Blog

Het zijn zware tijden voor een artiest. Zo heb ik het optreden dat ik aanstaande zaterdag zou hebben in een theatertje in Amsterdam tot mijn grote spijt af moeten zeggen. Want geloof het of niet, er waren nog geen 200 kaarten verkocht. Nog geen 200! Voor een artiest van het kaliber van Meneertje Manuel! En echt, het is geen arrogantie, maar als 1 of andere droplul uit onze hoofdstad belt met de mededeling dat er nog geen 200 kaarten zijn verkocht voor mijn door de landelijke pers zo alom bejubelde voorstelling, ja dan houd het gewoon op. Voor die armzalige hoeveelheid belangstelling stap ik nog niet eens in een onderbroek, laat staan in de auto. Er heeft nog een stukje in het Parool gestaan, over de arrogantie van de provinciale artiest in dit land. Dat die nog liever een potje gaat klootschieten dan zijn kunsten te vertonen voor nog geen 200 betalende bezoekers. Maar laten we de feiten eens op een rijtje zetten. Nog geen 200 betalende bezoekers die nog geen 23 euro voor hun kaartje betalen en waarvan ik dan 70 procent van de recette in ontvangst zou mogen nemen. Dat zou betekenen dat ik aan het eind van de avond met iets meer dan 3000 euro naar huis zou gaan. En daar gaat dan ook nog eens de diesel vanaf, een chinese rijsttafel voor twee personen en allerlei onvoorziene kosten die ook zomaar in de tientallen euro’s kunnen gaan lopen. En ik weet niet wat uw beeld is van de gemiddelde artiest in dit land, ik kan u verzekeren dat als u zich laat afschepen met een dergelijke fooi, dat je dan binnen de kortste tijd alleen nog maar je gezicht kan vertonen op braderieën en zo hier en daar een kerstmarkt. En vooral dat laatste is niks meer dan veredelde seizoensarbeid. Ik weet het, er zijn Nederlanders zat die er van dromen om na anderhalf uur werk naar huis te gaan met een kleine 3000 euro. Er zijn nu eenmaal een heleboel B-artiesten in dit land. Maar voor de absolute elite onder onze theatermakers is 3000 euro het bedrag dat ze uitgeven om zich door een Syrische vluchteling op een bootje ergens op zee de tandjes te laten poetsen terwijl deze staand op 1 been een liedje van Toon Hermans playbackt. Die hebben zich losgezongen van de werkelijkheid. En dat mag wat kosten. Het was overigens een theatertje met maar 175 stoelen. Maar dat terzijde.

Als artiest kom ik graag bij de mensen thuis. Zeker nu je voor het kopen van een kaartje in een schouwburg zowat de Staatsloterij moet hebben gewonnen is dat voor alle partijen een uitkomst. Want ook in ons Nederlandse theatercircuit draait tegenwoordig alles om marktwerking. Mijn publiek heeft daar het volgende op gevonden. Die sturen me een mailtje met de vraag of ik akoestisch wil komen optreden. Natuurlijk wil ik akoestisch komen optreden. Er is ja toch niks op televisie. Dat is mooi. Schrijven ze dan terug. Dan bouwen wij een klein podium in onze huiskamer en regelen wij een geluidsinstallatie. Ik sputter dan nog even, voor de vorm, wat tegen. Het zou toch een akoestisch optreden worden? Waarna ze me geruststellen met de mededeling dat de geluidsinstallatie ongeveer het vermogen heeft van een babyfoon. Sterker nog. De geluidsinstallatie is een babyfoon. Is voor mij geen enkel probleem. Als je als artiest meer nodig hebt dan een babyfoon dan kun je er beter mee ophouden. Vraag dat maar aan Freddy Mercury. Op de dag van het huiskamerconcert krijg ik bijna altijd een licht paniekerig sms-je. Je komt toch wel vanavond voor het optreden? Tuurlijk! Antwoord ik dan terug. Ik zit zelfs al in de auto! Waarna ik mijn traporgel, de gitaar en zijn versterker achter in de auto donder en me gezwind naar het optreden spoed. Soms in Groningen. Vaak in de buurt. Almelo. Aalten. Albergen. Ook wel eens heel ver weg. En afgelopen zaterdag in Tilburg. In de Van Hessen-Kasselstraat, een straat vernoemd naar een mevrouw die ooit de moeder van Willem IV was en zo leert deze jongen er iedere dag weer wat bij. Het mooie aan deze optredens is de volledige afwezigheid van faciliteiten. Er is geen loading-dock. Geen artiesteningang. Geen portier. Er zijn geen technici. Alleen maar een bel en een voordeur. Maar als je eenmaal op die bel hebt gedrukt dan is het alleen nog maar feest. Er is eten en drinken in overvloed. Werkelijk iedereen die je spreekt is blij dat je er bent. Ze hebben ook de babyfoon van de buren weten te regelen zodat het optreden in stereo is. En als ik dan vier uur later weer in de auto zit en naar huis rij ben ik, op Frans Bauer na, de gelukkigste mens op aarde. En nee. Ik laat me daar niet zwart betalen. Ben je gek. Beste dames en heren van de Belastingdienst. Mijn geluk is jullie geluk.

