Blog

Nou. Dan moet ik het maar doen. Voor Volk en Vaderland! Die 4 mei-lezing bedoel ik. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn. Ik heb Schindler’s List gezien. Saving Private Ryan. Er ist wieder da! Het lijkt me dat ik voldoende bagage heb verzameld om met gezag te verkondigen dat oorlog een onvoorstelbare verspilling is van tijd, mens en materieel. Komt nog bij dat ik geen Marokkaan ben. Dus daar kan geen journalist van de Telegraaf me op aanvallen. En de keren dat ik domme dan wel provocerende dingen heb gezegd over het Joodse Volk, stond ik zo nuchter als een kalf op een podium. Dat kan dus nooit antisemitisme zijn geweest. Dat was een artistieke prestatie. Het kan natuurlijk zijn dat er mensen zijn die vinden dat het zeer ongepast is om de 4 mei-lezing voor te dragen met een zwaar Twents accent. Omdat daardoor de indruk gewekt kan worden dat we het oorlogsleed toch een tikkeltje minder serieus aan het nemen zijn. Ik wil de mensen van het Nieuw Israëlietisch Weekblad bij deze gerust stellen: Ik loop al bij een logopedist! Nou ja. Het is niet echt lopen. Ik zit online een cursus te volgen. Wat we wel even moeten kortsluiten is hoe ik straks met die avondklok weer terug kom in Twente. Want wat ik een beetje begrijp uit de literatuur is dat juist dat vermaledijde Amsterdam een historisch onveilige plek voor de Joden is. Niet dat ik een Jood ben. Maar ik weet wel wat een Jood is. En als je weet wat een Jood is, dan weet je jezelf heel aardig te redden. Dat is tenminste wat ik ervan begrepen heb. Mijn 4-mei lezing zal gaan over verbinding. En ik zal die verbinding tot stand brengen door de lezing van Arnon Grunberg te plagiëren. Dat zeg ik er nu alvast bij. Dat ik daar straks geen gezeik mee krijg. Ik zal alleen ‘De Marokkaan’ in die lezing vervangen door ‘De Inwoner van Tubbergen’. Om toch even op uiterst subtiele wijze aan te geven dat er ook ver buiten de Randstad sprake is geweest van onvoorstelbaar leed. Ook zal ik bij die gelegenheid een indianentooi dragen. Niet alleen om de Oprechte Aandacht voor de Menselijke Tragedie tot ver over de oceaan te trekken maar ook om aandacht te vragen voor het carnaval dat zwaar onder druk staat. Dat we dit jaar ook de mensen uit het Zuiden bij de dodenherdenking betrekken. Die hebben toch al een rotjaar achter de rug. Als Boodschap van Vrede zal ik ergens in de lezing ook nog vermelden dat ik mijn vaccin ga schenken aan zomaar een Palestijn. Het liefst natuurlijk een bloedmooi exemplaar. Maar het mag ook een ontzettende lelijkerd zijn. Dat mag nooit een punt van discussie zijn. Wat ik uiteindelijk met mijn lezing wil bereiken? Heel simpel. Dat werkelijk iedereen na afloop zal denken: Dat nooit weer.      

