Blog

‘O! Pinipeiling! O! Pinipeiling!’ Wat een ontzettende rare taal. Toch?  ‘O! Pinipeiling!’Klinkt als een korte, afgemeten monoloog uit een Vlaamse pornofilm. ‘O! Pinipeiling! Ik kom in uw smoeltje! ’ En dan weer door met een scene waarin 41 bouwvakkers, een bevallige edoch super fitte jongedame in makkelijke kledij, twee zakken overrijpe perziken, zelfgebakken frieten (zonder saus!) en een kapotte VanMoof een rolletje spelen.

Ik weet het. Het is puur uit verveling. Meneertje Manuel ziet ze voorbij komen, die opiniepeilingen en de totale onzin die ze proberen te verkopen en ja, dan schiet de fantasie weleens op hol. Ik las dat Pieter Omtzigt op 38 zetels staat in de peilingen. 38! En hij heeft het al zo druk. Wat denkt het electoraat eigenlijk? Dat Pieter ergens in zijn garage nog 37 andere Pietertjes paraat heeft staan? Weten ze wel dat met een stem op Pieter ook ene Jonathan en ene Charlotte de kamer in kunnen komen donderen? En een Gert Jan. Of een Iebeltje.

Misschien wel 3 Henken. 3! Waarom zou je in godsnaam 3 Henken willen? Dat is toch verwarrend? Ik vind 1 Henk al op het randje. En is het niet verstandig om eerst even op een partijprogramma te wachten? Misschien wil Pieter om het te vieren wel 38 windmolens in het Volkspark plaatsen. Of alleen nog maar asielzoekers die rechtsdragend zijn om zo het nareizen duchtig in te perken. En wie moet dan straks de minister van Financiën worden? Iebeltje? Want die is best wel handig met cijfers. Heeft jarenlang de boeken gedaan van Naturistenvereniging De Kale Vijg.

En dat een collega van de Yoga gevraagd wordt voor Defensie. Jonathan de Vriendt. Een hele zachtaardige man met trekjes in een of ander spectrum die altijd veel te schrikkerig reageert op harde geluiden en daarom de gehele regeerperiode thuis in de kelder blijft zitten werken aan de wereldvrede door het aquarellen van met hun seksualiteit worstelende houtduiven. Willen we dat eigenlijk wel? Als kiezers? Dat we straks Henk Omtzigt op Landbouw krijgen. Want Henk Omtzigt heeft konijnen. Nou ja. De dochter van Henk Omtzigt heeft konijnen. Had. Had konijnen. En dan een andere Henk Omtzigt op Onderwijs. Want zelf ook naar school geweest. Natuurlijk ook nog een Henk Omtzigt op Buitenlandse Zaken. Henk Omtzigt uit Glanerbrug Oost. Dat zou een hele goeie zijn. Die rijdt altijd in 1 ruk met zijn caravan naar Piano Porlezza helemaal in het noorden van Italië. Die is wel wat gewend. Spreekt ook zijn talen. Twee. Nederlands en Twents. Dan doen we Rob en Anneke Omtzigt op Sport. Die bridgen. En Freek Omtzigt op Natuur en Milieu. Die komt weleens buiten. Binnenlandse Zaken gaat naar Sjon Omtzigt die daar toch al woont. Als Staatssecretaris voor Integratie doen we Mohammed Omtzigt. Al zal dat wel even zoeken worden.

Hoeven we tot slot alleen nog maar mensen vinden voor Veiligheid en Justitie. Doe maar Jan en Annie Omtzigt uit Canada. Zien we die ook nog eens.

Het is natuurlijk wel gewoon allemaal de schuld van de vrouwen. Het smelten van de poolkap. Dunner wordend haar. Kutweer. Een erectie. Geen erectie. Onzijdige verkeersongelukken. Stijgende parkeertarieven op berghellingen. De nogal aan de korte kante levensverwachting bij eendagsvliegen, plofkippen en dodo’s. Het is de schuld van de vrouwen. Allemaal.

Net als couscous. Scheef hangende dakpannen. Zwarte gaten. Buikvet. Loopgraven. Loopneuzen. Looprekken. Lekke looprekken. Het totale gebrek aan organisatiegraad onder Limburgse Mergelgrot Anarchisten. Limburg zelf. De razendsnelle stofwisseling als gevolg van extreme verslavingsgevoeligheid onder Colombiaanse Papaver Slakken. Ajax. Het is de schuld van de vrouwen.

En wat te denken van lysdexie. Aardappelmoeheid. Aardappelneuzen. Aardappelmeeëters. Fruitvliegjes op de groente. Kernrampen. De Oerknal. De btw op aambeienzalf. De 81-jarige oorlog. Hele lelijke kunstheupen. Onze sterfelijkheid. De krapte op de woningmarkt in Marioepol. De hallucinerende aanval op het wokisme door de Krant van Wakker Nederland zelf. Anorexia ten gevolge van stress onder snelwandelende takken. Het centrum van Markelo. Een constante en penetrante brandlucht iets buiten Usselo. Ontbossing. IKEA. Schaamluis. Oorsuizen. Kwetsuren ten gevolge van spreekkoren in religieuze bolwerken. Hun schuld.