Ik denk dat we ze vroeger rare kostgangers zouden hebben genoemd. Mensen die een clubje oprichten, sparen voor een vliegticket en de nodige attributen. Natuurlijk een twitteraccount en een bijbehorende website erbij. Misschien zelfs wat merchandise. Stickers die je op een bomgordel kan plakken met daarop de tekst ‘ Houdt Afstand!. T-shirts met alvast een heleboel gaten er in. En zeker niet bij het volle verstand. Vervolgens stappen ze in een busje, rijden naar een winkelcentrum, binden een doek om hun kop om die 10 tegen elkaar botsende hersencellen op hun plek te houden, waarna ze beginnen met de medemens standrechtelijk te executeren. Zwangere vrouwen, kinderen, dichters, het maakt ze niet uit. Als ze maar geen lid van hetzelfde clubje zijn. Want dan hebben ze thuis iets uit te leggen. Het zijn net gewone mensen. En ik ben ze zo moe, de mannen en vrouwen die denken dat er nog iets van deze wereld gewonnen kan worden door het gebruik van stompzinnig geweld. Dat moet toch anders kunnen. En dat kan. Ik stond gistermiddag bij de kassa van de supermarkt in mijn dorp. Had een mandje vol Westerse Decadentie op de band staan. Brood. Melk. Aardappelen. Andijvie. En twee flessen biologische rode wijn. U kent dat wel. De bom onder hun islamitische wereldbeeld. En ja hoor, daar kwamen ze al binnenstormen, de jongens en meisjes van al-Shabaab. Of van uni-Lever. Ik denk zo’n stuk of twintig, de winkel stond in ieder geval in 1 klap helemaal vol. Je zag ook direct de paniek in hun ogen. Hier was helemaal geen plek voor een heleboel slachtoffers. Dit zou nooit op het journaal gaan komen. En terroristen zijn net artiesten, die willen alleen maar met hun kop op televisie. Ook al zit die niet meer op de romp. Ik keek om me heen en zag dat ik de enige klant was. Het was dus Meneertje Manuel versus de Terroristen. Of andersom. Ik wil ze niet te kort doen. En noem het overlevingsdrang. Of fatalisme. Of gewoon leuk om te doen op zo’n moment. Ik liep naar de groente-afdeling. Greep een asperge uit de stelling. Ging op een krat bier staan. Want zo gaat een Tukker nou eenmaal in het verzet. Ik hield de asperge hoog in de lucht. Het zag eruit als een Vrijheidsbeeld waar de VVV Twente een heleboel garen bij zou kunnen spinnen. En ik sprak:  ‘Machtiger dan het zwaard is de asperge!’ En toen had ik het dus gewonnen. Voor ons.

