Categorie: Uncategorized

Dat was me toch ook uitermate sneu. Drie doden na het gebruik van drugs tijdens het Amsterdam Dance Event. Veel treuriger gaat het sterven in het decadente westen niet worden. Want de gemiddelde bezoeker van zo’n Dance Event kan gewoon niet dansen zonder een handvol pillen in zijn mik. Ik heb zelf ook weleens naar zo’n DJ staan kijken en ik weet dat het zonder drugs nog geen tien minuten vol te houden is. Je moet nu eenmaal zo snel mogelijk proberen te vergeten dat daar op het podium iemand staat die niks anders doet dan zijn laptop uitklappen, inprikken op de mengtafel, 1 keer op de spatiebalk drukken en dan na afloop naar huis gaan met een beloning waar een gemiddelde timmerman drie jaar voor moet werken. Gelukkig ben ik een Tukker. Ik drink alleen maar bier. En daar ga je uiteindelijk ook wel aan dood. Maar dan lekker op z’n Twents, heanig an. Ik heb me er weleens over verbaasd dat er daadwerkelijk een DJ op kwam draven. Hij had ook via We Transfer het hele concert alvast door de organisatie kunnen laten downloaden om zo ook nog eens te besparen op de reis- en verblijfskosten. Maar dat kan dus niet. Want als de DJ niet zelf op de spatiebalk drukt, dan is het niet echt. Want dat ga je dus denken als je 12 pillen achter de kiezen hebt, dat het echt is. Bezoekers van een Dance Festival zijn wat dat betreft zeer wel te vergelijken met al die jonge mannen die een eeuw geleden vanuit de loopgraven elkaars stellingen moesten bestormen. Dat ging ook alleen maar na het gebruik van enorme hoeveelheden drugs. We zouden de drie doden in Amsterdam dan ook kunnen zien als poëtische gerechtigheid. Maar dan ga ik er aan voorbij dat er daadwerkelijk drie doden zijn gevallen. Het zal maar in je rouwadvertentie staan: ‘Geen kaarten, maar pillen!’ Waren deze drie doden te voorkomen geweest? Nou. Als je de pillen laat testen op hun specifieke kwaliteit dan waren alleen de niet-dodelijke pillen verdeeld onder het publiek. Maar dat testen mag niet. Van de overheid. Want ja, de overheid. Die doet er nu eenmaal alles aan om de burgers te beschermen. En daar horen geen drugs bij. Dat het in ons uitgaansleven barst van de verdovende middelen? Ze hebben geen flauw benul. Dat krijg je als je vertrouwt op intellectuelen die het weten te schoppen tot Kamervoorzitter en even moeten googelen op wat ICT nou eigenlijk betekend.

En we hebben een kandidaat om ons te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival 2015: Fransje Timmermans! Hij kan dan als eerste zanger ooit zijn liedje vertolken in op zijn minst vijf talen en als dat ook nog eens een liedje is over Polen, kan de overwinning ons helemaal niet meer mis gaan. Er zullen altijd een paar zeikerds zijn die pruttelen dat Fransje Timmermans nog geen twee noten recht achter elkaar kan zingen, maar dat is in geen enkel ander land in Europa ooit een geldig argument geweest. Komt nog bij dat Fransje Timmermans de uitstraling heeft van een hele intelligente teddybeer, iets dat het niet alleen heel goed doet bij de vrouwen maar zeker ook bij de kinderen. En als we Fransje dan ook eens in een heel opwindende combinatie van latex en leer steken, denk ik dat we nu alvast moeten beginnen met de voorbereidingen op het organiseren van het songfestival in 2016. Want dan zijn we gastland. En dat is lang geleden. Dat we een gastland zijn geweest. Waar we dat songfestival moeten gaan houden? Niet in Amsterdam. Ik zou het leuk vinden als het plaats gaat vinden in 1 van de gerenoveerde paleizen van onze koning Willem Alexander. Een kleine rekensom leert ons dat het bedrag dat de afgelopen jaren is bezuinigd op kunst en cultuur exact overeenkomt met de extra kosten die we maken om onze koning een beetje representatief in de watten te leggen. Het lijkt me een uitermate geschikt moment om wat terug te gaan doen voor zijn onderdanen. Maxima zou het dan kunnen gaan presenteren, dat hoeft niet naakt, al zou ik die geste enorm waarderen. De prinsesjes mogen de punten tellen. En onze koning? Die laten we doen wat hij het beste doet: de kaartverkoop. En als we dan alle Koerden in Nederland die vinden dat wij veel te laks reageren op het belachelijke geweld van IS in Syrië allemaal een gratis toegangsbewijs schenken, dan hebben we de zaal ook mooi vol zitten. En ja, omdat we in 2016 natuurlijk wel de onmogelijke opgave hebben om de titel van Fransje Timmermans te verdedigen, zijn we over twee jaar genoodzaakt om te kiezen voor de allerbeste muzikanten die we in ons midden hebben. Daar zal vast en zeker een nationale discussie aan vooraf gaan waarna er als compromis een wereldberoemde dj met een draaiorgel uit komt rollen. Maakt niet uit. Als Beatrix het liedje maar gaat zingen.

