Categorie: Uncategorized

Woar geet ut op an met Kesmis. Beste gemeente! Woar geet ut op an met Kesmis. Ik denk dat disse vroag deur nun Tukker heel eenvoudig te beantwoorden is. Kesmis! Hier op an! Kesmis hier op an! Want dat is oeteindeluk ut enige wat warkeluk van belang is tijdens de karstdaag’n. Dat in ieder geval wiele het hier gezellig hebt! Ut is ammoal mooi bedacht, die vrede op aarde en alle leu hun welbehagen mar as wiele ut hier in Twente tijdens de karstdaag’n nit noar oons zin hebt, wat interesseert het ons hoe de leu an de andere kant van de eerde kastmis viert? Helemoal niks, gemeente! Noe wiele an alle kanten bedreigt wot in oonze authenticiteit, in oonze oorspronkelukke cultuur, woar an alle kanten e zaagt wot an oonze Twentse wortels is het de hoogste tied dat dr is ene de barricaden op springt en zeg; Eigen Kasmis Eerst! Twente! Eigen Kasmis Eerst! Want pas as wiele Tukkers op Karsoamd met de gehele familie al dat nit met behulp van nun spoarkaarte van de Spar oetbundig an ut Gourmetten bunt, pas dan is er plek veur nun heel klein betjen noastenliefde veur de leu wieterop. Loaw dr nit um hen dreeijen. Noe wielle hier al joarn e teistert wot deur nun ecomonischen crisis en nun hoop leu ut water an de lippen steet, is dr ooit nun Nationale Inzamelingsactie e wes in Haitie? In Ethopië? Op de Philipijnen? Um de Nederlanders deur de winter te helpen? Ik dach ut nit! En ik heb ze al wat langer in de gaaten, dee leu wieterop die um oonzen aandacht bedelt. Dan weer met nun Tsunami. Dan weer met nun aardbeving. Dan weer met honger. Dan weer met nun oorlog. En as ze echt wat neudig bunt alles tegelieke. En wanneer oavervalt ze oons met hun ellende? Nooit eens midden in de zommer, aj toch niks better te done hebt. Nooit eens in de lente as ut blad weer an de beume verschient en alles weer tot leaven kump en daj zelf zoveulle leamslust deur de hoed veult giern daj denkt, ik pak den Onno Hoes gewoon vol op de bek. Nee. Altied vind dee natuurrampen en ut grootste menselukke leed plaats nun paar wekke veur de karstdaag’n en ik denk da’w de rest van de weareld ut veur eens en altied duudeluk mot maak’n: dan he’w dr gin tied veur! Dan mo’w slaatjes maak’n! Gehakball’n dreejen. Eanske, ut mag wal is e zeg worn: Eag’n rollade eerst! En ik wil hier nit met nun beschuldigend vingertje wiezen, de karstdaagen bunt veural daagen um te vergeven en te vergetten, mar ut mot mie toch eens van ut hatte. Woarumme aait hun ellende op oons bordje vlak veur de karstdaag’n? Ik denk dat ut te maak’n hef met Serious Request. Want de rest van de wearld mag dan arm ween, en hongerig, met van die kinder met van de opgezwollen buukskes woarvan ik wal eens denk, hoe kun ie met zo’n boek in godsnaam honger hebb’n! Ie hebt gewoon de oog’n te groot! Mar ze bunt nit gek. Want die leu hebt ok internet en kabeltelevisie en dee Googlet dr wat of um te kieken wat qua kans maak’n op liefdadigheid en goederentierendheid de beste periode is um es flink oet te pakken met nun ramp van Biebelse Proporties en ja, dan kom ie as arme sloeber al heel snel op de website van Serious Request terechte. En doar steet dan nun bankrekeningnummer bie woarvan heel de Daarde Weareld denkt: Potjandikke! Dat is ja mien eagen bankrekeningnummer. Woarnoa ze zo snel as ut mar kan nun oorlog begint, oaverstromingen veroorzaakt of hun keender verbied um de haane met zeep te wassen umdat dit joar diarree met de heufdpries lik te goan strieken. Hallo! Beste