We hebben er weer een beroemdheid bij in Twente. Een zangeres deze keer. Sanne Klein Horsman uit Goor. Ze maakte furore tijdens The Blind Auditions in het programma The Voice of Holland.  Niet omdat ze in een geil, nauwsluitend jurkje Ali B. over de streep wist te trekken. Ze zong daar in een paar minuten de pannen van het dak. Zoals ik het graag zie. Het is toch ook een soort van muziekprogramma. En nu is ze beroemd. Sanne uit Goor. Hoewel er ook mensen zijn die zeggen dat het helemaal Sanne uit Goor niet is. Het is Sanne uit Diepenheim. Want ja, ze heeft in Diepenheim gewoond. En als je eenmaal in Diepenheim hebt gewoond dan blijf je voor de rest van je leven Sanne uit Diepenheim. Ik moet die mensen toch echt teleurstellen. Want ik heb het even nagevraagd. Ik ken Sanne een beetje. Ik heb weleens gezongen met Sanne. En zoals ik het kan overzien is het toch echt Sanne uit Goor. Want ze woont in Goor. Ik heb het ook weleens geprobeerd. Een kleine leugen over mijn afkomst. Om daar interessant me te doen. Dat was tijdens een auditie voor Van Jonge Leu en Oale Grond. Ik deed me daar voor als Meneertje Manuel uit New York. Maar dan gaan ze dat uitzoeken en dan blijkt Meneertje Manuel potverdikke gewoon in Diepenheim te wonen! Gelukkig zochten ze daar geen acteur uit New York. Anders was ik toch mooi die rol misgelopen. En was ik nooit in bed beland met Monkie. Sindsdien zeg ik het gewoon. Aan een ieder die het maar weten wil. Ik ben Meneertje Manuel uit Diepenheim. En die zangeres die nu furore maakt? Dat is Sanne uit Goor. Het kan natuurlijk gebeuren dat Sanne uit Goor wereldberoemd gaat worden en straks een hoofdrol krijgt in een musical op Broadway. Dat is dan jammer voor Goor. Dan is het Sanne uit New York. Want Sanne is natuurlijk niet gek. Dat bekt toch echt een heel stuk lekkerder. Sanne uit New York. In plaats van Sanne uit Goor. En als de mensen uit Goor dan gaan steigeren en roepen dat ze helemaal geen Sanne uit New York is maar Sanne uit Goor, dan is dat kinderachtig. Dan herhaalt zich de geschiedenis en dan moeten ze oppassen daar in Goor. Dan vertel ik iedereen dat Bert Haanstra helemaal niet uit Goor kwam. Die kwam uit Espelo. Bert Haanstra uit Espelo.

Onze kat is dood. We waren nog geen half uur terug van vakantie toen we haar vonden. Het ongelukkige dier was onder een auto gelopen. Vlak voor ons huis. Alsof er even een boodschap afgegeven moest worden. ‘ Jullie gaan natuurlijk niet zomaar ongestraft 10 dagen zonder mij van huis..’ Misschien ook dat we het lot een klein beetje getart hebben. Want ja, wie noemt zijn kat dan ook Bumper. Nou, wij dus. Onze eerste kat heette Winnetou, was ook niet echt een blijvertje. Had heel lang in de grote stad gewoond, ging 1 keer mee terug naar het platteland en werd prompt overreden door een auto. Want dat was Winnetou niet gewend. In de stad reden geen auto’s. Die stonden daar altijd stil. Daarna dachten we dat het beter was om over te stappen op twee katten, daar zouden we vast wat langer plezier van beleven. Dat was een mooi duo. En al vrij snel een heel mooi en morsdood duo. Een hele wollige donkerbruine en een gladde hagelwitte. Dat werden Stoffer en Blik. Boerderijkatten, dus dan weet je het wel. Die krijgen zelf jongen waar dan weer van alles mis mee  is. Dat werd Zum. Toen hadden we Stoffer en Blik Zum. Zum was een kat die na de geboorte alleen maar achteruit kon lopen. Dat zag er op zich nog best wel grappig uit. Maar die had dus een tumor in zijn kop. Hebben we operatief laten verwijderen. Ging alsnog dood. En toen kwam Bumper. Je hebt als artiest weleens een moment om even je gedachten te laten gaan over het leven en de dood en zo gebeurde het dat ik afgelopen dinsdag terug kwam uit Dordrecht en dacht: van dat geld dat we hebben uitgegeven aan het in leven houden van die 5 katten hadden we gemakkelijk een jaar onderdak kunnen bieden aan  50 Syrische vluchtelingen. Omdat ik echter met de opvang van 50 Syrische vluchtelingen meteen het hele altruïstische vijvertje van Nederland had leeggevist zou dat dus betekenen dat niemand anders in dit land een Syrische vluchteling op had kunnen vangen. Dat vond ik niet netjes van mezelf, ik wil niemand de mogelijkheid ontnemen om ook iets goeds te doen. En terwijl ik ter hoogte van Markelo de A1 verliet wist ik dat we het weer met 2 katten zouden gaan proberen. En om de Syriërs een hart onder de riem te steken zouden we die 2 krachtige Arabische namen geven. Ibn en Ghaldoun.