Dat is altijd weer een dingetje in het leven van een artiest, het zoeken naar een titel voor de nieuwe plaat. We komen op 20 november met een nieuwe plaat van Fratsen op de proppen en het idee was om deze Het Land van Waas en Maal te dopen. Na een uitgebreid marktonderzoek is echter gebleken dat deze titel nogal woordspelerig overkomt, wat natuurlijk wel een klein beetje te verwachten was met een woordspeling in de titel. Nu ben ik natuurlijk de beroerdste niet, alhoewel ik dat na de Schuttersfeesten in mijn dorp zo ongeveer de gehele afgelopen maandag wel ben geweest, dus ga ik hier op deze wonderbaarlijke plek een definitieve titel voor de plaat verzinnen. En dan maar hopen dat de mensen die de hoes van de plaat maken deze column lezen. Moet de titel van een plaat de lading dekken? Ik denk van niet. De titel van een plaat moet vooral lekker bekken. Dus het idee om de plaat Wat Heb Ik Je Nou Gisteravond In De Kroeg Na Het Drinken Van Zeventien Flessen Bier Proberen Duidelijk Te Maken! valt bij deze af. Ook moet de titel van een plaat tijdloos zijn. De Afpersing van de Mol lijkt nu nog een leuke titel maar is dat over een maand al lang niet meer. Wat het bijna altijd goed doet in de titel is het suggereren van enige opwinding. Al is De Suggestie van Enige Opwinding dan weer net iets te letterlijk. Is meer een titel voor de nieuwe plaat van Spinvis. Je kunt in de titel van de plaat ook proberen mee te liften met je publiek. Dat kan door je plaat New York te noemen. Of Berlijn. Of 020. Maar dat zou in dit geval onzinnig zijn. Want deze plaat is opgenomen in Bontebrug. En kijk. Daar komen we in de buurt. Bontebrug is alvast een hele acceptabele titel voor deze plaat. Maar nog wel wat aan de magere krant. Ik weet ongeveer waar deze plaat over gaat en dan zou De Belegering van Bontebrug al meer in de buurt komen. Maar, en daar hebben mijn critici dan weer een punt, dan kunnen we deze plaat net zo goed Het Land van Waas en Maal noemen. En dat is ook zo. Dus gaan we voor het cirkeltje rond. Weer helemaal terug naar het begin. Ik beschouw deze plaat als een debuutalbum. En we noemen hem CASPAR.

Morgenavond om half negen ga ik beginnen met de try-outs voor mijn 14e eenmans-show. Ik zit nog een beetje in de jetlag van het enorme spektakel van Van Katoen en Nu in Almelo, maar ik heb goeie hoop dat ik mijn publiek op een aardige avond ga tracteren. Ik heb natuurlijk al stiekum een beetje geoefend en ja, daar werd af en toe al hartelijk gelachen. En niet dat dat ergens voor nodig is, dat hartelijke lachen. Maar de ervaring leert dat zo af en toe een paar keer hartelijk lachen zowel de artiest als zijn publiek meer goed dan kwaad doet. Zo’n vijfentwintig jaar geleden sprong ik nog weleens op het podium met de gedachte dat er een wereld te veranderen was. Daar ben ik van genezen. Ik weet inmiddels hoe lastig het is om mijn eigen wereld te veranderen. En als ik dan zie met hoeveel geweld mijn tegenstanders hun wereld willen veranderen, past mij niks dan bescheidenheid. Niet dat ik me er bij neer leg. Natuurlijk niet. Maar ik ga niet langer proberen om iemand die vanuit een middeleeuwse overtuiging een hulpverlener onthoofd, aan het lachen te brengen. Daar ga ik mijn energie niet meer aan verspillen. Zulke treurige figuren, ik zou ze de Verbetenen der Aarde willen noemen, zien toch nooit ergens de lol van in. Ik ga daar dan ook niet meer voor optreden. Ik speel alleen nog maar voor zielsverwanten die inzien dat het leven zonder al die rotsvaste overtuigingen al lastig zat is. En laat ik er dit eens van zeggen. Al die zonderlinge koekebakkers die willen leven volgens de letter en geloven in het zwaard, je moet er toch niet aan denken dat je die in de zaal hebt zitten. Dat je opkomt in een oranje overall en dat daar dan 200 mannen met baarden en slagersmessen vanuit het donker naar je zitten te loeren. Probeer dan maar eens een rake openingsgrap te verzinnen. Dat is volgens mij wat ze bedoelen met een levende nachtmerrie. Het is gewoon hartstikke link om op te treden voor extremisten. Die willen alleen maar harde taal om de oren. En die heb ik niet.