leu van Serious Request! D’r bunt ok nun heeln hoop Nederlanders met Diarree! Walliswoar hef dat vaak te maak’n met nun nacht unmeundig veulle bier drink’n met de kamereu, mar ut geet um ut principe. Eagen diarree eerst! De tied’n bunt veranderd. As de oale leu van Jezus vandaag de dag in oons land had an e klopt bie nun harbarg, dan was ze zelfs de stal e weigert. Die hadd’n ze gewoon weer op ut vliegtuig noar hoes e zet. Die hadd’n ze zeen as nun raar stel hippies woarvan de vrouwe ok nog es op ut punt stond um te goan biggen en veur de rest niks aans van plan waar’n dan hier nun oetkering te goan trekk’n en te fraudeer’n met de persoonsgebonden budgetten. En joa, loat ik ut dan mag zegg’n, hier vanaf de kansel, as advocoat van de duuvel, den Jozef en zien Maria en den ongeboren bussel, dee mot gewoon lekker in Roemenië bliem’n. Of in Bulgarije. Of woar ze ok vandan komt. Den Jozef mag dan nun unmeunig handigen timmerman ween, wie hebt dr hier al meer dan zat warkeloos thoes zitt’n. En dit mag ok wal es e zeg wonn’n, Jozef was de allereerste bouwvakker den dik onder de pries is goan warken en hee hef doarmet e zorgt veur de onherroepelukke ineenstorting van ut Romeinse Riek! Dat hele karstverhaal riekt toch noar nun complot! Um de helaas veul te vrog oaverleden Enskedese filosoof André de Vries eens te citeren: dr wort hier wat vezweeg’n! En wat wot hier verzweeg’n? Jezus is nooit geboor’n in Bethlehem. Jezus den kump oet Brussel! Dat hele idee achter de karstdaag’n is gewoon nun Brussels dictaat. En ik zeg: tot hier en nit verder! Ze hebt oons de kastdaag’n of e jat. En wielle jat de kastdaag’n terugge! Een heel klein dorpje geet terugge vecht’n en dat dorpje heet Twente. De kommende kastdaag’n vulle wiele dat op oonze eagen manier in. Wie doot Jozef en Maria de deure oet en vervangt ze deur Herman Finkers en Ilse de Lange. Door mot toch nun heel’n grappigen Jezus oet kunn’n komm’n den ok nog es donders aardig kan zing’n. Bethlehem schrappe wiele ok, oonzen Jezus kump gewoon oet Boornebrook. Dat zal um leern ooit nog es noast de klomp’n te loop’n. Dr kump ok nun heel strak beleid wat betreft de verkoop van karstbeume. Die mag nog best verkocht wor’n bie de IKEA mar dan wal in 100 onderdeel’n zoas de rest van hun pröttel. Umdat oonzen Jezus natuulk geen Christus heet van achternaam mar Finkers kuw ok beginn’n met ut realiseern van nun nieuw geleuf, ut Finkersdom. Dan wort alle Tukkers orthodoxe Finkersen en beginnen wielle oonze discipelen nit veur te leazen oet nun Biebel mar gewoon oet nun scheurkalender. Want in Twente hew an nun half woord vaak al genog. Ok goat wie gin karken bouwen as Finkersen, wielle hebt oons hoofdkwartier in café ut Bolwark. Dr mot natuulk wal nun paus komm’n, dat lik mie nun heel passend baantje veur mie. Ik denk dat ik twee kardinaal’n neudig heb, ik denk an Alfons Schreuder en Michel Jansen en dee mot den zelf mar oet figulier’n wie van de 2 namens de Finkerse Karke de wekkelukse persconferenties geet doan. En dan beneume wie Medium Anita tot aardsbischop zodat wielle nit allene op tied wet wanneer de Duutsers weer disse kante op komt maar den kan ok mooi de weersveurspellingen doan op RTV OOST. Ik zol zegg’n , maak dr nun paar allerbastend mooie kastdaag’n van in de Vrieje Twentse Republiek en verget al die liedjes oaver dat kindeke dat geboorn is op aard. Wielle hebt mar 1 karstliedje neudig. Goa stoan aj veur Finkers bunt. Goa stoan aj veur Finkers bunt.

