zijn dat ik me achter een boom heb verstopt in het Nijenhuis. Helemaal aan de andere kant van mijn dorp. Dat verwachten ze nooit.

Ik heb inmiddels besloten om me schuil te gaan houden in het Zwarte Woud. En ik roep al mijn lezers op hetzelfde te gaan doen. Het zou toch geweldig zijn als we eind Augustus met meer dan honderduizend eenzame, getormenteerde zielen door die bossen paraderen. Dat we halverwege de klopjacht de rollen omdraaien en achter de politieagenten aan gaan rennen. Want zo is het natuurlijk ook nog eens een keer. Als de overgrote meerderheid van een bevolking krankzinnig gedrag vertoont, zal dat krankzinnige gedrag zeer snel worden omgezet in beleid.

Dat is toch wel een terugkerend fenomeen in de geschiedenis van de mens. De oorlog tussen de rede en de onrede. We hebben in ieder geval iets te kiezen.

Ophef! Jort Kelder! Racisme! Woede! Waarom? Jort Kelder gaat een debat over racisme leiden. Dat kan natuurlijk niet. Want Jort is een Blanke Witte. En die weten niet wat racisme is. Wat ik een eigenaardige standpunt vind. Want hoe kan je nou fatsoenlijk over racisme praten zonder een superieure Blanke Witte Gespreksleider? Nog sterker. Hoe kun je nou een vruchtbare discussie houden over rascisme zonder dat racisme pontificaal in beeld te brengen. En we weten allemaal dat het zonder Blanke Witte Gespreksleider alleen maar chaos op zal leveren. Door elkaar heen praten. Schietpartijen. Te pas en te onpas op een scooter door de vergaderruimte crossen. De rondvraag missen omdat je een drugsdeal aan het afhandelen bent. En dan ook nog eens de gaten die constant in het personeelsbestand vallen. Dat er drie afwezigen zijn en dat de notulist dan achter hun namen moet zetten: Geliquideerd.

Zo gaan we natuurlijk nooit de strijd tegen het racisme winnen. Voor de veiligheid van de Zwarte Zwarte Gasten is er dus een Blanke Witte Gespreksleider. Het lijkt me ook verstandig om niet alleen maar Zwarte Zwarte Gasten uit te nodigen. Krijg je toch een wat eenzijdig verhaal. Dan gaan de kijkers zappen. Dan gaan ze luisteren naar wat Albert Verlinde te zeggen heeft over racisme. Zit je al snel achterin een bus naar Rosa Parks The Musical te kijken. Het is dus verstandig om ook een paar Blanke Witte Gasten aan tafel uit te nodigen. Of nog beter. Alleen de Blanke Witte Gasten aan tafel en de Zwarte Zwarte Gasten in een hok. Dat je meteen vanaf de opening de toon zet. Martin Gaus zou dan iets met honden kunnen doen.  Misschien in spelvorm. 1 tegen Honden. En dan eindigen als een klusprogramma. Help mijn Man kan niet Lynchen.

Natuurlijk bestaat er een gerede kans dat dergelijk, pontificaal in beeld gebracht racisme de verkeerde doelgroep aan de buis zal kluisteren. Dat we de plank misslaan. Dat er internationaal een storm van protest op zal laaien als er op onze Publieke Omroep tijdens een televisieprogramma een Zwarte Zwarte Gast wordt opgehangen. Ook al was dat dan volgens een heleboel kijkers meer dan terecht. Want hij had het spelletje gewoon eerlijk verloren. Toch denk ik dat we vooral de progressie moeten koesteren. We hebben eindelijk zichtbaar gemaakt wat al decennia lang vol in beeld was.

In het verlengde daarvan kunnen we ook denken aan het programma Job zoekt Baan waarin de gevallen regisseur Job Gosschalk zal bewijzen dat heel veel Thaise jongetjes in hun ambitie naar een rolletje in een soap ook zelf hun grenzen voortdurend verleggen. We zullen Job volgen op zijn kroegentocht door Bangkok en vooral de aflevering waarin Job een huilend Thais jongetje probeert te troosten met een mini-Mars is zowel schrijnend als diep ontroerend. Goed dat dit eindelijk eens word aangekaart. En volgende week een nieuw slachtoffer!