Maar goed. In mijn nieuwe programma kom ik dus op in een oranje overall en zing in het openingsnummer dat alles goed komt. En daar ga ik ook voor zorgen. Dat alles goed komt. Want dat is het mooie aan theater. Dat is niet echt.

Zo af en toe hangt er iemand van de televisie aan de telefoon. Soms omdat ik wat nieuws heb gemaakt. Soms om even te helpen met het vullen van een gat in de programmering. Maar meestal is het alleen maar een voorgesprek waarvan ik weet: ‘ Die gaan me echt niet meer terugbellen’. Want zo gaat dat met de televisie. Dat gaat daar niet over de inhoud. Het gaat daar over de waan van de dag. En dat is helemaal niet erg. Daar moet je alleen even rekening mee houden. Zo heb ik regelmatig een redacteur aan de telefoon die een half uur met me babbelt over een interview dat er nooit zal komen. Ik doe dan, door schade en schande wijs geworden, tegelijkertijd de echt belangrijke dingen des levens. En ik weet zeker dat zo’n redacteur weleens gedacht moet hebben tijdens de afronding van het gesprek: ‘ Hoorde ik daar nou iemand een wc doortrekken..?” En dat moeten ze me maar niet kwalijk nemen. Ik heb nu eenmaal niet het ego dat er alles aan doet om de concurrentie aan te gaan met al die koekebakkers die het wel lukt om iedere keer door te dringen tot het daadwerkelijke televisieinterview. En dat is maar goed ook. Ik ben niet echt van de nuance, dus de kans dat ik na 10 minuten bij Jeroen Pauw aan tafel de gehele verzameling van doorgedraaide vaderlandse godsdienstwaanzinnigen al achter me aan zou hebben is 100 procent. En dat is niet wat de televisie wil. De televise wil juist in alle rust de gekte in de wereld een plekje geven. De televisie wil duiden. En nuanceren. Je hoort ze dan zeggen dat ook Hun Van De Televisie vinden dat wat de Islamitische Staat aan het doen is absoluut niet door de beugel kan. Waarna Hun Van De Televisie weken lang doorleuteren over wie er de absolute baas en de morele eigenaar van die beugel is. Want de televisie, die is van de nuance. Je zou natuurlijk ook kunnen zeggen dat de Islamitische Staat de afgelopen maanden alle recht heeft verloren om ook maar iets te kunnen nuanceren. Maar dat zeg je niet zomaar op de televisie. Want dan stoot je de mensen voor het hoofd. Nou ja, de mensen. De moslims van de Islamitische Staat. En hun fans. Dus ja. Ik kom het komende half jaar alweer niet op televisie. En dat is maar goed ook.