Ondanks het feit dat de financiële situatie bij F.C. Twente al net zo miserabel is als de jaarcijfers van een V&D in Griekenland, hebben we vorige maand toch een klein feestje gebouwd. Niet omdat we de kop in het zand steken. We zijn Joop Munsterman niet. We hebben feest gevierd omdat 50 jaar F.C. Twente domweg gevierd moest worden. Want het zijn niet de supporters, de vrijwilligers en de sponsoren die F.C. Twente naar de rand van de afgrond gebracht hebben. En waarom zou je die dan straffen? Dat zou hetzelfde zijn als landen als Afghanistan en Irak terug naar de Middeleeuwen bombarderen omdat een paar terroristen uit Saoedie Arabië de Twin Towers met de grond gelijk gemaakt hebben. En het was voor ons van de Grote F.C Twente Jubileum Crisis Revue ook voor alles een kans om een statement te maken. Want dat het voetbal door en door corrupt is lijkt me net zo’n open deur als constateren dat Marijke Helwegen een lelijk wijf is. Van Blatter tot Platini, van de schulden van Real Madrid tot de belachelijke constructies in Engeland. Het idee dat een club als F.C. Twente zich in dat feestgedruis moest storten om zo aansluiting te krijgen bij de Internationale Top van Europa is al net zo lachwekkend als het idee dat we ons land kunnen verdedigen met Joint Strike Fighters. Dat we die vliegtuigen ondanks alles toch aan gaan schaffen zegt alles over de stand van zaken in ons land. Het stikt op dit moment in onze samenleving van de omhooggevallen Munstermannetjes die vanuit een welhaast ziekelijke megalomanie de boel in ras tempo naar de kloten helpen. Wat mij steekt is het volgende. Waarom straffen we onze Defensie niet met puntenaftrek? Waarom loopt Gerrit Zalm nog steeds met een brede grijns op zijn gezicht het hoofdkantoor van ABN AMRO binnen en zit hij niet thuis een levenslange schorsing uit? Waarom mogen multinationals nog steeds Internationaal spelen terwijl ze toch bewezen hebben volslagen ongeschikt te zijn voor hun vak? De wereld van vandaag is huiveringwekkend simpel. VVD-ers zijn fel tegen de opvang van vluchtelingen en vervolgens zijn het dezelfde VVD-ers die miljoenen verdienen met de opvang van diezelfde vluchtelingen in zo goed als failliete pretparken of op braakliggende industrieterreinen. Ik denk dan ook dat we als F.C. Twente supporters vooral blij moeten zijn met de gang van zaken. We hebben nu de kans om voorgoed afscheid te nemen van de misdadigers van Doyen, de belachelijke salarissen van over het paard getilde tieners en het verkwanselen van het spelletje aan de hoogst biedende. F.C. Twente heeft een fantastische achterban en een prachtig stadion. Als we er met ons allen de schouders onder zetten dan staan we over een paar jaar weer daar waar we thuis horen en dat is in de subtop van de Eredivisie. We zullen de beker nog wel eens winnen en dat kampioenschap, het mag van mij, maar het hoeft niet. Want als Eddy Achterberg over 50 jaar weer zijn hit moet zingen, dat overleeft hij niet. En daar heb ik hem te lief voor. Good goan!

