Blog

Teringhond. Wat een schitterend woord is dat toch. Teringhond. Zoveel mooier dan kankermongool. Kankermongool vind ik kwetsend. Omdat het je persoonlijk raakt. Want die kan je zomaar in de familie hebben zitten. Dat iemand je keihard op je neus timmert en roept: ‘Je bent een kankermongool!’ En dat je dan vooral door die woorden wordt geraakt omdat je iemand in de naaste familie hebt zitten die zowel kanker als mongool heeft. En dan doet dat zeer. Dus nee. Kankermongool roepen? Doe maar niet.

Gaan we terug naar de teringhond.  Ik heb persoonlijk weinig moeite met teringhond. Ik ken namelijk niemand in mijn omgeving die daar last van heeft. Er zijn gewoon heel weinig Nederlanders die nog kampen met de tering. Ja. Viola Holt. Die heeft een minieme hoeveelheid tering net onder haar onderkin zitten waar haar huissleutels wel eens in blijven hangen. Niet leuk. Zeker niet. Tering is geen pretje. Maar de kans dat je met het uitschelden van iemand voor ‘teringhond’ daadwerkelijk iemand kwetst is echt verwaarloosbaar klein.

Een beetje vergelijkbaar met de ‘christenhond’. Christenhond is ook zo’n woord waar niemand zich nog druk om maakt. Omdat Jezus zelf eigenlijk meteen al de laatste oprechte christen is geweest en het sindsdien alleen maar bergafwaarts is gegaan met zijn kudde. Christenen zijn zich in de loop der jaren steeds meer gaan gedragen als opportunistische fatsoensrakkers die met hun hoogstaande übermenschen-moraal alle anderen voortdurend de maat hebben genomen en het is niet meer dan rechtvaardig dat er in de 21^ste eeuw eindelijk eens een paar mensen op staan die roepen dat die fucking christenhonden hun evangelische bek eens een keer moeten houden. Ik geef het grif toe. Ook dit is niet de meest verfijnde taal aller tijden. Maar je kwetst er niemand mee.

Een apart geval is het zogenaamde ‘Tuig van de Richel’. Een politicus die zijn rond-naaiende, vrouwen-meppende, vastgebonden-geitjes-neukende partijgenoot uit de wind probeert te houden door vijandige journalisten neer te zetten als ‘tuig van de richel’, het is niet netjes, maar van mij mag het. Omdat achter die onhoudbare verdediging op exact hetzelfde moment iets kraakhelder wordt: Wilders is een teringhond. Want dan is het op schoolplein-niveau heel erg het zogenaamde ‘wat je zegt ben jezelf’ geworden. Dat is een eigen doelpunt. En die tellen we gewoon mee.

Dat is vergelijkbaar kinderlijk gedrag met het tekenen van Hitler-snorretjes op de Barbiepop van je kleine zusje. Dat maakt al net zoveel indruk als Charles Manson die Roman Polanski helemaal verrot scheldt voor psychopaat. Taal is niks dan een vervoermiddel. En soms rijden de woorden de hele dag op en neer in afzichtelijk lelijke zinnen. Dan is het maar het beste om aan die lelijkheid niet al te veel woorden vuil te maken.

Een Romein schreef hier in het Jaar Nul al een Zeer Kort Verhaal over: ’Naast Jezus zag ik ook de bui al hangen. Zijn CDA zal een ontzettende kutpartij gaan worden. Wie heeft mijn hamer?’   

De Amerikanen komen binnenkort met onweerlegbaar bewijs van hoogst opzienbarend nieuws: We zijn niet alleen! En denk dan niet dat ze er in dat hyper kapitalistische land plotseling achter zijn gekomen dat er zoiets onvoorstelbaars blijkt te bestaan als de medemens. Dit gaat hier niet over de ontdekking van een Derde Wereldland binnen hun eigen landsgrenzen. We praten hier over Buitenaards Leven. Aliëns! E.T.! Limburgers!