Parachutes die niet open gaan omdat ze nog in de verpakking zitten. Bedorven etenswaren in de bedrijfskantine van de Keuringsdienst van Waarde. De uitzichtloze situaties in zowat alle familiegraven. Doodsbedreigingen aan het adres van Jezus Christus. De ondraaglijke achterlijkheid van ons bestaan. Een sok in je gat. Iemand van de gemeente die het gras maait in Erve Asito. En vooral het op de wereld zetten van die voortdurende tsunami aan de meest verschrikkelijke miezerige misogyne mannetjes die je maar verzinnen kunt. Wij mannen zijn jullie schuld. En daar moeten jullie echt eens mee op gaan houden.

Gooi ons gewoon weg met het badwater. Slinger ons aan onze treurige wormvormige aanhangsels over de schutting. Verleg de grens van legale abortus bij de mensenmannetjes naar 67 jaar, twee weken en drie dagen. Zet ons niet langer op de wereld maar bij het vuilnis. Ontwikkel een acute testosteron allergie. Heb niet langer meelij met ons. Stap over op kweekvlees. Red de soort. Halveer de mensheid. Leer ons nederigheid. Wees beter dan ons. Want laten we wel wezen. Je hebt geen kloten aan onze kloten. Die zitten alleen maar in de weg. Klam zwetende in een hinderlaag liggende patronen des verderfs. Meer is het niet. Zet de schaar er in. De botte bijl. Versla ons met ons eigen gereedschap. Rij ons in de soep. Duw ons in een sloot. Pest ons weg. Het is klaar. Wij zijn klaar. Wij zijn af. Verlos ons van onze schulden. Ons stompzinnige geweld. Onze blinde haat. Onze voortdurende jacht op volstrekt overbodige overvloed. Maak er korte metworsten van. Sloop onze heilige huizen die niks anders zijn dan jullie gevangenissen. Weiger ons. Schrap ons. Streep ons weg. Radier uns aus.

En op dat glorieuze moment, waarop de vrouw stopt met het maken van de man, zal geen man ooit nog kunnen beweren dat de vrouw het er zelf naar gemaakt heeft.   

Een windje. Meer zou ik het niet willen noemen. Een windje. Zeker geen Record Brekende Zomerstorm Uit De Hel Maar Dan Opeens Wel Heel Erg Dichtbij. Volstrekt overbodige paniekzaaierij. Wat is er nou eigenlijk omgewaaid? Een paar boompjes. Waar?  

In Amsterdam. Logisch. Die zijn daar helemaal niks gewend. Dat waren sowieso al bomen met een rugzakje. Bomen die toch al niet mee konden komen. Dor hout. En dan ook nog eens de hele dag onder invloed van alles en nog wat. Die waaien al om in een hoestbui van een 67-jarige rolstoelstukadoor met COPD. Maar dat mag je dus weer niet zeggen.

Van de M&M.

Zelf heb ik de hele dag in het bos gewandeld. Niks aan het handje. Alleen een lichte hersenschudding. En een glip in de kop. Glipje. U noemt dat ‘zo goed als gescalpeerd’? Ik noem dat een hoofdwondje. En die dwarslaesie? Die trekt nog wel weg. Hoop ik. Weet ik. Denk ik.

Er is inderdaad een dooie gevallen. Kan gebeuren. Sterker nog. Gebeurt elke dag. Er vallen elke dag wel ergens dooien. Die dooien die doen dat. Die vallen. Dat zit in de natuur. Dus. Maar om daar dan vervolgens ook nog eens diezelfde natuur de schuld van te geven, ik vind dat dubbelop. Dat is toch net alsof je een pedofiel met een heleboel misbaar ook nog eens publiekelijk aan de schandpaal nagelt alsof hij de eerste de beste kindermisbruiker is. Of zoiets. Ergens klopt dit. Zo ongeveer. Een beetje. En dat mag ik vinden. Vervolgens. Want dit is een vrij land. En dat bedoel ik. Volgens mij.     

Dat was nog maar drie dagen geleden. Het hele land zou bijna in de Noordzee zijn gewaaid. Volgens de deskundigen. En dan zou het vandaag opeens weer tropisch warm gaan worden? Dat kan toch niet waar zijn! Er is toch geen hond die daar nog in trapt!

Frisjes. Zo zou ik het willen noemen. Het is vandaag frisjes. Dus nee. Ik smeer me niet in. Nergens voor nodig. Wat zegt u? Brandwonden? Op mijn rug? En mijn schouders? Dat zijn geen brandwonden. Dat is een tatoeage. Van brandwonden.

Droog? Dat is maar net hoe je het bekijkt. In principe. Ja. Want in principe is al dat water natuurlijk niet weg. Het is gewoon elders. Ik zou dat de Wet van Omtzigt willen noemen. Het Pieterbadje. Komt nog bij. Als het de komende decennia kurkdroog blijft en daardoor alle landbouwgrond in ons land volkomen waardeloos wordt dan zal dit gaan leiden tot een enorme afname in het aantal vluchtelingen omdat die dan zoiets zullen gaan hebben van ‘Ja maar, dit hebben we thuis ook al!’ en dat lijkt me alleen maar winst.