Deze kan dan ook worden afgeschreven van mijn lijstje: ik heb een optreden gehad op een zaagbank. Het was in Roggel. En Roggel schijnt ooit eens te zijn uitgeroepen tot het dorp met de lelijkste naam van Nederland. Ik snap daar niks van. Ik vind Roggel een schitterende naam. Een prachtige plek om te overlijden. Ik was daar in het kader van het Limburg Festival. En in Roggel is er een jongen genaamd Roy met een atelier en een Duitse buurvrouw met een boze hond. Roy is een kunstenaar. Had een jaar daarvoor de inboedel van de plaatselijke gymnastiekzaal opgekocht en daar een heleboel meubels van gemaakt. De brug werd een tafel. De bok kreeg een paar scheve poten. En speciaal voor mij had hij van zijn zaagbank een podium gemaakt. Het hield qua ruimte niet over. Ik zat op een stoel die absoluut niet verschoven mocht worden. Want je wil niet de geschiedenis in gaan als de artiest die zijn nek brak na een val van een zaagbank. Ook al was het in zijn geliefde Roggel. Maar die avond. Op die zaagbank. Met die 87 betalende Limburgers voor me. Ik kan daar een jaar op teren. Ik ben vooral artiest geworden omdat ik daar genoegen uit schep. Mensen die me bellen. Heb je zin om te komen spelen? We hebben niet echt een budget. Maar we doen er voor de rest alles aan. En dan rij je 185 kilometer naar het zuiden en dan klopt dat gewoon. Het kan ook dichter bij huis. Afgelopen zondag speelden we met Fratsen op de Ontdekking. Aan de Grote Drijfweg nummertje 9 in Lochem. Prachtige locatie. Mooie muziek. Een bord macaroni in plaats van die verschrikkelijke couscous. En lees dit niet als Meneertje Manuel die iets tegen de Afrikanen heeft. Het heeft niks met die mensen te maken. Het gaat me om de textuur van dat voedsel. Alsof ik iets in mijn mond heb dat het zelf ook niet weet. Ik vind couscous meer dan verschrikkelijk. Als ik dat elke dag op mijn bord zou krijgen zou ik ook op de vlucht slaan. Is daar onderzoek naar gedaan? Dat ze allemaal naar Europa willen voor de aardappelgerechten? Ik zou het een hele geldige reden vinden. Hoi. Ik wil graag een verblijfsvergunning. En een patatje oorlog.

Het is een beetje de zomer van de zielige mannen. We hadden de Rennende Rukker, inmiddels opgepakt en dat verbaasde me niks met al die pap in de benen. Dan is daar de lijdensweg van Alfred Schreuder, een man die ik al een jaar lang in een oranje overall met een kruis op zijn rug over het Van Heekplein zie lopen terwijl ik hem toe wil roepen: ‘Het ligt niet aan jou, Alfred, je staat gewoon voor de verkeerde groep !’. Volgens mij moet hij iets met paarden gaan doen. Ook een heleboel zielige mannen in China met zielige bedrijven en zielige brandweermensen en een zielige persvrijheid omdat zielige mannen niet willen dat wij weten dat ze zielig zijn. Ik las een perfect interview met Sepp Blatter in de Volkskrant en ook dat is een hele zielige man. Daar zat hij dan in zijn bunker. Net daarvoor de oorlog verloren en alleen nog maar kunnen denken: ‘ Hoe kan ik hier mee wegkomen. ‘ Zwarte Piet is ook zielig. Die is onderwerp van gesprek geweest in een achterafkamertje van de Verenigde Naties. En ik dacht alleen maar: ‘Arme Zwarte Piet.’ Want ik heb dat nooit geweten. Dat Zwarte Piet zo’n ontzettende racist was. Die man die het leven liet tijdens een liquidatie in Molenschot, die vind ik ook zielig. Ik hoorde op de radio dat pas begin september, aan het eind van de vakantie, het aantal liquidaties weer zou gaan toenemen omdat ze dan allemaal weer terug zijn in Nederland en dan weet je: ‘ Dat was dus een hele zielige loopjongen. ‘ Maar ik blijf het sneu vinden.