De Soos bestaat 40 jaar. Wacht even, dat klonk niet echt enthousiast. Alsof ik hier vannacht om 2 uur nog op het plein bier stond te drinken. En dat is natuurlijk niet zo. Het was nog maar 5 voor 2. Laat ik even opnieuw beginnen. De Soos bestaat 40 jaar!!!!!!! Dat is tien keer langer dan de 2^e Wereldoorlog. En nog niet eens de helft van de slachtoffers. Dat is 13 jaar ouder dan Kurt Cobain! Nog 4 jaar en we hebben Prins Friso ingehaald. Even een puntje voor de Trotse Voorzitter: Ga nooit met het hele bestuur op skivakantie in Lech! 40 jaar jeugdsoos. Dat klinkt zowat als een contradictio in terminis. Maar het is een prestatie van jewelste, 40 jaar Pand van Janna, hoera!!  En het scheelt echt maar 7 jaar of ik was er zelf bij geweest. Bij die allereerste magische stappen over de drempel van het Pand van Janna. Bij de opening. De allereerste stapjes. Ik geef het grif toe, mijn moeder had me over de drempel moeten dragen, zelf kon ik nog helemaal niks in die tijd, maar goddomme wat was ik er graag bij geweest. In 1973 ’s morgens vroeg voor dag en dauw. Met de sooskikkers van het eerste uur. Ik stond hier afgelopen nacht lichtelijk aangeschoten te kijken naar een DJ van Slam FM, ik ben zijn naam even vergeten, volgens mij was het Ronald Plasterk. Was trouwens een enorm goeie DJ, ik zag hem op de play-knop van zijn computer drukken en toen ging alles zo’n beetje vanzelf en toen dacht ik echt wel even van, sjongejongejonge, dat is inderdaad wel 2000 euro waard. Ik wou dat ik dat kon. Moet je je voorstellen, als iemand de moeite neemt een stukje te schrijven ,op de fiets stapt om naar het podium te rijden en dat dan ook nog eens zelf voor gaat dragen, wat moet je daar dan in godsnaam voor vragen? Doe maar een consumptiebon, Trotse Voorzitter!! Maar goed, ik stond dus te kijken naar DJ Plasterk en ik dacht bij mezelf, 40 jaar jeugdsoos Diepenheim, doar mag zelfs de meest verstokte cynicus ontzettend greuts op ween. En dat bun ik! Als ik over een kleine 30 jaar verhuis naar dat andere jongerencentrum hier iets verderop, hoe heet dat ook al weer, de WOZOCO, want dat is de levenscyclus van een Deepsen, van de wieg via Why Dont Cha naar de WOZOCO, maar als ik daar dan zit, niet in de groepsruimte, tegen die tijd zit er natuurlijk een mooie kroeg en een coffeeshop in de WOZOCO, dat heen dan ook de WOWZOCO, en dat alles onder de bezielende leiding van geriatrisch opperhoofd Stebo, en als ik daar dan Harry Zandjans zie die keihard rondjes rijdt in het opgevoerde scootmobiel van Uli Mook met een bezemsteel in zijn handen terwijl Rory Gallagher snoeihard door de boksen stuitert, dan weet ik 1 ding 100 procent zeker: het is volbracht. Want de Soos staat niet voor zo maar iets, it’s a fucking way of live!! Hoera!! Natuurlijk zijn er in de geschiedenis van de soos ook wel eens dingetjes misgegaan. Dat iemand wiens naam ik niet zal noemen omdat hij hier aanwezig is , vergeten is de deur van de soos op slot te doen zodat hij betrapt wordt terwijl hij aan het rampetampen is met een meisje wiens naam ik niet zal noemen hoewel ik haar naam best zou kunnen noemen omdat ze er toch niet bij is maar ja haar ouders wonen nog steeds hier iets verderop in de Haaksbergerstraat naast de familie Vos, die dingen gebeuren , mar dat gif toch allemoal niks want wie hoald van mekaar! En natuurlijk, er is ook weleens iemand met zijn blote kont op een gloeiend hete barbecue gaan zitten maar dat heeft toch ook zijn charmes plus natuurlijk het feit dat niemand van mijn generatie verbaasd was over het nieuws dat er op sommig vlees poep zit. Joa, dat is logisch,  doar is Frits op goan zitt’n! Maar voor het overige? We hebben hier nog nooit gegooid met gifgas, dat vinden wij gewoon zonde van het geld. Er is op wat geknok na tussen een paar broertjes tijdens de kerstdagen nooit echt oorlog geweest, meisjes worden hier alleen maar zedelijk betast, en dan ook nog eens nadat ze daar dagen om gezeurd hebben en we er echt niet meer onderuit kunnen komen en de laatste keer dat we bij de soos gebruik hebben gemaakt van licht verdovende middelen nou daar kan ik me echt helemaal niks meer van herinneren. Wat ik wel weet is dat ik zonder de soos, zonder het Pand van Janna, zonder Why Dont Cha een heel ander mens was geweest. Een stuk gezonder waarschijnlijk. Met een goeie baan. En met een fantastische toekomst voor me. In plaats van die verlopen lapzwans van een kunstenaar met de levensverwachting van een plofkip die hier nu voor u zit en daarvoor wil ik de jeugdsoos dan ook van harte bedanken. Maar wat ik ook weet is dat ik daar, in dat Hol der Wettelozen, de tijd van mijn leven heb gehad en de tijd van mijn leven zal blijven hebben. Zoals mijn dochter dat straks zal hebben en god verhoede pas over een jaar of 750 mijn kleinkinderen. Dan wil u nu even vragen om uit volle borst en met al uw handen te applaudisseren voor de vele vrijwilligers die niet alleen dit weekend maar de afgelopen 40 jaar de jeugdsoos springlevend hebben gehouden. Ik sta op papier ingepland voor een dik half uur dus dit applaus moet toch echt enige tijd aan houden. Ach, laten we het motto van de onvolprezen Johan Popeye in ere houden..