Meneertje Manuel moest wel een beetje gniffelen om dit zogenaamde nieuws. Want natuurlijk bestaat er zoiets als Buitenaards Leven. Zelf ben ik al sinds de jaren 80 van de vorige eeuw met de regelmaat van de klok meegenomen op rondvluchten in diverse types ruimteschepen. En ja. Tijdens die ontvoeringen zijn er diverse experimenten op mij uitgevoerd. Dat moet. Anders neemt niemand zo’n ontvoering serieus.

Die experimenten waren niet altijd even prettig om te ondergaan. Ook de resultaten wisselden nogal. Wat natuurlijk inherent is aan het experiment. Ik wil daar op deze plek niet al te veel details over loslaten. Er zijn nog steeds een paar kinderen in ons land die wel kunnen lezen.  Maar laat ik er dit van zeggen, ik weet eerder dan alle vrouwen op de wereld wanneer Easy Toys een nieuw model dildo op de markt gaat brengen, welk soort kunststof ze daarvoor gebruiken, waarom een lichtgevend kleurtje alleen populair is in de noordelijkste regio’s op aarde en dat de meeste proefpersonen batterijen prefereren boven een snoer.

Er bestaan nog veel misverstanden rondom buitenaards leven. Dat het bijvoorbeeld Groene Mannetjes zouden zijn. Wat een onzin. Het zijn absoluut geen Groene Mannetjes! Het zijn Kleurloze Figuren. Ambtenaren. Wat logisch is. Alleen de Absoluut Overbodigen onder het Buitenaardse Leven zijn er op uit gestuurd om de mensheid in kaart te brengen. Niemand wil dat eigenlijk doen. Met je ufo naar de Aarde gestuurd worden staat gelijk aan een midweek Centerparcs met je dode schoonmoeder in de dakkoffer. Daarom zijn de experimenten die uitgevoerd worden op de mensen ook vaak aan de agressieve kant. Ze hebben een godsgruwelijke hekel aan dit karwei. We zijn voor de Buitenaardsen een soort van moslims. Of nog erger. Telegraaflezers.

Ook al loopt de Gemiddelde Buitenaardse niet over van de goede bedoelingen, toch is hij nergens uit op het uitroeien van de mensheid. In de eerste plaats omdat de Gemiddelde Buitenaardse zich verhoudt tot de Mens als Friedrich Nietszche tot André Hazes Jr. En in de tweede plaats omdat volstrekt helder is dat we het uitroeien van de mensheid gerust over kunnen laten aan de mensheid zelf. Ze hebben 1 keer een half uurtje rond gevlogen met Hugo de Jonge op de operatietafel en ze weten: Die mensen lossen zichzelf wel op.  

Ze vinden het ook enorm schattig van ons dat we met een karretje aan het rondrijden zijn op Mars. Zelf zijn ze daar 329 miljoen jaar geleden voor het laatst geweest. Toen was het op. Die noemen dat ook geen Mars. Dat is hun Groningen.    

Dat denk ik de laatste tijd dus echt om de haverklap. Sta ik in de rij bij de Spar achter een man met een hoofd dat voor geen meter op zijn schouders past en dan fluister ik in mezelf :

‘ Ach. Die arme man kan daar toch ook niks aan doen. Die is ontsnapt uit een laboratorium’.

Het maakt de sleur van alledag een stuk dragelijker. Dat je alle kandidaten van het Eurovisie Songfestival de revue ziet passeren en hun buikloperige sputterpop met de mantel der liefde bedekt. Want natuurlijk kunnen die glassnuivende, non binaire trekpoppen met allemaal een slavernijverleden helemaal niks aan hun atonale wanprestaties doen. Die zijn ontsnapt uit een laboratorium.  Al heb ik soms het vermoeden dat ze daar hulp bij hebben gehad. Dat de vader van Youp het hok open heeft laten staan. Om alle andere artiesten het bloed onder de nagels vandaan te treiteren. Dat die op de zoveelste gedwongen vrije zaterdagavond hun afstandsbediening naar de televisie gooien en schreeuwen: ‘Ik zet verdomme wel een dvd-tje op!’

Soms lijkt het alleen maar of iemand is ontsnapt uit een laboratorium. Dan is het hele land in rep en roer en worden er duizenden manschappen ingezet voor een klopjacht. Niet op een virus. Op Jürgen. Een klopjacht op Jürgen. Maar Jürgen is niet ontsnapt uit een laboratorium. Jürgen is ontsnapt uit een gesticht. Nou ja. Gesticht. Het was meer een kazerne. Maar dat is echt een flinterdun verschil. In België.