Voor die man. Die zielige man. Ik heb er een beetje meelij mee. Je bedenkt in de kroeg dat het een briljant idee is om Irak helemaal kapot te maken omdat Saoedie Arabië je land heeft aangevallen en dan ga je tien jaar later lopen zeiken over de vluchtelingenstroom. Komt allemaal door de zielige mannen. Ik ben zelf ook een zielige man. Het is ook mijn zomer. Afgelopen maandag was het de eerste dag in mijn 49-jarige leven dat ik met een vrouw in een studio een liedje heb opgenomen. Ik had daar nog nooit over nagedacht. Dat dat kon. Ik kom uit een jeugd waar we de verjaardagen gescheiden vieren. Met een glas vol sigaretten op tafel. Pas nu realiseer ik me dat mijn vader en moeder er daar samen waren.

Lowlands. Het blijft een raar festival. Je krijgt daar een backstage-sticker voor op je auto maar dan moet je die auto niet backstage parkeren omdat hij dan zonder pardon wordt weggesleept naar Lelystad. Daar moet je ook niet over gaan discussiëren want dan krijg je nog een ram voor je kop toe als je niet oppast. Vervolgens merk je dat er flessen bier in de koelkast van je kleedkamer staan met daarop je naam. Echt. Een bierflesje met daarop de naam Andre Manuel, zonder het streepje. Op zich geen ramp. Ik kan leven zonder dat streepje. Maar dat het bier van het merk Heineken is en ik toch echt een Tukker ben, het komt allemaal een beetje jennerig over. Dan moet je gaan soundchecken en blijk je door een kapotte microfoon te zingen. Oh nee. Een kapot snoer. Oh nee. Een kapot kanaal. En dat lossen ze dan zo op dat ik een uur lang door een kapotte microfoon met een kapotte kabel door een kapot kanaal sta te zingen. Gelukkig maar dat ik het ben. Want als ik zing klinkt het toch al alsof er iets kapot is. Dan het daadwerkelijke optreden zelf. Al binnen 30 seconden komt er een vrouw het podium op lopen. Zo vanuit de zaal. Ze kon er niks van verstaan. Ik zei dat ik nog niet eens echt begonnen was. Ook dat verstond ze niet. Ze keek enorm glazig uit haar ogen. Dus ik heb haar op de eerste rij gezet en beloofd dat ik de tekst van het hele programma naar haar zou mailen. Dat heb ik ook daadwerkelijk gedaan afgelopen maandag. Naar alle waarschijnlijkheid gaat ze daar een andere artiest hartelijk voor bedanken. Van alle kraampjes op Lowlands heeft die van de apotheker het drukst. Ook ben ik nog even het festivalterrein over gelopen. Ik had dorst dus ik bestelde een bekertje water. Dat kon. En dat kwam me op twee euro en zestig eurocent te staan. Tweeeurozestig! Voor een bekertje water waar een cactus nog van zou overlijden. Dat is ongeveer de prijs die de gemiddelde bootvluchteling kwijt is aan een consumptie op volle zee. Ook zag ik nog een klein stukje van een optreden van een band uit Amerika die zich helemaal het schompes lachten. In het thuisland stonden ze hooguit op de hoek van de straat te spelen en hier klapten al die gekke, blanke Nederlanders zich de handen stuk om zoveel internationaal amateurisme. Lowlands was niet uitverkocht. En ik niet verbaasd.