Als je tijdens je dagelijkse wandeling de achteropkomende hardlopers inmiddels begint te herkennen aan het merk wasverzachter dan weet je dat er ondanks alles toch iets van routine aan het ontstaan is. En dat is natuurlijk een absolute schande. Want Meneertje Manuel was toch van de Rock en Roll! Van het praktiserende anarchisme! Van de kont tegen de krib en de alles behalve burgerlijke ongehoorzaamheid. Ik had het mijn vrienden nog zo beloofd. Die routine zou ik bewaren voor mijn graf. En de weg daar naar toe zou bestaan uit het nemen van zoveel mogelijk risico, het consumeren van wagonladingen drugs,  badkuipen vol alcohol en het nemen van honderdduizend oerdomme en levensgevaarlijke beslissingen, alleen maar om de spanning er een beetje in te houden. Daar is niet zoveel van over gebleven. Het is nu vooral hopen dat ik straks last ga krijgen van bijwerkingen als ze het vaccin in mijn arm spuiten. Ik ben ook al aan het bellen of ze me die spuit straks toe kunnen dienen in een kraakpand of een lege parkeergarage. Verder heb ik ook niet zoveel mogelijkheden om mijn leven als Rock en Roll-artiest weer op te pakken. Natuurlijk. Ik zou met 66 vrienden illegaal een videoclip op kunnen nemen. Ik heb die 66 vrienden ook wel. Maar die zitten allemaal in de risicogroep. Dus die durven niet. Want dan gaan ze dood. En dat is het ze allemaal niet waard. De lafbekken. Ik weet van een heleboel collega’s dat ze op dit moment hun gehele muziekcatalogus verkopen aan de hoogste bieder om zo de crisis een beetje door te komen. Daar heb ik ook aan zitten denken. Maar ja. Met die opbrengst kan ik 1 keer naar de Spar. En dan moet ik me nog inhouden ook. Dat ik niet bij de kassa sta en met een rooie kop twee bananen terug moet leggen. Ook zou ik voor het eerst in mijn leven ergens reclame voor kunnen gaan maken. Ik heb ook wel een aanbieding gehad. Maar dat was voor een 3G-netwerk speciaal voor het buitengebied van Marga Bult. En daar zou ik dan 340 miljoen dollar voor krijgen. Mits ik eerst een kleine 500 euro zou overmaken aan een verre neef uit Nigeria. Ik twijfel nog. Want ik heb niet zo heel veel zwarte familieleden die in Nigeria wonen. Al zou ik die 340 miljoen dollar goed kunnen gebruiken. En die neef heet ook André Manuel. Wat het natuurlijk ook wel een beetje bijzonder maakt. Zo vaak kom ik geen neven tegen die André Manuel heten. Ja. Er woont er 1 in Neede. Maar in Nigeria? Heel apart. En dat juist die neef plotseling met 340 miljoen dollar aan komt zetten op het moment dat het water mij aan de lippen staat. Soms moet je ook gewoon dankbaar kunnen zijn. Ik ga nu het geld overmaken. Rock en Roll

Het is dus lastiger om het Gemeentehuis van de Hof van Twente binnen te dringen dan de Senaat in Washington. Bij ons kom je dus echt niet binnen zonder afspraak. En dan heb je ook nog een tweede glazen schuifdeur die pas open gaat als de eerste glazen schuifdeur gesloten is. Ik heb daar menig revolutionair huilend om zijn moeder horen roepen. Komt nog bij dat als je daar echt trammelant wil trappen binnen no time Ank Bijleveld op de stoep staat om de democratie te verdedigen met een deegroller. Behalve op kerstavond. En dat is volkomen logisch. Want God is in dit land nog altijd groter dan de Grondwet.

Ik ben al een paar dagen razend benieuwd of er iemand is die zich in dat enorme Senaatsgebouw verstopt heeft. Dat er ergens in de herfst van 2024 een lijk uit een kast komt vallen. Met een rood petje op. Zou toch schitterend zijn! En een teken van hoop dat de kloof tussen burger en politiek meer dan redelijk gedicht is.

Het is overigens nog lang niet duidelijk wie er verantwoordelijk is voor de bestorming van de Senaat. We hebben weliswaar allemaal in een rechtstreekse televisie-uitzending kunnen zien dat het hier ging om aanhangers van Donald Trump, die de aanval op het hart van de Amerikaanse democratie waren begonnen op uitdrukkelijke uitnodiging van Donald Trump zelf, maar nu blijkt dat diezelfde Donald Trump zelf inmiddels het geweld heeft veroordeeld kan het natuurlijk niet zo zijn dat hij daar nog langer verantwoordelijk voor wordt gehouden zodat we daar ook niet langer zijn volgelingen van kunnen beschuldigen en we na een paar dagen inmiddels niks anders kunnen doen dan de treurige conclusie trekken dat ook dit weer de schuld is geweest van zwarte lesbische communisten met raar haar. Dat is ook goed te zien op de beelden. Al die zwarte betogers die door de gangen van de Senaat rennen en dat allemaal, stuk voor stuk, ook nog eens doen verkleed als blanke rechts-extremisten, de lafbekken!!!  Het is een schande dat de MSM daar over blijft zwijgen!!! En waarom krijgt Donald Trump overal de schuld van! Trump is nooit president van de Verenigde Staten geweest! Dat was Hilary Clinton! Donald Trump heeft toch geen tieten! We worden bedonderd! Aan alle kanten!