Er zijn ook dingen zat die per ongeluk ontsnappen. Die helemaal niet willen ontsnappen. Omdat die ontsnapping ze klauwen met geld kost. Ik noem hier de vriendin van Lil’ Kleine. Ik noem hier de boekhouder van Lil’ Kleine. Ik noem hier het management van Lil’ Kleine. Laat dit wel een wijze les zijn voor al die andere topartiesten. Want natuurlijk moet je zo af en toe je vriendin helemaal in elkaar rossen. Appelweek! En dan niet omdat je daar genoegen in schept. Niet alleen. Het is ook voor je werk. Voor de inspiratie. Voor de kijk en luistercijfers. Voor het broodnodige krediet. Zorg er dan wel voor dat haar hok goed op slot zit. Het zijn nu eenmaal domme wijven. Die moeten beschermd worden. En dan vooral tegen zichzelf.

Ook begrijp ik dat het niet altijd duidelijk te zien is of iets nou wel of niet uit een laboratorium ontsnapt is. Bij sommige dingen heb je een microscoop nodig. Denk aan de penis van Donald Trump. Maar ja. Niet iedereen staat in de rij bij de Spar met een microscoop in zijn rugzak. Aan de andere kant is er soms ook geen enkel misverstand mogelijk.  Als je bijvoorbeeld een Tyrannosaurus rex over de A1 ziet rennen. Die komt uit een laboratorium. Net als iedere CDA er met een bestuursfunctie. Die staat daar maar en die kan niet anders. Het is dat inferieure zaad. Het is dat ons kent ons. Het is iedere keer dezelfde reageerbuis.

Het is zeker een fors aantal. Veertig miljoen langspeelplaten. Laat ik het zo zeggen. Er zijn maanden dat Meneertje Manuel ze niet verkoopt. In april en september bijvoorbeeld. Dat zijn magere maanden. Gelukkig zijn ze dan ook niet bedoeld voor de verkoop. Ze staan nu al bijna een jaar in de opslag. Dat was namelijk de afspraak. Nou ja. Dat was niet helemaal de afspraak. De afspraak was om deze veertig miljoen langspeelplaten te verdelen onder de Nederlandse bevolking. Dat zijn inderdaad fors meer langspeelplaten dan ons land inwoners telt. Om precies te zijn een overschot van 21 miljoen 506 duizend en 332 langspeelplaten. Dat heeft zijn reden. Dat komt omdat die 40 miljoen langspeelplaten een jaar lang onder een lekke partytent moesten staan. Zeker. Ik had ze ook ergens in een loods kunnen stallen. Maar dat vond mijn boekhouder geen goed idee. Ik zou dan waarschijnlijk met een heleboel handel blijven zitten. En dat kon natuurlijk de bedoeling niet zijn. Zoals het ook niet de bedoeling was dat ik daar op persoonlijke titel verantwoordelijk voor zou zijn. Meneertje Manuel moest zich in dit moeilijke jaar even wat minder als kunstenaar gaan gedragen. Hij was nu, net als alle anderen die nog iets van een toekomstperspectief koesterden, een ondernemer in dienst van de overheid. Daar hoorde een B.V. bij. (Wij kozen voor B.V. De Schaterlachende Strijkstok.) Daar hoorde een lidmaatschapskaart van het CDA bij. (Samen in de Groepsapp met Hugo, Ank, Wopke en Jezus zelf!) En natuurlijk een nieuwe wasbak van de IKEA. De Önsköld.  