Om de jongens en meisjes van Farmers Defence Force van dienst te zijn is het misschien een goed plan om een permanente, extra rijbaan langs de snelweg richting Den Haag aan te leggen. Dat mag gewoon een zandweggetje zijn, alles waar extra asfalt voor moet worden gebruikt gaat zorgen voor alleen maar nog meer stikstof, waardoor een aantal koeien vanavond zonder eten naar bed moet en ja, dat willen ze ook alweer niet in dit land. Het was wel een beetje vroeg voor alweer een boerenprotest in het Haagse. Ik dacht eerlijk gezegd dat eerst de Mensen-Die-Voor-Een-Haring-Werken-In-De-Zorg aan de beurt waren. En daarna de Koekenbakkers-Die-Voor-Een-Appel-En-Een-Ei-Ons-Onderwijs-Draaiende-Houden. Gevolgd door de Ouden-Van-Dagen-Die-Met-Duizenden-Tegelijk-Vereenzamen. Daarna nog een paar Kanslozen-Oftewel-Kunstenaars. Dan ook nog de Mensen-Die-Nooit-Ergens-Tegen-Kunnen-Demonstreren-Omdat-Ze-Volmaakt- Gelukkig-Zijn. En dan pas de boeren. Het zal toch te maken hebben met die machtige tractoren. Daarmee pak je toch net iets makkelijker een stukje voorrang.  

Het is overigens een volstrekt normale, menselijke reactie om in tijden van grote nood al je energie te steken in het eigenbelang. Is altijd al zo geweest. Er zijn weinig paprikatelers die zich op dit moment druk maken om een kapotte maiskneuzer. Er is geen drugsdealer die zich zorgen maakt over de huisvesting van zijn klanten. Er is geen slaaf die helpt met de bouw van een voetbalstadion in Qatar die ook nog op zoek is naar een voetbalplaatje van Memphis Depay. Dat interesseert die slaaf helemaal niks. Natuurlijk is dat raar. Dat je meehelpt met de bouw van een stadion. Dat je dat moet doen onder mensonterende omstandigheden. Dat je collega-slaven bij honderden het leven laten. En dat je dan nog steeds niet het fatsoen kan opbrengen om een voetbalplaatje van Memphis Depay te bemachtigen. Het is desinteresse. Het is eigenbelang. Het is menselijk.

Het is ook best lastig om het eigenbelang in te wisselen voor het collectieve belang. Omdat het collectieve belang vaak lijnrecht tegenover het eigenbelang staat. Natuurlijk lijkt het uitermate verstandig om je bevolking zo goed mogelijk te beschermen tegen allerlei verschrikkelijke ziektes, het moet natuurlijk niet ten kost gaan van je herverkiezing. Zeker als die herverkiezing de enige mogelijkheid is om je eigenbelang overeind te houden in een oorlog met het collectieve belang.

In de Verenigde Staten vallen verreweg de meeste slachtoffers onder de arme, zwarte bevolking. Dat zijn over het algemeen Democratische kiezers. In een land waar het electoraat tot op het bot verdeeld is, en het verschil tussen winst en verlies regelmatig maar een paar duizend stemmen, kan corona de scherprechter zijn. Alle kleine beetjes helpen. Dooie-Democraten-Zijn-Goeie-Republikeinen.

De echte crisis moet nog gaan beginnen. We hebben nu een paar maanden geleefd in een land dat van pleisters aan elkaar hangt. Miljarden euros zijn inmiddels al van eigenaar gewisseld en overal trekken durfkapitalisten nog maar eens een fles champagne los. Daar staan we dan met ons goede gedrag. Ons collectieve belang is hun eigenbelang.

Dus. We mogen straks niet meer juichen tijdens een voetbalwedstrijd. Dat zal voor een supporter van F.C. Twente niet echt een opgave worden. Waarschijnlijk alleen een zucht van verlichting als het afgelopen is. Ik weet niet hoeveel druppeltjes er vrijkomen bij een zucht van verlichting, het zal niet op een lekkende kraan lijken. Meer het gedruppel van een man met een prostaat die hij noodgedwongen op een karretje met zich mee draagt.  Al zijn er zeker wedstrijden geweest waar er een emmer mee gevuld had kunnen worden.