Let the Music do the Talking!!!

Goooooooodmooooorning Tubantia!!! Daar is ie weer, uw verslaggever uit de wereld der edele kunsten en lichtelijk pornografische obsceniteiten. Pornografie? Ikke? Jazeker. Ga vanavond maar eens kijken op de Oude Markt in Enschede, daar ben ik piemelnaakt te bewonderen door de gansche natie. Ik moet er eerlijkheidshalve wel even bij vertellen dat ie in het echt niet zo groot is. Als u mij niet kunt vinden op de muur van de kerk, ik sta vlak achter die 6 blote mevrouwen uit de Wehkampgids. Ik heb een roerige tijd achter de rug, beste vrienden en vriendinnen. Zo kon ik voor belachelijk veel geld de overstap maken naar een krant in Madrid. Chico Senor Manuel. Daar zou ik zoveel mee gaan verdienen dat ik volgend jaar zomer al zou kunnen stoppen met werken. Dat heb ik dan ook beleefd geweigerd. Ik wil helemaal niet stoppen met werken. Ik ben een arbeidersjongen. De Pool onder de Nederlands artiesten. Meer een Maarten van Roozendaal dan een Youp van het Hek. En ook de komende tijd speel ik weer een aantal optredens helemaal voor niks. Waarom? Omdat er een heleboel Nederlanders zijn die niet alleen naar de voedselbank willen, maar ook weleens vooraan willen staan als er muziek voor ze word gemaakt. Brood voor het oor. Morgenavond, vrijdag 6 september, sta ik met mijn oude jeugdliefde Fratsen in Diepenheim. En dat concert is gratis te bezoeken. Voor al die mensen die er eens uit willen maar geen zin hebben om in Boekelo tegen de kont van een over het paard getilde Tukker te kijken. Het concert van Fratsen is een cadeau voor het jongerencentrum Why Don’t Cha, ook wel het Pand van Janna geheten. Die vieren vrijdag hun 40-jarige bestaan en dat mag gerust een mijlpaal genoemd worden. Er gaan geruchten dat er zoveel toeschouwers zullen komen dat het Project X feestje in Haren definitief in de vergetelheid zal worden gedrukt als ‘ jammer maar helaas’. En verwacht geen uit het hoofd geleerd verhaal over een gebrek aan visie.  We gaan de pannen van het dak spelen. De voegen uit de muren. De lampen van het plafond. Ook denk ik dat er stiekem een aantal mensen de liefde gaan bedrijven in de tuin van 1 van mijn dorpsgenoten. Daar moet iemand van de ChristenUnie dan maar vragen over gaan stellen. Het lijkt mij niet echt een misdaad. Maar ja, wie ben ik. Ik ben geen moralist. Ik ben een arbeidersjongen.

Het gaat dus nog een keer gebeuren. Vrijdag 6 september spelen we met Fratsen. In ons dorp. Het gaat een hele mooie avond worden met veel muziek en natuurlijk de nodige versnaperingen. Ook zal dan de dvd van Fratsen live in Metropool te koop worden aangeboden. De avond begint zo rond acht uur en dan kan u genieten van Ricksz, Vuig Tuig, Texas Radio en Fratsen. Het gaat door tot zeker twee uur ’s nachts dus ook voor de mensen die helemaal uit België moeten komen is het de moeite waard. Ik hoop u allen te mogen begroeten. Locatie: Midden in Diepenheim.