dit is een hele rare foto
alsof ik
als lid van de mensheid
er niet meer toe doe
komt bij
ik was de fotograaf

Brekken Jan Schampschot is dood. En de lezers die nu niet met een brok in hun keel achter hun krant zitten, kunnen beter op het internet live naar de zoveelste herhaling van een zogenaamd briljant idee van John de Mol gaan kijken. Jan Manschot is dood. Oprichter van Normaal. Vurig pleitbezorger van het dialect. Een man die zich een leven lang sterk heeft gemaakt voor cultuur uit de streek. En vooral drummer. Drummer van Normaal. Drummer van Boh Foi Toch. Drummer van het Hanska Duo. Van Bakkeri-j Manschot. Van Old Ni-js. En vast en zeker ook nog drummer van een heleboel andere bands. Ik heb hem meerdere malen ontmoet. Eerst was ik de fan. Toen was Jan de fan. Hij heeft me een paar keer geïnterviewd. Voor Radio Gelderland. Of voor een krant. Of zomaar, want er zijn in een artiestenleven momenten zat dat je niks beters te doen hebt. Hij heeft me zeker in de beginjaren als een moederhen onder de hoede genomen. De allereerste plaat die we ooit hebben opgenomen was in de Commodore Studio in Zelhem, destijds het hoofdkwartier van Normaal. Daar stond een videorecorder waarin een pornofilm zat die er niet meer uit kon. En ja. Het is zo. Als je 1 pornofilm gezien hebt, dan heb je ze allemaal gezien. Jan Manschot was een bevlogen artiest. Al dat gezuip en geouwehoer dat was natuurlijk prachtig. Zeker voor de café-eigenaren en de vele managers die er met de winst van door gingen. Van Brekken Jan Schampschot weet ik zeker dat hij dat allemaal maar grote onzin vond. Hij wou muziek maken. In de allerkleinste kroegjes die er maar te vinden zijn. En dan voor niet al te veel gage. Zo voorkom je het best het eeuwige gezeik over geld. Er moeten nog ergens een paar cassettebandjes rondzwerven waar Meneer Manschot Meneertje Manuel aan de tand voelt. Over zijn ambities. Zijn muzikale achtergrond. De religie van zijn ouders. Toestanden in de familie. Het dorpsleven. De Rock ’n Roll. En zijn helden. Ik weet nu al dat ik mijn grootste helden ben vergeten. Omdat ze zo vanzelfsprekend zijn voor een jongen uit Twente: Herman Finkers en Normaal. Zeker Normaal. We noemden ons niet zomaar Fratsen. Ik ben geen man van grote woorden. En ik ga hier ook geen huilerig verhaal afsteken over het verlies van een groot man. Daar hebben we andere programma’s voor. Maar ik wil Brekken Jan Schampschot toch 1 keer danken. En wel vanuit de grond van mijn hart. OJADASAWA!

Waar zullen we zijn met Twente over pak hem beet 20 jaar. Ik denk ongeveer op dezelfde plek. Het kan natuurlijk zijn dat de provincie Groningen getroffen gaat worden door een aardbeving van Bijbelse proporties zodat er zelfs in Haïtie geld zal worden ingezameld, het zal Twente niet raken. Een aardbeving, dat vinden wij maar raar. We zijn daar veels te nuchter voor. Het is dat we destijds iets te dicht op de grens met Duitsland lagen, anders was de Tweede Wereldoorlog ook volledig aan ons voorbij gegaan. Want we houden hier niet van al die uitbundigheid. Dat is denk ik ook altijd de heersende gedachte in Twente geweest. “ Woarumme in godsnaam nun Tweede Wereldoorlog? Was ut de eerste keer nit good dan?” Twente in 2034 zal niet veel anders zijn dan het Twente in 1934. Er wordt geneukt, daar komen kinderen van. Die moeten naar school. Die hebben eten nodig. En af en toe nun schone onderbokse. Er zal altijd een textiel-gen rondwaren in de Tukker. Voor de rest verwacht ik geen schokkende veranderingen. FC Twente heet dan nog steeds FC Twente. En geen v.v. Doyen. Hengelo zal nog steeds worstelen met een minderwaardigheidscomplex ten opzichte van Borne. In Almelo zullen er nog steeds vergevorderde plannen zijn voor een nieuw stadion. En het Noorden van Twente is nog net zo katholiek als vandaag de dag dus die blijven daar ook lekker onder elkaar. Het lijkt me ook absoluut geen probleem dat er zowat niks veranderd in Twente. Het is zowat altijd zo dat de beleidsmakers die roepen dat er dingen gaan veranderen zelf verantwoordelijk zijn voor die verandering