Natuurlijk ben ik niet echt verbaasd over de ontwikkelingen in Amerika. Dat land is nu eenmaal ontstaan vanuit een genocide en de ervaring leert dat zoiets in het nationale DNA gaat zitten. Zo’n wapperende vlag van de Confederale Staten in combinatie met een man die verkleed als koloniale bizonjager een selfie neemt op de stoel van de vice -president, laten we heel voorzichtig stellen dat het land nooit echt volwassen is geworden. Want dat de schandvlek van de slavernij door decennialang wrijven alleen maar groter is geworden beloofd niet heel veel goeds voor de toekomstige spijtbetuigingen richting de oorspronkelijke indiaanse bevolking.

Maar goed. Gelukkig nieuwjaar!

JA21. Mag ik daar Nederland van harte mee feliciteren? Dat mag ik.  JA21. Eindelijk een partij voor de Nederlanders die nog niet gehoord worden. Die met de stront in hun oren. JA21. Briljante naam ook. Een naam als een TOTO-uitslag. Joden-Arabieren: 2-1. Partij van de verbinding. Die hadden we nog niet. En met de ineenstorting van Forum voor Democratie is er natuurlijk een gat op rechts. Hoewel ik het geen gat zou willen noemen. Het is meer een graf. Een slangenkuil. Perfecte plek om je gifkikkers uit te laten. Ik begrijp dat ze Nederland weer terug gaan geven aan de Nederlanders. Ik hoop wel dat ze dat overleggen met Geert. En Thierry. En Wopke. En Mark. En Henk. En Ingrid. Want die willen Nederland ook al terug gaan geven aan de Nederlanders. Van mij hoeft dat niet zo. Ik heb al een Nederland. En dat is dan Mijn Nederland. Waarom zou ik daar nog een Hun Nederland bij willen hebben?  Dan moet ik Hun Nederland straks weer terug gaan geven aan Hen die vinden dat Mijn Nederland niet van Ons is. En er rijden al zoveel bestelbusjes heen en weer. Het partijprogramma van JA21 is zo helder als een glas gier. Nederland is het beste land van de wereld en als daar ook maar enige twijfel over bestaat is dat de schuld van de buitenlanders. Nederland moet onmiddellijk stoppen het het steunen van Derde Wereld-landen omdat we dat geld veel beter kunnen besteden aan het wachtgeld van de zoveelste extreem-rechtse parlementaire uitvreter. Ze willen ook heel graag een ondernemersvriendelijk klimaat. Dat gaat dan neerkomen op zo min mogelijk belasting en zoveel mogelijk steun. JA21 verwacht tijdens de komende verkiezingen geen enkele zetel te veroveren. Het gaat JA21 dan ook niet om de zetels. Meedoen is belangrijker dan winnen. Al moet eerlijkheidshalve wel even vermeld worden dat alleen al het meedoen zorgt voor 4 jaar inkomenszekerheid dus ja, een klein beetje winst zal onherroepelijk behaald worden. Maar dat valt JA21 niet te verwijten. Dat is inherent aan het systeem. Dat is de schuld van het kartel. En daar wil JA21 graag iets aan gaan veranderen. Maar dat gaat natuurlijk zo maar niet. Dan moeten ze eerst lid worden van het kartel. En met alleen al het lidmaatschap van het kartel verlies je een heleboel van je principes. En dat willen ze niet. Dus verkopen ze alleen maar onzin. Zodat de kans op politiek succes nihil blijft. En zo hoort het. Want ze moeten er toch zelf ook niet aan denken dat ze het daadwerkelijk voor het zeggen krijgen. Een paar lelijke ideeën hebben we allemaal wel eens. We zijn nu eenmaal sopperds in ons eigen brein. Maar om die dan om te zetten in spuuglelijke praktijken, dat gaat zelfs de meest verstokte rechts-reactionair te ver. Dat is dan ook het verschil tussen de ware fascisten en de eeuwige charlatans. Dat zijn gewoon calculerende lafbekken.    