Ben in ieder geval zeer benieuwd hoe men deze maatregel straks zal handhaven als 5000 man in Vak P de dienstdoende scheidsrechter er aan helpen herinneren dat zijn moeder weer aan de slag mag als sekswerker.  Mag dat nog wel? De scheidsrechter onheus bejegen met spreekkoren waar zelfs Johan Derksen rooie oortjes van zou krijgen? Of moet dat ook binnensmonds? Lijkt me toch het doel voorbij schieten. Het gaat in ieder geval een belevenis van jewelste opleveren als een uitverkocht stadion in de allerlaatste minuut de winnende treffer tegen Emmen viert door elkaar dolenthousiast in het oor te fluisteren.

In het theater zal het een zegen zijn, niks mooier dan een zwijgend publiek. Ik weet dat sommige collega’s het geweldig vinden, maar ik vind het een enorme verspilling van tijd, ruimte en energie als men constant door mijn voorstelling heen lacht. Het duurt daardoor ook alleen maar langer en dat kunnen we er op dit moment echt niet bij hebben. Meneertje Manuel heeft uitgerekend dat hij elke avond zijn nieuwste programma minstens 8 keer moet spelen om nog enigszins in de buurt te komen van het inkomen van een Roemeense medewerker van een slachthuis. En dan moet ik ook nog eens met 49 andere theatermakers in een busje waar normaal gesproken alleen een rolstoel in past. U hoort mij overigens niet klagen. Ben blij dat er in ieder geval weer gespeeld kan worden en als ik het voor het geld had willen doen had ik me beter op de handel in verdovende middelen kunnen storten. Of een keertje Nina Brink beffen. Zei ik beffen? Dat was fluisterend bedoeld. Jammer dat zoiets op schrift iedere nuance verliest.

Ben wel heel erg benieuwd naar de tournee van de Braziliaanse Pitch-Black-Metal-Band The Boys from Bolsonaro. Niet echt wereldberoemd geworden om hun muziek. Wel om het feit dat de 243 kilo zware zangeres het optreden altijd begint met het doorbijten van een vleermuizenstrot om dit dan vervolgens in het gezicht van het publiek op de eerste rij te spugen. Iets zegt me dat het nog te vroeg is voor dergelijk topamusement. Aan de andere kant, de zangeres heeft de gewoonte om na het eerste liedje met een enorm sierlijke boog de zaal in te duiken. Mochten daar dus mensen zijn die het virus hebben opgelopen, daar hebben ze echt maar heel eventjes last van.

Ik kreeg een telefoontje van een activist. Of er in mijn dorp nog standbeelden stonden waar een kwalijk luchtje aan hing? Ik vroeg hem wat hij verstond onder een kwalijk luchtje. Dat kon ik zelf wel bedenken. Nou. Zei ik. We hebben hier een beeld van de Boerendansers. Een mooi tafereeltje van een mannetje en een vrouwtje in bronzen klederdracht waar het plezier van af spat. Ja dat kon dus echt niet. Een paar roomblanke Nederlanders die op het graf van Afrika stonden te dansen. Ik sputterde tegen dat het beeld gewoon in mijn dorp stond. En niet op een Afrikaanse begraafplaats. Daar ging het niet om. Met die dansende boeren gingen we totaal voorbij aan het lijden van de Afrikaanse slaven en dan vooral aan het verdriet dat hun nazaten nog dagelijks ervaren. Want de pijn zat inmiddels al lang niet meer bij die voormalige slaven. Die waren al een paar honderd jaar dood. Dit beeld was gewoon een klap in het gezicht van de 7^e generatie slaven en ik had werkelijk geen enkel idee hoeveel pijn dit deed bij die slachtoffers die tot een maand geleden nog niet eens in de gaten hadden dat ze slachtoffers waren. Ik vroeg hem beleefd waarom hij zoveel verdriet had van die vrolijke Boerendansers. Nog geen tien minuten geleden had hij nooit van dat beeld gehoord en, hij moest me dat maar niet kwalijk nemen, zijn woede kwam me nogal potsierlijk over. Dat was duidelijk tegen het zere been. De activist hing op en nog eens tien minuten later werd ik Twitter uitgemaakt voor een aanhanger van de Ku Klux Klan. Omdat ik de vrijheid van meningsuiting nogal uit probeer te dragen antwoorde ik met een afbeelding van het beeld De Wasvrouwtjes, aan de rand van de Stadsbleek, met als onderschrift: Hier wasten we vroeger onze lakens stralend wit, zodat we ’s avonds, onberispelijk gekleed, onze ontsnapte slaven de broodnodige discipline bij konden brengen. Dat viel ook niet al te lekker. `En toen ik daarna een werkelijk briljante monoloog uit Fawlty Towers deelde met mijn volgers, waarin de Duitse volksaard tot op het bot werd beledigd, had ik niet alleen de Antifa’s achter me aan maar ook nog de Fa’s zelf. Nog diezelfde avond kreeg ik politiebewaking en werden mijn vrouw en kind voor alle zekerheid ondergebracht in een hotel waarvan ik het adres niet kreeg zodat ze me die, na diverse soorten van zeer onsmakelijke martelingen, ook niet konden ontfutselen. Inmiddels stonden in mijn dorp alle zes kastelen in lichterlaaie, was het Zwarte Weggetje omgedoopt in De Laan van Witte Boetedoening, stonden 15000 betogers te protesteren tegen de Rutger Jan Schimmelpenninckstraat en werd camping Den Blanken verdedigd door 56 gepensioneerde mariniers en iemand met een paardenkop. Zelf zit ik al 4 dagen in mijn kelder en heb ik mijn dorpsgenoten plechtig beloofd dat ik niemand ga vertellen over het winkeltje met Koloniale Waren in het hart van onze gemeenschap. Bij deze.  