En nu hebben ze Meneertje Manuel weer genomineerd voor de Cultuurprijs Overijssel. Het moet niet veel gekker gaan worden. Ze denken toch niet dat ik dood ga? Dat ze me zo snel mogelijk het graf in willen prijzen? Natuurlijk ga ik dood. Niets menselijks is me vreemd. Maar ik heb op dat gebied nog geen enkel concreet plan. Er is nog zoveel te doen. Zo wil ik de komende maanden in ieder geval nog even naar Griekenland. Om ze daar een hart onder de riem te steken. Want de manier waarop dat arme volk onder de voet is gelopen door Neo-Liberale volksverlakkers, dat grenst niet alleen aan het absurde maar ook nog eens aan het misdadige. Vooral de Duitsers, altijd weer de Duitsers. Als wij ons net zo harteloos hadden opgesteld toen de Duiters van de verloren Tweede Wereldoorlog probeerden te herstellen, was het allang weer oorlog geweest. Leer mij de Duitsers kennen. We zijn 60 jaar na de bevrijding weer terug bij af. En voor de rest zal de wereld me aan mijn reet roesten. Ik ga muziek maken. Met een heleboel mensen. In mijn dorp. In dit land. In Antwerpen. In Formerum. In New York. Ik wil zingen. Als een soldaat op weg naar het front. Als zijn meisje thuis bij de kachel. Misschien is het wel daarom dat ik zo verschrikkelijk sjacherijnig word van deze tijd. Ik heb niks met die harde taal. Ik wil lieve woorden. Om te zingen. Niet omdat ik een romanticus ben. Omdat ik van de mensen hou. De oorzaak van deze crisis ligt in de hebberigheid van de één en de machteloosheid van de ander. En dat is een oneerlijk gevecht. Ik ga in Augustus naar Griekenland en neem een gitaar mee. En dan ga ik op iedere straathoek een liedje zingen en beroof ik de Grieken van hun laatste euro’s. Die euro’s ga ik vervolgens uitgeven tijdens het Oktoberfest in Munchen waar ik me ladderzat in elkaar laat timmeren door een hele grote vrouw. Waarna ik wakker word in een Duitse cel en na het betalen van een boete van 85 miljard euro weer naar huis mag. Het is met de muziek al net als met de zaken. Een beetje voor de buhne en het meeste voor de knaken. Maar ja. Zoals gezegd. Ik hou van de mensen. En daar heb ik het maar mee te doen. Als man zonder noemenswaardige vijanden.

Ik kreeg een mailtje van een lief meisje die me vroeg of ik haar uit kon leggen hoe je een liedtekst moet maken. Laat ik beginnen met zeggen dat het een volwassen meisje was. Ik wil straks geen boze krantenlezers die tegen mijn ramen staan te boken. Maar ik neem nu eenmaal in mijn teksten geen blad voor de mond. Ik schreef haar terug dat een liedje vaak begint met een openingsregel. En de enige functie die de openingsregel heeft is om bij de luisteraar direkt een reactie op te wekken: ‘ What de Fuck! Zong ie dat nou echt…?!’ Ik geef hier een paar voorbeelden. ‘Als de neger een lul heeft dan ben ik er eentje’. Of. ‘Ik betaal nooit meer bij de Griek.‘ En als je werkelijk iedereen meteen bij de kladden wilt grijpen is dit ook een hele leuke:’ God is zo dood als een pier.’ Je hoeft het niet eens te zingen. Er zijn nu al mensen die de radio uit zetten. Dat is dan jammer voor die mensen. Want het gaat natuurlijk helemaal niet om die openingszin. Het gaat om de drie regels die volgen. Het eerste couplet! ‘ God is zo dood als een pier. Of hij zit kats niet op te letten. Er drijft een vluchteling in mijn bier. Van mij mag ie. Van mij mag ie!’
Vooral dat ‘Van mij mag ie! Van mij mag ie!’ is een mooie vondst. Daarmee heb je niet alleen een regel tekst te pakken die nog mee kan worden gezongen door een straalbezopen vrouw op de achterbank van een politieauto, de hele liedtekst ligt nu op een zilveren presenteerblaadje voor je. Want nu kan alles. ‘ Wat een verschrikkelijke dood. Met je zatte kop achter het stuur. En dan verzuipen in een sloot. Van mij mag ie! Van mij mag ie!’ Wat dit tweede couplet extra speciaal maakt is een maatschappelijk thema die we even aankaarten want echt, een dronken automobilist belachelijk maken, dat vindt werkelijk iedereen leuk. Nu gaan we er een meezinger van maken. Het refrein!
‘ Ik hou van alle mensen. Maar het meeste van de mijne. Die weten dat dit niet voor eeuwig is. En daar helemaal mee in het reine. ‘ Schitterend refrein. Al zeg ik het zelf. Dit zou BlØF kunnen zingen maar dan weet iedereen meteen dat ze dit niet zelf hebben geschreven. Daarna nog twee coupletten. Een refrein. Een blokfluit solo. En de laatste zin: ‘ Van haar mocht ik.’