Er gaat een gerucht dat Meneertje Manuel binnenkort een optreden moet verzorgen in het Vaticaan. Voor de Paus. Dat gerucht wil ik graag uit de wereld helpen. Meneertje Manuel treedt binnenkort niet op in het Vaticaan. Meneertje Manuel treedt binnenkort wel op in het Postillion Hotel in Deventer. Maar dat is besloten. Daar mag Jezus niet eens bij aanwezig zijn. Dan weet u dat. Meneertje Manuel treedt dus niet op voor de Paus. Ergens is dat enorm spijtig. Want met een optreden voor de Paus was het kostje van Meneertje Manuel natuurlijk wel gekocht! Denk aan de enorme hoeveelheid publiciteit! En de airplay op Radio Vaticaan! En de reiskosten! 19 cent per kilometer! Dat is een jaarinkomen! Zowat!

Maar ik ga daar niet over liegen. Meneertje Manuel treedt niet op in het Vaticaan. Ook niet in de parkeergarage onder het Vaticaan. Dat had op zich nog wel gekund. Maar dan was daar door Meneertje Manuel zuiver over gecommuniceerd. Dat mijn volgelingen zich niet hoeven te bekeren tot het katholicisme. Dat ze alleen maar een kaartje voor de parkeergarage aan hoeven te schaffen. Maar ook dat is nergens voor nodig. Want Meneertje Manuel treedt niet op onder het Vaticaan. Dat zijn aan leugens grenzende geruchten, alleen maar bedoeld om de carriere van Meneertje Manuel moedwillig te beschadigen.

Meneertje Manuel treedt ook niet op in Mekka. Ik zeg het er maar vast bij. Want er zijn altijd mensen die denken: ‘ Meneertje Manuel treedt niet op in het Vaticaan? Dan zal dat optreden wel verplaatst zijn naar Mekka!!’  Nee. Ik treed niet op in Mekka. Ook niet onder Mekka. Of naast Mekka. Dat heeft u dan vast verkeerd begrepen. Dat stond verkeerd op Twitter. Dat moet Mars zijn. Meneertje Manuel live op Mars! Dat is het plan. Ik ben alleen nog aan het wachten op Elon Musk die het vervoer zal regelen. Want dat is best een afstand. Helemaal naar Mars. Met een versterker op je rug.

Nee hoor. Meneertje Manuel gaat helemaal niet naar Mars om daar een optreden te verzorgen. Ook dat is een ordinaire leugen! Wat zou ik daar ook moeten doen? Het halve heelal doorfietsen en daar dan een lege zaal aantreffen? Die lege zalen kan ik hier ook aantreffen. Laat mij maar fijn geworden in het Postillion Hotel in Deventer! Daar zitten dan 30 toeschouwers. Net zoveel als in de Heineken Music Hall! Als je in het Postillion Hotel in Deventer net zoveel publiek trekt als in de Heineken Music Hall, dan ben je echt een hele grote! Daar hoef je niet allerlei spectaculaire publiciteitsstunts voor te verzinnen. Dan is het gewoon zoals het is. Dan ben je de bouwvakker onder de artiesten. En meer is het ook niet. Een artiest in Nederland moet zijn plek kennen. Je kan het proberen te verbergen onder een heleboel onzinnige pracht en praal. Je mag zelfs het Vaticaan op je speellijst zetten. Het blijft gewoon theater.