en als die verandering in de praktijk alleen maar tot vergroting van de problemen leidt komt er een volgende beleidsmaker die roept dat hier een heleboel dingen moeten gaan veranderen. Ik woon zelf in de gemeente Hof van Twente, ontstaan uit een onzalige fusie omdat een extern adviesbureau vond dat al die kleine gemeentes alleen maar zorgen voor verspilling van geld en moeite. Daardoor ontstond er een gemeente waarin de ambtenaren niet meer tegen hun taken opgewassen waren zodat die gemeente alleen nog maar draaiende gehouden kan worden door het inschakelen van, je verzint het niet, externe adviesbureaus! Nu weet ik ook wel dat de wereld van de externe adviesbureaus er eentje is waar zelfs de Italiaanse Maffia met grote bewondering naar kijkt en de kans bestaat dat ik vanavond met een blok beton aan mijn voeten in het Twentekanaal beland, maar het mag weleens gezegd worden: “Wat mow in godsnaam met nun niew’n trekker as nun ooln nog leup as nun titte!” Er is een schitterend voorbeeld van dat ongebreidelde vooruitgangsdenken. Iemand bedacht dat het mooi zou zijn dat de middenzaal van het splinternieuwe hypermoderne Wilminktheater in Enschede zou moeten worden uitgerust met een verplaatsbare tribune. Die tribune is inderdaad zo ontzettend verplaatsbaar dat hij al jaren in een loods in Almelo staat opgeslagen. Want hij kan in het schitterende nieuwe theater in Enschede niet door de deur. En daar kun je hartelijk om lachen. Maar van datzelfde geld hadden we ook ergens in Twente een muziekschool open kunnen houden. Of een bibliotheek. Om over al die braakliggende bedrijventerreinen her en der in Twente , aangekocht door ambtenaren die zich allemaal een kleine Dikkie Wessels waanden nog maar te zwijgen. En voordat ik mezelf nog verder in de problemen breng en hier straks als een verstokte aartconservatief de deur uitwandel, ik ben absoluut niet tegen de vooruitgang. Ik ben gek op vooruitgang! Ik word elke dag wakker met maar 1 heersende gedachte: Vooruitgang! Vooruitgang! En dan draai ik me nog eens om. Kijk uit het raam. Draai me nog eens om. Doe de gordijnen open. Kijk nog eens uit het raam. En bedenk dan waar ik nog enige vooruitgang kan boeken. En ja, dan kom ik al snel tot de conclusie dat de enige vooruitgang die nog geboekt kan worden ten koste moet gaan van iets anders. En ik hou daar niet van. Ik ben een Tukker. En Tukkers houden niet van dingen kapot maken die nog niet kapot zijn. Je vervangt hier pas iets als het niet meer gerepareerd kan worden. Voor al het andere is er maar 1 motto: Loat stoan a’j veur Twente bunt. Moet er dan helemaal niks gaan veranderen in Twente de komende 20 jaar? Mwoh. Een paar kleinigheidjes. Om de grote werkloosheid in Twente onder vooral de bouwvakkers te bestrijden denk ik dat het goed zou zijn om een aantal Wat Moj D’r Met projecten op te starten. Een Wat Moj D’r Met- project zou bijvoorbeeld de bouw van een heel raar ding kunnen zijn op het voormalige Vliegveld Twente. Een volstrekt overbodig nutteloos project maar in tegenstelling tot alle eerdere volstrekt overbodige projecten is over dit volstrekt overbodige project heel goed nagedacht. Het zou toch tot een ware revolutie leiden als de burgemeester van Enschede volgende week tijdens de raadsvergadering bekendmaakt dat we in de zomer van 2014 gaan beginnen met de bouw van de Totale Onzin. Dat kan een soort van Pyramide gaan worden zodat de Egyptenaren ook eens deze kant op kunnen komen. We kunnen ook tien jaar lang een gat gaan graven en dan vervolgens tien jaar lang dat gat weer dichten. Of een klaagmuur van 3 kilometer breed en 100 meter hoog zodat de Tukkers tot in de lengte der dagen meer dan genog om oaver te zeur’n hebt. Zolang het maar een heel dom ding is waar werkelijk niemand iets aan heeft maar waar elke Tukker trots op kan zijn. Joa, ut is de Totale Onzin. Mar ut is wal oonzen Totalen Onzin. Verder denk ik dat het mooi zou zijn als we de leegloop in de dorpen van Twente tegen gaan door daar allemaal Marokkaanse probleemjongeren te huisvesten. We hebben nu al een redelijke