Het probleem met demonstraties tegen racisme is dat zo goed als iedereen inmiddels tegen racisme is, behalve de racisten. En die gaan dus weinig veranderen aan hun racistische ideeën. Daar zijn het nu eenmaal racisten voor. Het werkt een beetje zoals de spotjes van SIRE tegen illegale thuiskopieën. Die filmpjes worden ook alleen maar gezien door al die braveriken die hun dvd toch al legaal hadden gekocht. Er bestaan racisten in allerlei soorten en maten. Je hebt er bij die zijn al dik in de 80. Daar is dus naar alle waarschijnlijkheid al 80 jaar onafgebroken tegen gedemonstreerd en na al die felle protesten is dat racistische wereldbeeld nog geen millimeter verschoven. Het zijn blijvertjes, die racisten. Vaak bang. Nog vaker ongelukkig. De racist is een vlek die alleen maar tevreden is als er in gewreven wordt. Nou. Denk ik dan. Dan weten we dat. Een racist is racistisch. Alles wat je als land zou moeten doen is er voor zorgen dat zo’n racist niet op een positie terecht komt waar hij anderen schade kan toe brengen. Dus geen baantje bij de politie. Of bij de belastingen. De overheid zou vrij van racisme moeten zijn. Daar zouden we op kunnen handhaven. Ik zit zelf te denken aan het inzetten van een nieuw soort Boa’s, de Benullige Opsporings-Ambtenaar. Al is het natuurlijk een hellend vlak, mensen arresteren alleen maar om hun racistische wereldbeeld. Voor je het weet is idealisme opgeschoven naar ideologie en dan zijn we nog verder van huis. En waar moeten we straks naar toe met al die opgepakte racisten? Ik weet dat er in het Zuiden een paar nertsenfokkerijen leeg komen te staan, maar om die racisten dan op te sluiten in veel te kleine hokjes met gerede kans om allerlei verschrikkelijke infecties op te lopen, dat moeten we niet willen in hun land.  Ze zijn al racistisch. Veel zieker kunnen ze toch niet worden. Het is ook zinloos om een racist het zwijgen op te leggen. Dan zijn ze stiekem racistisch. En dat stiekeme racisme. Dat is erger dan de openbare variant. Ik heb liever dat ze hun stem luidkeels uitbrengen op Forum voor Democratie dan ergens verscholen in een duister hoekje van de VVD. Laten we het racisme dus omarmen als een gegeven. Zoals kutweer een gegeven kan zijn. Of de bek van een paard. Dat er anno 2020 nog steeds mensen zijn die anderen beoordelen op hun huidskleur, het is en blijft een ongeneeslijke ziekte. Verspil daar dan ook geen energie meer aan. Je komt die millimeter nooit vooruit. Het is als fietsen op een hometrainer. En als je het idee hebt dat je onderdeel bent van een racistisch systeem dan hoef je alleen het racisme maar uit dat systeem te weren. Zo moeilijk is het allemaal niet. Je moet de racisten in de oppositiebanken weten te krijgen. Maak er democraten van.