Om alle verdere misverstanden te voorkomen stonden die 40 miljoen langspeelplaten ook nog eens onder een lekke partytent op de stoep voor het gemeentehuis van de Hof van Twente. Wel beveiligd met een hangslot! En voor de rest moest ik de natuur maar gewoon zijn werk laten doen. Nou. Een eclatant succes! De helft kon ik al zeiknat geregend na iets meer dan een week weggooien. Had mijn boekhouder al rekening mee gehouden. Dat had hij al in juichende zwarte cijfers weggeschreven als risico-opslag. En de andere helft van de oplage bleek ook nog eens een gevaar te vormen voor de volksgezondheid. Kleine kinderen zouden namelijk kunnen stikken in die langspeelplaten. Daar werd ook wel voor gewaarschuwd op de hoes. Zo van: ‘Pas Op! Deze langspeelplaten zijn volkomen ongeschikt voor consumptie!’ Maar dat stond er alleen maar op in onduidelijke Chinese karakters. Omdat China nu eenmaal het enige land was dat op zulks een korte termijn in staat was om 40 miljoen langspeelplaten van inferieure kwaliteit te leveren. Meer dan 20 miljoen langspeelplaten werden bij Bruins en Kwast vervolgens gerecycled tot Compost Waar Muziek In Zit. En inmiddels kan ik vol trots verkondigen dat de oplage geslonken is tot een schamele 43 exemplaren. Die zijn gratis af te halen bij 1 van de 45 loketten van de gemeente Hof van Twente. En de titel van die langspeelplaat?

‘Welkom 2021!’

De Palestijnen zijn gedegradeerd. Alweer. Zat er natuurlijk al een beetje aan te komen. Ze knopen al decennia de klotenseizoenen aan elkaar. Dus nee. Dit kwam niet als donderslag bij heldere hemel. Dit niet.

De oorzaken mogen genoegzaam bekend zijn. Een gammele begroting waar een Derde Wereldland zich kapot voor zou schamen. Spelers die zonder opgaaf van reden van de ene op de andere dag niet meer op kwamen dagen. Gezeik met de Iraanse hoofdsponsor die plotseling uit China bleek te komen en zonder opgaaf van reden weigerde om nog langer de spelerssalarissen te voldoen. Ingestorte daken. Speelvelden met zinkgaten zo groot als voetgangerstunnels. Kapotte lichtmasten. Of helemaal geen stroom meer.

En dan werden ze ook nog eens bij voortduring geteisterd door het meest absurde blessureleed dat ik maar verzinnen kan. Gruwelijke hoofdwonden die absoluut niet op een voetbalveld thuis hoorden. Afgerukte achillespezen die drie straten verderop werden teruggevonden en waar met geen mogelijkheid van gezegd kon worden wie daar de oorspronkelijk eigenaar van was geweest. Scheidsrechters die op beslissende momenten de andere kant op keken. Waar dan heel toevallig een paar donders mooie Israëlische dienstplichtige sekswerkers bleken te staan.

En de VAR? Ach. De VAR. Voordat die koekenbakkers in staat zijn om de videobeelden te analyseren zijn we nog eens 75 jaar verder en dan zijn de meeste redactieleden van Andere Tijden allang overleden. Dus daar zal nooit een historisch verantwoorde documentaire over gemaakt worden. Ook deze waarheid zal begraven gaan worden onder een heleboel selectieve verontwaardiging. En de publieke omroep? Die gaat voor het amusement. Die zal daar hooguit wat chocolade van proberen te maken.

Natuurlijk. De Palestijnen mogen de hand in eigen boezem steken. Ook al bestaat die noodgedwongen uit een prothese. Ze spelen al jarenlang het meest afzichtelijke afbraakvoetbal dat je maar verzinnen kan. Gaan met het hele gezin voor de goal liggen. Steken de bal lek. Gooien met zelf in elkaar geknutseld vuurwerk naar de grensrechter. Het is allemaal weinig verheffend. Toch snap ik ze wel. Want ze spelen natuurlijk al heel erg lang verloren wedstrijden. Wedstrijden die bol staan van eenzijdige beslissingen die ook nog eens altijd in hun nadeel uitvallen. Er is sprake van matchfixing. Er is sprake van competitievervalsing. Er is sprake van een ongelijk speelveld. Er is zelfs sprake van een speelveld dat opeens hun speelveld niet meer blijkt te zijn waardoor zelfs hun thuiswedstrijden op vijandig grondgebied gespeeld moeten worden. En dan ook nog eens dat hardnekkige probleem rondom het gegok op dubieuze gele en rode kaarten waardoor ze bijna nooit met een compleet elftal terugkeren in de kleedkamers. Zei ik daar kleedkamers? Ik bedoelde natuurlijk een mortuarium. Kleed u zich daar maar even om. Voor de laatste keer.