Ik weet niet precies wat ik verkeerd doe, maar het is nu al meer dan 5 jaar geleden dat ik voor het laatst serieus met de dood ben bedreigd. Nou ja, als we de loopgravenoorlog die we het huwelijk noemen even buiten beschouwing laten. Ik las dat zelfs de leden van het Outbreak Management Team inmiddels niet meer zonder politiebegeleiding met hun petrischaaltje door de wasstraat kunnen. En dat is natuurlijk een absolute schande. Ik snap dat een doodsbedreiging het leven een enorme oppepper kan geven. Als je tenminste de persoon bent die deze doodsbedreiging uit. Het is vaak de enige mogelijkheid om je onooglijke, miezerige, totaal mislukte bestaan, vlak voor de kist, nog een piepklein beetje cachet te geven.  En een doodsbedreiging uiten is ook geen hogere wiskunde. Zelfs iemand met dyslexie kan het. Al moet het slachtoffer van de bedreiging wel even leuk mee doen. Dat je niet gaat denken: ‘Ik dood je maak? Wat is dat nu weet voor een grammaticale nonsens?’

Het grote probleem rond de doodsbedreiging is het gemak waarmee deze gemaakt kan worden. Het is niet zoals vroeger, toen we onze godsgruwelijke hekel, aan wie dan ook, eerst in een stuk steen moesten beitelen, deze steen vervolgens kilometers lang op de rug dragen om deze dan vervolgens, woedend!, voor de ingang van de hut van je strontvervelende buurman te deponeren die het na herhaalde waarschuwingen nog steeds de normaalste zaak van de wereld vond om zijn dinosaurus op jouw grasveldje te laten schijten. Dat was vaak meer dan 2600 kilometer lopen. En dan is de ergste woede wel gezakt.  

De enorme inflatie rondom de doodsbedreiging is gewoon niet goed voor onze maatschappelijke verhoudingen. Het kan niet zo zijn dat het leven van iemand als Geert Wilders net zo veel waard is als iemand die zijn vuilnisbak op de verkeerde dag aan de weg heeft gezet. Het is volstrekt belachelijk als we accepteren dat iemand die per ongeluk een domme opmerking maakt op Twitter wel een doodsbedreiging aan haar broekje krijgt terwijl ik als professioneel amokmaker volledig genegeerd word. Ik heb weet van een aantal cartoonisten die na honderden, zeer radicale afbeeldingen van de Profeet Mohammed gemaakt te hebben nog steeds door geen enkele moslim met de dood zijn bedreigd en die nu maar, uit pure wanhoop! , zijn begonnen met automutilatie. Die heb ik dus huilend aan de telefoon hangen, in het holst van de nacht, met een potlood in hun arm  terwijl ze me in het oor jammeren : ‘ Ik maak mezelf hartstikke dood!’ Maar ja. Dat telt niet. Dus dat vertel ik ze dan. En dan zijn ze boos op mij. Et cetera. Enzovoort.

Wees gewoon een boeddhist. Die weet dat de mens een sterfelijk wezen is. Iedere doodsbedreiging is dan ook een volstrekt zinloze activiteit. Leun gewoon achterover en wrijf over je buik. Al die anderen. Ze sterven vanzelf. Je moet gewoon geduld hebben.