Timing. Het is nogal een dingetje in mijn vak. Zo heb ik ooit eens iemand heel boos gemaakt door op een popfestival in mijn dorp het nummer Gerritje van de Kappe ten gehore te brengen. Gerritje was een vrouw uit datzelfde dorp. En Gerritje was net die nacht er voor overleden. En dat wist ik niet. En zo stond ik een week geleden met een interview in de Nieuwe Revu waarin ik zei dat het sterven van Thé Lau wel een heel erg lang verhaal aan het worden was. Het blad lag nog maar net in de schappen en ja hoor, Meneertje Lau ging dood. Ik heb geen spijt van die opmerking. Dat niet. Ik kan enorm appelig worden van het circus dat word opgetuigd rondom het sterven van een icoon. En zeker als ik zie welke middelmatigheid in het kielzog van zo’n icoon ook een paar centen probeert te verdienen. Ik zou het alleen maar enorm verdrietig vinden als zijn vrouw me nu een enorme lul vindt. Want dat ben ik niet. Thé Lau was een groot mens en een groot artiest. Ik vond het alleen nogal Amsterdams om van dat doodnormale sterven een mediaspektakel te maken. Niet omdat ik Meneertje Lau dat niet gun. Ik heb het over de media. Als je op internet een filmpje wilt kijken waarin Thé Lau de hoofdrol speelt moet je eerst twee reclamefilmpjes uitzitten: over een uitvaartverzekering en Spa Blauw. Ik vind dat enorm vervelend. Ik wil naar de zanger luisteren. Niet naar zijn sponsoren. En natuurlijk snap ik zijn knieval. Het ging hem alleen maar om zijn gezin. Maar dat 1 van de grootste Nederlandse popartiesten afscheid van ons heeft moeten nemen in het bordeel van Humberto Tan, hier staan we dus met ons land. Toen Maarten van Roozendaal een aantal jaren geleden overleed had de publieke omroep alleen maar een fragment van hem waarin hij mee deed in een kwis. En ik heb het hier dus niet over Dries Roelvink. Die zelfs van zijn gele zwembroek nog een succesverhaal kan maken. Maarten van Roozendaal zwom naakt. Ik beloof bij deze plechtig dat ik mijn sterven buiten iedere publiciteit ga vieren. Misschien 1 keer een telefoontje met Jan Medendorp. Maar dan houdt het op. U bent bij deze alvast hartelijk uitgenodigd op mijn begravenis. Ik laat me niet sponsoren. Ik ga voor de enige betaalde rouwadvertentie in deze krant. De column.

Meneertje Manuel is genomineerd voor de Poelifinario. En nee, die nominatie heb ik niet te danken aan een aantal uitmuntende grasparkieten. De Poelifinario is de prijs voor de beste cabaret-voorstelling van het afgelopen seizoen. Er waren 5 genomineerden, 3 mannelijke solisten en 2 vrouwelijke duo’s. En ik zeg ‘waren’ omdat 2 van de 3 mannen zich al teruggetrokken hebben. Uit angst. Voor de vrouwen. Ik ken die angst niet. Ik ben gek op vrouwen. Ze werken hard. Ze ruiken lekker. En ze zullen nooit een prijs weigeren. Want een prijs weigeren is stom. Ik voel me heel erg solidair met de vrouwen. Dus heb ik de nominatie van harte aanvaard. En als straks in september de Poelifinario uitgereikt word, dan hoop ik ook dat er alleen maar vrouwen aanwezig zijn. Laat al die mannen die overal en altijd lopen te zeiken lekker thuis blijven met de kinderen. Ik neem de honeurs gaarne waar. Als ik met 600 vrouwen in een zaal zit, dan hoef ik die prijs niet eens meer te winnen. Dan ben ik al lang Nederlands Kampioen Cabaret. Ik sprak een meneer van de NRC die me vroeg wat ik er nou van vond? Waarvan? Dat 2 van mijn collega’s de Poelifinario