En al dat leed was nog te overzien geweest als er ooit eens een ander team kampioen zou worden. Een provincieclubje. Emmen bijvoorbeeld. Maar niks daarvan. Alweer Ajax. Alweer de Joden. Wat een gotspe.  

Arthur is dood. Door zijn kop geschoten. Door een prins. Ene Emanuel von und zu Liechtenstein. Geen familie. Arthur is 17 jaar oud geworden. Arthur was geen concurrerende ridder van de prins. Arthur was ook geen rivaliserende kikker. Arthur was tot afgelopen maart de grootste beer van Roemenië. Nu niet meer. Arthur is nu een voormalige beer. Een ex-beer. Ein das war einmahl Bär. Want Arthur is door zijn kop geschoten door prins Emanuel von und zu Liechtenstein. Wat een ongelooflijke prestatie genoemd mag worden. Want die beer liep dus niet door Liechtenstein. In Liechtenstein lopen geen beren. Daar hebben ze geen plek voor. Zo’n beer zou de hele dag tegen van alles en nog wat aan botsen. En op zulks gezeik zitten ze daar niet te wachten. Liechtenstein is niet veel groter dan de parkeerplaats bij de Amsterdam Arena. En natuurlijk. Daar kun je best een beer los laten lopen. Graag zelfs. Maar om op zo’n kleine oppervlakte op een beer te gaan jagen, dat heeft natuurlijk helemaal niks meer met sport te maken. Dat is alsof je een giraffe tussen de ogen schiet in de dierentuin van Emmen. Met behulp van een keukentrapje. En 10 lange mannen die de giraffe op zijn plek houden. En die na 20 keer proberen zelf dan maar stiekem het nekschot geven. Dat is niet wat je zegt een noemenswaardige prestatie. Zo makkelijk wist onze held zich er dan ook niet van af te maken. Prins Emanuel von und zu Liechtenstein moest er helemaal voor naar Roemenië afreizen. En dat is best een eind. Ongeveer anderhalf uur. Met een privéjet. En dat is niet gratis. Nou ja. Dat zou voor ons niet gratis zijn geweest. Me dunkt dat we daar niet te licht over moeten denken. En dan ben je er nog lang niet. Daar komt nog een vergunning bij. Het goeie hoedje. Een lichte lunch. Personeel dat die lichte lunch serveert op een bergrichel. Bouwvakkers die zorgen dat je na die lunch op die bergrichel een beetje relaxed in een jacuzzi kunt stappen. En dan ook nog die bergrichel verzetten naar een grasveldje op loopafstand van het vliegveld want: ‘Dit moet natuurlijk niet op werk gaan lijken!’ Je hebt gewoon niet in de gaten wat er allemaal moet gebeuren voordat een prins in staat is om met een speciaal ingevlogen houwitser in een camouflerende badjas en een klein beetje teut een 17-jarige beer door zijn kop te schieten. Wij vergeten dat weleens. Als gewone stervelingen. Die mensen hebben het niet makkelijk! Als prins ligt je hele leven twentievoorseffen onder een vergrootglas. En ook al doe je nog zo je best. En ook al zijn al je motieven van het zuiverste water. Ze nagelen je aan de schandpaal. Ze schreeuwen om je hoofd. Je wordt afgemaakt. Zonder proces. Als een beer. Terwijl je alleen maar iets goeds wou doen. Omdat je dacht: ‘ Dit is toch hartstikke leuk voor de 16-jarige Paddington!?’

Dus Wopke had aan Mark beloofd dat hij Pieter zou gaan sensibiliseren. Dat klinkt toch supergeil!  “Hoi Pieter! Mijn naam is Wopke. Ik zag je foto voorbij komen op Grindr en ik dacht meteen: Die wil ik echt donders graag eens keihard sensibiliseren!” Een openingszin uit een pornofilm. ‘Wopke en Pieter, een analogie.’ Of ‘Kruistocht zonder Spijkerbroek’. Of ‘De Harige Beentjes van Sint en Pieter’.