Misschien moeten we voor eens en altijd concluderen dat ons schitterende Nederland gewoon veel te klein is voor het ware, oprechte fascisme.  We zullen altijd een volk van meelopers blijven en het wachten is dus op een Grote Buur die ons uit medelijden andermaal op sleeptouw zal nemen. Jammer dat Angela Merkel zo’n door en door fatsoenlijke vrouw is gebleken. Die zal echt niet voorop gaan in de strijd voor een Zuiver Europa. En dan moeten we dat dus allemaal zelf gaan regelen. En dat kunnen we niet. Hier sneuvelt het ware, oprechte fascisme al na een paar uitgelekte antisemitische app-berichten. We zijn het lachtertje van de Internationale Bruine Hemden Beweging. Ik had al zo’n vermoeden. Nederlanders kunnen niet marcheren. Dat begint bij ons al heel snel op een polonaise te lijken. We hechten te veel aan onze Hollandsche Gemoedelijkheid. We zullen ook nooit in staat zijn om onze vijanden naar de gaskamers te sturen. Gaskamers vinden wij niet gezellig. Zeker niet met al die regelgeving. Die verschrikkelijke bureaucratie. En wat dacht je van Brussel! En George Soros! George Soros gaat die gaskamers vast en zeker verbieden! En dan moet je overal een vergunning voor aanvragen!Je mag helemaal niks meer! Nederland is Nederland niet meer! Nou. Dan is voor mij de lol er snel van af!!1!

Fascisme in Nederland is als een hele dikke Argentijnse voetballer: komt niet van de grond. Daar zouden we ons gelukkig mee kunnen prijzen. Dat we weten dat het fascisme niet in onze volksaard zit. Niet dat we het fascisme gaan verbieden. Is nergens voor nodig. Want natuurlijk mag je hier het fascisme hartstochtelijk aanhangen. Dit is een vrij land. Maar dan moet je voor je fascisme een bijbehorende politieke partij oprichten. En dan doe je mee aan de verkiezingen. Dat noemen we de parlementaire democratie. En democratie en fascisme, dat is als een politicus en een geheugen. Dat werkt niet. En dat is dan het einde van het fascisme.  

Het fascisme heeft helemaal niks met de parlementaire democratie. De werkelijke fascist weet dat de macht alleen veroverd kan worden door een gewapende strijd. Dat had ik dan ook graag mee willen maken, Theo Hiddema die met een oude Luger de slinkse jodenvriend Mark Rutte onder schot houdt terwijl hij de sleutel van de schatkist opeist. Aanhangers van Forum van Democratie die het Binnenhof bestormen en die dan helaas met hun scootmobielen vast komen te zitten in een wildrooster. Thierry Baudet in een glimmend lederen uniform die staand op een tank de revolutie uitroept om vervolgens door een medewerker van het Oorlogsmuseum Overloon het park uitgejaagd te worden. Al die Nederlandse fascisten met hun piepkleine dromen, ze hadden kunnen zorgen voor wat kostelijk vermaak. Want fascisme in Nederland is folklore. Het is een verkleedpartij. Het is theater. Het is zinloosheid voor de buhne. Het is amateurtoneel. En ze zouden daar subsidie voor aan moeten vragen.    

Er stond een man in het bos. Met een bladblazer. Een man met een bladblazer in een bos. Het was halverwege november. Dan is het herfst. Ook in het bos. Dus ja. Dan heb je werk zat. Met je bladblazer. In dat bos. De man met de bladblazer blies het blad pardoes het bos uit. Dwars over een weggetje. Door een berm. Een ander bos in. De man met de bladblazer blies het blad uit zijn bos een ander bos in. In dat andere bos stond ook een man. Een man met een bladblazer. En die was daar niet blij mee. Met al dat blad uit dat andere bos dat zomaar zijn bos in werd geblazen. Dus blies de man met de bladblazer al het blad weer terug. Uit zijn eigen bos, door de berm, over een weggetje, dat andere bos weer in. Waar dus een man stond. Met een bladblazer. Een man met een bladblazer in een bos.