schare PVV-aanhangers in Twente, het zou prachtig zijn als die ook daadwerkelijk een geldige reden krijgen om er op te stemmen. Omdat onderwijs daadwerkelijk de enige mogelijkheid is om echte vooruitgang te boeken stel ik voor om de Universiteit van Twente alleen nog maar toegankelijk te maken voor Tukkers. Het is tenslotte de Universiteit van Twente en niet de Universiteit van de Achterhoek.Het moet dan mogelijk zijn voor ons om binnen 1 generatie de intellectuele elite van Nederland te gaan worden waarna we als een gek externe adviesbureaus uit de grond gaan stampen om zo ons geroofde kapitaal weer terug naar Twente te slepen. Dan is het zo rond het jaar 2034 tijd om ons af te scheiden van Nederland en de Vrije Twentse Republiek uit te gaan roepen. Ik zelf ben dan beschikbaar als president en dan hoop ik dat ik tijdens mijn kennismakingsbezoek door Nederland nog een naakte Koningin Maxima mag meemaken die vanuit haar slaapkamerraam naar mij zwaait. In 2035 stappen we als Vrije Republiek Twente uit de euro en voeren een nieuw betaalmiddel in, de bierpenning. In 2036 verklaren we de oorlog aan Limburg omdat we ons helemaal te pletter vervelen. In 2037 winnen we in Maastricht met hulp van een heleboel verontwaardigde schandknapen de Slag om Onno Hoes. Vervolgens verjagen we alle Limburgers terug naar Duitsland en maken van deze provincie Het Grote Twentse Vakantieland. En in 2038 zullen het de Tukkers zijn die als eersten een mooie bruine kroeg hebben geopend op Mars. Zoals gezegd. In de geest van de Tukkers. Niet direkt te grote stappen willen maken. Bouw het langzaam op. Niet alles in 1 keer willen. Mar heanig an.

Ik dank u.

We gaan naar Sotsji! Nou ja. Wij niet. Onze Koning gaat naar Sotsji. Zijn Koningin. Niet de mijne. Onze minister van Sport. Minister President Mark Rutte. En oh ja. Er gaan ook nog een paar wintersporters naar Sotsji. Van die laatste groep snap ik nog dat ze naar Sotsji gaan. Daar vinden namelijk de Olympische Winterspelen plaats en dat lijkt me nou echt een dingetje voor wintersporters. Maar onze Koning? En zijn Koningin? Niet de mijne. Gaan die daar straks meedoen aan het rodelen? Of hebben die zich stiekum ingeschreven voor het schanspringen, William The Eagle en Maxima The Condor of The Andes. Volgens Mark Rutte gaan we naar Sotsji om in gesprek te blijven. Dat kan toch ook telefonisch? Scheelt aanzienlijk in de reiskosten en de kans dat je dan slachtoffer gaat worden van moslim-terrorisme is ook zo goed als nihil. En nu ik er even wat langer over nadenkt, waarom ga ik eigenlijk niet naar Sotsji? Ze hebben daar toch ook artiesten nodig die voor een jolige noot zorgen tijdens de dweilpauzes. Ik zou daar maar al te graag even een half uurtje cabaret willen maken. Over Poetin die zo vaak met ontbloot bovenlichaam op de foto gaat dat hij zelfs bij de Gay Parade zou worden geweigerd wegens al te opzichtig nichterig gedrag. En ja, dan zou Meneertje Manuel zonder pardon in een Russische cel belanden, want een artiest die kritiek uit oefent op het regime, dat kennen ze in dat land niet. En ik ga hier niet over liegen. Het zou me natuurlijk ook de broodnodige publiciteit opleveren en dat kan ik goed gebruiken in deze magere culturele tijden. En dat is bij mijn provocerende Franse collega Monsieurtje Dieudonné M’bala M’bala al niet veel anders, wij handelen alleen maar uit eigenbelang. Leer mij de artiesten kennen! Ik zou daar zelfs tijdens een optreden vlak voor de prijsuitreiking van het curling een voorzichtige opmerking kunnen maken over het vermoeden dat zelfs onze eigen premier Mark Rutte een latente homoseksueel is, maar dat kan ik beter achterwege laten. Je moet als artiest je hand niet overspelen. Ik heb, zittend in die Russische cel, mijn grote vriend Mark hard nodig om me in ieder geval voor september weer vrij te krijgen. Want dan begint het nieuwe theaterseizoen en dan moet ik in staat zijn mijn welverdiende vruchten te plukken. Alleen nog een titel verzinnen. Holmaat van Oranje? Nee. Tussenderussen? Nee. Gebakken Lucht en Spelen? Nee. Da! Ja. Da!