Misschien is het een idee dat het CDA die films aanbiedt in haar webshop. Met een eurootje korting voor de leden! En dan gaan de opbrengsten naar de missie. Of naar de boeren. Dat moeten ze allemaal zelf weten. Ik ga daar niet over. Voor mijn part draaien ze die film in een darkroom. Hoef je ook niet al te veel geld uit te geven aan het huren van dure lampen. Dat is dan opnieuw goed nieuws voor de missie. Of voor de boeren.

Als dat sensibiliseren zich af zou spelen in een darkroom hoeven ze ook niet bang te zijn dat daar stiekem iemand staat te notuleren. Want dat blijft toch een dingetje. Je weet dat je er als politicus niet aan ontkomt om met de regelmaat van de klok een medeburger te naaien. Geeft ook niks. Daarom ben je de politiek ingegaan. Je moet er alleen op kunnen vertrouwen dat al dat genaai nooit in het volle daglicht word gezet. De mensen thuis hoeven niet te zien hoe uitermate smerig pure machtspolitiek is. Het achterkamertje als darkroom.

Ik snap dat. Zoals ik ook snap dat politici nooit verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor het onvoorstelbare leed dat ze veroorzaken. Het zijn gekozen volksvertegenwoordigers. Ze doen niks anders dan de wil van het volk in beleid gieten. En als het morrende volk op hoge toon eist dat er vooral naar beneden getrapt wordt, dan zal er naar beneden worden getrapt. En aan de onderkant van onze samenleving praten we niet over het gezin Fentener van Vlissingen. En ook de families Hoekstra en Omtzigt zijn in dit verhaal niet de slachtoffers.

We praten hier over de armen. Nederlandse Bulgaren. Bulgaarse Moslims. Islamitische Putjesscheppers. Nutteloze Nederlanders. Nederlands Gepeupel.Verliezers. Mensen die niet mee kunnen komen. Die zich niet weten te organiseren. Die geen politieke vrienden hebben. Die nooit een verkiezingsuitslag zullen meemaken die in hun voordeel uit zal vallen. Niet omdat ze met te weinig zijn. Ze zijn met veel te veel. Ze interesseren ons alleen geen reet.

In ieder geval niet de goeie reet. Je hebt bij een straatarme reet nooit de behoefte om die eens duchtig te gaan sensibiliseren. Daar loop je met een grote boog omheen. Want zo’n reet zit vol met ziektes. De reet van de arme mens is te vies om aan te pakken. We zijn Gekke Henkie niet! Dit is Nederland! Eigen reet eerst! We willen een Nederlandse reet! Een reet die in ons voordeel werkt. Dus gaan we toch weer massaal achter de reet van Mark staan. En Pieter? Die doet het licht.