Ik zat op een bankje. Precies tussen de beide mannen in. En ik keek. Ik keek naar de mannen met hun bladblazers. Al dat blad dat heen en weer geblazen werd. Er was blad zat. Het was halverwege november. Dan is het herfst. Een hels kabaal. Dat was het. Gelukkig maar dat ik me goed had voorbereid op de situatie. Niet alleen met oordoppen. Ik had ook een netje bij me. Ik heb altijd een netje bij me. Een badmintonnetje. En dat is geen tonnetje voor de badmin. Dat is een netje. Een badmintonnetje. Voor als je onderweg in een bos opeens zin krijgt in een potje badminton. Gebeurt bijna nooit. Dat ik daar zin in krijg. Is ook een soort van onbegonnen werk. Badmintonnen in je eentje. Moet je wel heel hard kunnen rennen. Maar nu kwam dat netje toch goed van pas. Ik heb dat netje tussen de beide bossen gespannen en begon hardop met tellen. Vijftien loof. Dertig loof. Veertig loof. Na een uur werd het stil. Men was uitgeblazen. Of men moest het. Uitblazen. Ik vroeg of ze iets te drinken bliefden. Dat bliefden ze wel. Mooi. Zei ik. Dan haal ik jullie wat te drinken. Ik ben in mijn auto gestapt en naar het dichtstbijzijnde café gereden. Die zat dicht. Ik ben weer in mijn auto gestapt en terug naar de twee bladbazers gereden. De mannen zaten al te wachten. Het spijt me. Zei ik. De kroeg zat dicht. Volgende keer beter. Ze haalden hun schouders op. Je kunt tenslotte niet alles hebben. Daarna werden de bladblazers weer aan geslingerd en begonnen ze aan de tweede set. Het was ondertussen gaan schemeren. Ik ben net mijn vader. Dacht ik. Scheidsrechter tijdens het allereerste Twentse Tweeduuster Toernooi. The Battle of the Bladblazers. Niet dat ik veel hoefde in te grijpen. Het ging er uitermate sportief aan toe. Dat is nu eenmaal de essentie van vredestijd. Dat gaat helemaal nergens over.

De dagen beginnen zo langzamerhand in elkaar over te lopen als een zeiknat waterverfschilderij. Dat je naar bed gaat als Frank en wakker wordt als Ronald de Boer. Zelfs mijn vrouw begint op elkaar te lijken. Ik las ergens dat het nog wel een jaar kan duren voor alles weer is genormaliseerd. Een jaar! Dat is voor mij dan een enkeltje richting complete krankzinnigheid. Ik begin nu al hele dwaze dingen te dromen. Zo zag ik mezelf deze week met een rare muts op mijn hoofd plotseling figureren in het Sinterklaasjournaal. Hahaha! Meneertje Manuel in het Sinterklaasjournaal! Het moet niet gekker worden. Wat krijgen we hierna? Een nieuwe plaat van AC/DC?

Het rare is dat andere mensen mij ook hebben gezien in het Sinterklaasjournaal. Met een krentenwegge van anderhalve meter. Wat een onzin. Er bestaan helemaal geen krentenwegges van anderhalve meter. En het zou toch wel heel toevallig zijn dat net nu iedereen anderhalve meter afstand moet bewaren ik plotseling in het Sinterklaasjournaal te zien zou zijn met een krentenwegge van ook nog eens precies anderhalve meter lang. Fakenews. Onzin. Was zeker op de publieke omroep! Dat zijn ordinaire leugenaars! Links tuig dat de deur van Europa wagenwijd heeft opengezet voor de islam! Een Geit van Troje! Dat is het! Een Geit van Troje! Ali Baba en de Zetel Rovers!

Ik zou nooit in het Sinterklaasjournaal figureren. Daar ben ik veel te groot voor. Natuurlijk. Sinterklaas Zelf zou ik wel willen spelen. Maar ja. Ik ben een Tukker. En als Tukker zal je natuurlijk nooit gevraagd worden voor de rol van Sinterklaas. Want ja. Dat accent. Doet afbreuk aan het natuurlijke gezag. Dat zou niet werken. Stel je voor. Donald Trump met een zwaar Groningse tongval. Die was bij de ingang van de golfbaan de toegang tot het presidentschap al geweigerd.  