weigerden? Hebben ze die dan allebei gewonnen? Vroeg ik. Nee dat niet. Maar ze zeggen dit alvast voor de zekerheid. Ik zei dat ik dat snapte. Maar er verder niet zo heel veel van begreep. Ik ben nu eenmaal een domme boer. En wat die collega’s op 1 avond verdienen in het theater, verdien ik in 10 dagen in een café. Oh. Zei hij. Waar speel je dan zoal? Op Oerol. Op Oerol? Waar dan? In Café de Vijfpoort. Echt waar! Ik was op Oerol en ik wist helemaal niet dat u daar op trad! En toen ik nog 1 keer. Dat is dus exact waar het hier om gaat, koekebakker. De meneer van de NRC begreep hier weer helemaal geen kloten van en dus hing ik op. Het cabaret, dames en heren. Ik ken mijn plek in dit land. Ik ben de bouwvakker. Ik moet meters maken. Ik weet dat ik nooit een lintje ga krijgen en dat maakt me al zeer verdrietig. En nu ik dan eindelijk tot de Absolute Koning van het Cabaret had kunnen worden gekroond, gooien een paar heel intelligente, zeer getalenteerde, alleen maar in zichzelf geïnteresseerde komieken roet in het eten. Ze kunnen mijn rug op. Ik ga in september feest vieren met mijn vrouwen. En daar zullen alleen maar winnaars zijn.

Er staat me weer een hele vervelende periode te wachten. Ik moet 10 dagen werken op Terschelling. En dan niet zomaar werken. Nee. Meneertje Manuel moet elke dag van half 3 tot 4 een optreden verzorgen in Café de Vijfpoort. Daarna krijg ik warm eten. Een koud biertje. Ik kom de hele week allemaal oude vrienden tegen. En daar moet dan ook weer op gedronken worden. Ik kan dus pas om 3 uur ’s nachts naar bed. En dan moet ik er om kwart over 12 ’s middags al weer uit. Wat heb ik toch een verschrikkelijk leven. Ik kom weleens beginnende artiesten tegen die me om advies vragen. Nou. Dat advies kan ik ze geven: “Begin er niet aan! Het is om te beginnen een enorme aanslag op de gezondheid. Ik denk ook dat het daarom is dat de meeste terroristen mij en mijn grote mond volslagen negeren. Ik kan de aanslag op mijn leven heel goed zelf plegen. Verder ben je zowat de hele dag alleen maar aan het lanterfanten. Daar hebben alle artiesten last van. We hebben het idee dat het iedere dag alleen maar draait om dat anderhalve uur. We zingen alleen nog maar dat we leven. Je kan ook nooit meer normaal naar een optreden van iemand anders kijken. De magie is er vanaf op het moment dat je ziet dat ze dezelfde trucs gebruiken als alle andere artiesten. En dan iedere keer dat gejuich, dat gelach, dat ovationele slotapplaus. Je wordt daar als uitvoerend kunstenaar op een bepaald moment alleen nog maar bloedchagrijnig van. “ En dan maar hopen dat zo’n beginnend artiest er niet aan gaat beginnen. Er zijn namelijk al veel te veel artiesten. En daarvan worden de meesten voornamelijk uitgemolken. Ik las dat onze Eerste Kamerleden gezamenlijk 462 actieve bijbanen bestieren. Dat u weet waar de boeren zittten. Meneertje Manuel zit in 2 muziekgroepjes. Ik bedoel maar. Het vak van artiest is een enorme tragedie. Zeker. Je wint een paar prijzen. Vrienden voor het leven. Het opperste geluk van een mooi liedje En nog een paar van die dingen. De vrouw van je dromen. En daar ook nog een dochter mee. Maar ken uw artiesten. Het is nooit genoeg. Een jongen bij mij in de klas noemde dat ooit Rob Druppers op een Gloeiende Plaat. Ik moest daar destijds heel hard om lachen. Nu weet ik. Artiesten zijn verknipt. En dat willen we graag zo houden.