Liebe Freunde! Da ist etwas schreckliches passiert abgelaufen Woche! Ein richtiger Rampf! Ich werde mahl kurz erzählen was mir passiert ist. Soals meine Leser und Leserinnen vielleicht wissen ist Meinherchen Manuel ein sort von Schauspieler. In die Rolle musste ich diese Woche spielen in das Kaiser Wilhelm Wilmink Schauspielhaus in Enschede. Und umdas sicherheit über alles geht musste ich mir lassen testen auf Flughafen Twente. Und da ist etwas schrecklich fals gegangen. Mann hat da ein Wattenstäbchen so tief in meine Nase gesteckt das das Püncktchen des Wattenstäbchen ganz hintern in mein Gehirn zurechte kwam und da hat es meine Sprache ganz durcheinander geschüttelt! Ich spreche den ganzen Tag verdammt noch mahl so güt wie flussiges Deutsch! Und da wird ein Mensch nicht fröhlich von! Da werde Leute sein die sagen das Meinherchen Manuel seine ganze Karriere schon zu pas und zu unpas Deutsch hat geredet aber das war immer und alleine nur fur dem Spaz. Jetzt kan ich nicht mehr damit aufhalten und ich kan euch in die Ohren flüstern: das kan ich nicht dabei zu gebrauchen! Das abgelaufen Jahr wahr sowieso schon eine Hölle für Künstler wie mir, mit die Kriese rundum Covid und dan auch nog, als Slachzahne auf die Torte,  ein schrecklicher Woche nach ein Angriff durch 253 wütende Eichenprozessionsspinner. Ich wahr schon auf den zweiten Januar völlig fertig mit diesem Jahr. Egal danach naturlich auch nog das Akkefietchen mit den Wahlkampf wo meine Jungs und Mädel wieder nichts zu feiern hatten. Und dan, auf ein moment woauf man kan denken das alles wieder ein bisschen normalisiert wird, ist da ein  Schürckchen auf Flughafen Twente der mir mit ein Wattenstäbchen ein Loch in mein Achterkopf bohrt! Und jawohl, jetzt kann man sagen das ich mich nicht muss getragen wie ein kleines Kind, aber das ist einfacher gesagt dan getahn. Meinherchen Manuel müss innenkurz wieder auf die Latten um sein bejubelter Vorstellung SNEU zu spielen und ja, das schlägt natuhrlich nirgendwo auf. Wenn man ‘SNEU’ ubersetzt im Deutsch dan bekommt man ‘VERDRIESSCHLICH’ und das ist nicht nur eine Flagge die dem Fracht nicht deckt, es passt auch für kein Meter auf einem Plakat. Da kommt noch zu dass Deutsch sprechen eine sehr anstrengende beschäftigung ist, ein bisschen zu vergleichen mit das laufen von ein Marathon wenn du viels zu kleine Beine besitzt. Oder so etwas. Sie verstehen was ich bedeute. Beikommender problehm ist auch noch das ich, wenn ich Deutsch spreche, innerhalb Zwanzig Sekunden klinke wie Adolf Hitler und das ist tödlich für den Humor. Darum steht mir jetzt nür noch ein ding zu tun und das ist nochmahl abreizen nach Flughafen Twente und dan auf die knietjes beten das mit das nächste Wattenstäbchen den Schaden herstellt ist. Al ist da natührlich auch eine Change das ich auf einmahl Chinesich spreche und dan haben wir die Püppen pas richtig am Tanzen.

Lass uns hoffen das est mit stürzt.

Testen. Daar ben ik een enorme voorstander van. Testen. Testen. Testen. De hele dag door. En dan werkelijk alles en iedereen. Zeker als mensen het theater bezoeken moet er uitputtend getest worden. Ik werk namelijk in dat theater. Daar zet ik al meer dan 30 jaar mijn gezondheid op het spel. En dat wil ik nog tientallen jaren blijven doen. Correctie. Dat moet ik nog tientallen jaren blijven doen. Ik heb namelijk geen pensioen. Ik heb een gitaar.

Het theater is voor mij van levensbelang. En daar hoort een veilige werkplek bij. Dat snap ik ook wel. Die moet gecreëerd worden. Het publiek wil dat graag. Zo’n veilige werkplek.  De mensen moeten beschermd worden. Het is de tijdgeest. Niet echt een hoogtepunt in de geschiedenis van het vrije woord. Maar ja. Het theater. Dat theater is ook wel een beetje mijn werkplek. En daar mag wat betreft werkelijk alles gezegd worden.

Want zo zie ik het graag. Maar dat is op het podium. Mijn podium. Daar mag het onveilig zijn. In het theater mogen onaanvaardbare risico’s genomen worden. Niet door jullie. Door mij. Dat recht is alleen mij gegeven. Dat noemen we artistieke vrijheid. En dat herdenken jullie dan. Opdat jullie mij nooit vergeten.