Ik heb het Sinterklaasjournaal inmiddels zelf ook terug gekeken. En ik moet eerlijk zeggen. Ik lijk er wel heel erg op. Ik snap het misverstand. Maar ik kan het niet zijn geweest. Want in de laatste aflevering sta ik met mijn zogenaamde karakter op het bordes van Paleis Soestdijk. En dat gaat natuurlijk nooit gebeuren. Dat de grootste Republikein van dit land toegang krijgt tot het bordes van Paleis Soestdijk.  Ze weten dat ik daar het einde van de monarchie zou uitroepen.  Dat ik daar onmiddellijk alle rododendrons uit de grond zou trekken om er Greet Hofman door die eindeloze gangen mee te achtervolgen. En wat te denken van mijn eigen geloofwaardigheid? Een volwassen man, een über-liberaal, een tegen het extreem-linkse gedachtengoed aanschurkende schavuit, die figureert in het Sinterklaasjournaal? Dat zou echt einde carriere betekenen. Dan kan ik wel inpakken. Dan zou ik echt nooit meer met goed fatsoen op een podium kunnen gaan staan. Misschien moet ik me voor alle zekerheid maar even gedeisd houden. Een maand of twaalf. En dan maar bidden dat mijn publiek dit straks vergeten is.

Hier heb ik dus al over gedroomd. Dat hij niet meer weg gaat. Dat hij zich verstopt in de meterkast om dan met lichtsignalen zijn achterban de kop blijvend gek te maken. Dat het er gaat spoken. Bruce Springsteen componeert op dit moment de bijbehorende ballade al :

‘ The Pitiful Phantom of the Washing White House’.

Er is vast wel een wit laken te vinden in zijn kennissenkring. Want hij gaat niet meer weg. Hij heeft zich met een paar roze handboeien uit het nachtkastje van Melania vastgeketend aan een verwarmingsbuis. Er gaan geruchten dat ze hem straks komen halen. Robert de Niro schijnt al onderweg te zijn, zittend op de rug van een razende stier. Natuurlijk. Hij heeft een paar mooie uitnodigingen op zak. Hij kan gaan hokken in Moskou met Edward Snowden. Of ergens een datsja delen met Halbe Zijlstra. Hij kan zelfs een flatje krijgen in Noord-Korea met uitzicht op een splinternieuwe lanceerinstallatie. Maar ja. Moet hij wel een sprintje trekken over het grasveld achter het Witte Huis. Want ze houden hem van alle kanten in de gaten. En hij is niet zo van de sprintjes. Hij is van de lange adem. Hij gaat nooit meer weg. Hij heeft zich opgesloten in de Panic Room. Niet de originele Panic Room. Die was nog uit de tijd van de kleine Bush. Hij heeft een Panic Room in de Panic Room laten bouwen. En voor de zekerheid ook nog een Panic Room in de Panic Room in de Panic Room die stond in de originele Panic Room. Ideetje van Vlad. Russisch ontwerp. Wel wat aan de krappe kant. Pitch and Putt. Meer is er niet van. Hoeft ook niet. Want hij gaat toch nooit meer weg. President ben je tenslotte voor het leven. En hij had het toch eerlijk gewonnen! Bijna de helft van de stemmen! Dat is toch zo goed als de meerderheid! En daar gaat het om. Dat het zo goed is als de meerderheid. En het stond op Twitter. Dat hij had gewonnen. Dat stond op Twitter. Sterker nog. Dat had hij zelf op Twitter gezet. En als zelfs de president het zegt. Dan moet het toch waar zijn. Dat moet gewoon. Want hij gaat echt niet meer weg. Hij zit nu in de Oval Office met zijn voeten in een emmer sneldrogend cement. Had hij van zijn vader geleerd. En die had dat weer van de maffia. Het gaat om de blijvende impressie. Hij zou vanaf nu alle komende presidenten in de nek hijgen. Ze in hun ballen trappen. Ze bij het kruis grijpen. Als een voortdurende herinnering. Dat het niet meer weg gaat. Dat het nooit meer weg gaat. We hebben 4 jaar de grootsheid van zijn Verenigde Staten gevierd. En dat was al een meer dan fantastisch feest. En nu mogen we ons gaan opmaken voor zijn rancune. Party Time!