Dat geldt natuurlijk niet voor de anderen. Het publiek. De mindere goden. Voor het plebs dat in de zaal plaats moet nemen is het een totaal ander verhaal. Die moet je echt in de gaten houden. Daar zit van alles tussen. En dat is dan ook het probleem. Je weet nooit precies wat je tijdens een avondje theater aan onguur volk op je tribune hebt ziten. En wat ze bij zich dragen, al dan niet verborgen. Steekwapens, bedorven etenswaren, rare denkbeelden of zeldzame ziektekiemen. Dat zie je niet. Daar moet dus flink op getest worden. Kan gewoon op de stoep voor het theater. Dat de toeschouwers door een soort van wasstraat moeten en dat ze op het moment dat ze mijn zaal binnen komen niet alleen voor het eerst in tijden een beetje fris ruiken, maar dat ik als artiest ook weet waar ze tijdens de voorstelling op te pakken zijn. Dat gaan we onderzoeken.. Mijn hooggeëerd publiek. Uw politieke voorkeur. Een Hiv-besmetting waar u te lang mee door heeft gelopen. Ontrouw. Wachtwoorden. Ik wil ook weten wat uw huidskleur is. Dat is namelijk slecht te zien in de meeste theaters. Ik wil weten of u weleens gebeld heeft met minderjarige jongens. Of u subsidie ontvangt. Of u met uw buik stemt. Of met uw voeten.  En natuurlijk staat dit alles op gespannen voet met uw grondrechten. Maar dat is nou net de grap. Voor ons.

Ik snap ze wel, al die falende 70-plussers. De druk was te groot. Ik herken dat. Ik kan ook niet pissen als er iemand staat te kijken. En ga er maar aan staan. Al meer dan een jaar doet de rest van het land alles om die ouderen in leven te houden. Vaak tegen beter weten in. Want ja. Als je eerlijk bent.

Maar dan toch. We houden van die mensen. Tenminste. Zolang ze nog in de huizen wonen waar we zelf straks recht op denken te hebben. Het zijn ook niet zomaar ouderen. Het zijn onze ouderen. Nederlandse ouderen. Die iets hebben opgebouwd. Niet heel veel. Iets. Dus. We gunnen ze alle tijd van de wereld. Ook al is dat niet veel meer.

Het zijn ook niet altijd de leukste exemplaren. Sacherijnige betweters. Dat zijn het. Soms. Niet altijd. Er zijn ook leuke 70-plussers. Tuurlijk wel! Maar ja. Die hebben het dus niet overleefd. Want dat waren de gezelligheidsdieren. Die hielden van het leven. Dat waren levensgenieters. En de levensgenieters hebben inmiddels de prijs betaald. Die wel. Zoals het altijd de goeien zijn die als eerste gaan.

Maar daar gaat het nu niet om. Nee. Over de dooien niks dan goeds. Ik heb het dus over die anderen. Al die 70-plussers die nog wel in leven zijn. Die het voorzichtig aan hebben gedaan. Die hun eigen gezondheid belangrijker vonden dan het algemene belang. En die dus per post moesten stemmen. En daar echt geen kloten van terecht brachten.

Natuurlijk was het een lastige opdracht. Met die hele grote stembiljetten. En dan al die piepkleine envelopjes. Het was ook een beetje jennerig van ons. Want het had allemaal veel simpeler gekund. Digitaal. Of Huis Aan huis. Maar dat zou te makkelijk zijn geweest. Want ze hadden toch allemaal de oorlog meegemaakt? Ze wisten toch beter dan alle anderen hoe ongelooflijk waardevol een werkende, parlementaire democratie kan zijn! In de praktijk! Dan doe je toch je stinkende best? Dan zorg je er toch voor dat je stem niet verloren gaat!?!

Nee dus. Ze hebben hun stem verkwanseld. Ze hebben de democratie met voeten getreden. In slow motion. Vanachter een looprek. Het zijn exact de calculerende burgers gebleken waar we er toch al veel te veel van hebben. Uitvreters zijn het. Handophouders. Grijsharig tuig. Van de richel. Tot zover de ijdele hoop dat wijsheid met de jaren komt. Niks kunnen ze. Helemaal niks. Ze kunnen zich niet aankleden. Geen boodschappen doen. Zelfs het afvegen van hun kont hebben ze inmiddels uitbesteed. En tijdens de grootste crisis sinds de introductie van het fietshelmpje blijkt ook nog eens dat ze nog geen stembiljet in de goeie envelop kunnen doen. Een absolute schande. Dat zijn ze.

Natuurlijk. Als het goed gaat zijn ze bij de volgende verkiezingen niet meer van de partij. Als die tenminste niet vervroegd gaan worden. Want dat kan ook nog. De verkenner is 79.