Morgen krijgen we onweer. Heerlijk! Ben ik gek op! Ga ik lekker in mijn blote kont in een weiland staan zwaaien met zo’n ijzeren bal aan een ketting. En dan maar schreeuwen: ‘Keti Koti! Keti Koti!’ U noemt dat achterlijk domrechts? Ik noem dat typisch Nederlands.

Als we ons nou eens in plaats van op de varkens op de papaver gaan storten? Dat de Nederlandse boeren zich gaan heroriënteren op de arbeidsmarkt. Het slachtvee er uit. De harddrugs er in. De know-how is er. En de vraag ook. Als we de cocaïne produceren in het buitengebied van Bladel dan moet u eens opletten hoe snel die zogenaamde brug tussen stad en platteland verdwenen is. Hele korte lijntjes. Daar houden ze van.

Natuurlijk. De overheid moet dan wel een oogje dicht knijpen. Maar dat vertrouw ik ze wel toe. Zeker als we de drugs die we voor de export produceren in laten pakken door Tata. En die dan vervolgens over de gehele wereld distribueren via Schiphol. Ik zie zelfs mogelijkheden voor een herstart van vliegveld Twente. Dat Johma daar dan Boer’ncoke gaat produceren. Een stukje Zuid-Amerika onder de rook van Losser. Vliegveld Maradonna. En dan het dagelijks bestuur in handen van Vak P.

Natuurlijk verlies je als boer een belangrijk stukje van je identiteit. Je tractor die je noodgedwongen in moet ruilen voor een Hummer of een Lamborghini. Blijft toch even slikken. Maar je mag er wel gewoon mee tot in het centrum van Den Haag. En dat is ook wat waard. Verder moeten we natuurlijk na gaan denken wat onze werkloze Marokkaanse en Antilliaanse vrienden dan in godsnaam moeten gaan doen. Iets in de haven? Met boten? En dan zelf roeien? Lastig. Maar goed. Daar hoeven we pas over 150 jaar onze excuses voor aan te bieden. We hebben nog even.

Ik denk dat Mark van den Oever perfect geschikt zou zijn voor de rol van de Nederlandse Pablo Escobar. Hij heeft er in ieder geval precies de goeie kop voor. En de bijbehorende over-mijn-lijk mentaliteit. Peter Gillis zou ook een hele goeie zijn. Die kan dan de internationale drugstoerist onder brengen in een van zijn vele vakantieparken. Voor een prikkie. Kassa.

Het grootste probleem is natuurlijk de Rabobank. Maar ja. Dat is nu ook al het grootste probleem. Dus ja. Dat telt niet.

Hoe schitterend zou het zijn als we ook de harddrugs binnenkort kunnen gaan verkopen als goudeerlijk streekproduct. Brabantse Geroïne. Deventer Dope. Coke uut Cuijk. Natuurlijk zijn er mensen die beweren dat we daar het juiste klimaat niet voor hebben. Nog niet. Zou ik willen zeggen. Daar wordt hard aan gewerkt. Wel zal er door de regionale productie van al die harddrugs mondiaal gezien veel minder gevlogen worden dus dat zal dan weer gaan zorgen voor een significant minder snelle stijging van de gemiddelde temperatuur op aarde. Daar moeten we nog een oplossing voor zien te vinden. Misschien iets van een oorlog aan de rand van Europa? Bosbranden? Een Internationale Maand van de Barbecue?

Als we in Nederland alle mais per direct vervangen door papaver moeten we in staat zijn het BNP in twaalf maanden tijd te vermiljardvoudigen. Van de winst koopt LTO Nederland dan heel Colombia. En die gaan daar dan ook wonen.

Kijk. Dat met die onderzeeër. Dat had natuurlijk ook net goed kunnen gaan. Niet voor hetzelfde geld. Daar was het een veel te kostbare onderneming voor. Maar toch. Ze hadden het kunnen overleven. Omdat de onderzeeër tijdens het ritje naar de haven na een hele ongelukkige botsing van de aanhanger was gedonderd. Even die overstekende rolstoeler gemist. Hadden we maar 1 slachtoffer te betreuren gehad. Was ook niet leuk geweest. Al zou je nog kunnen zeggen: ‘Wat een geluk bij dit ongeluk: Het slachtoffer zat al in een rolstoel!’ Natuurlijk zullen er dan mensen zijn die dat ene slachtoffer gaan betreuren. Die reflex blijf je houden. Maar je hebt gewoon met veel minder nabestaanden te maken. En dat is ook wat waard.

Het had ook op andere momenten net goed kunnen gaan. Als de opwarming van de aarde bijvoorbeeld al een dikke eeuw eerder was begonnen en de ijsberg die de Titanic naar de kelder hielp dusdanig was gesmolten dat deze in zijn geheel in een oubliehoorntje had gepast dan was alles eigenlijk alleen maar heel erg sneu geweest voor Leonardo di Caprio.

Maar ja.

Iemand had ook kunnen denken. Ja. Dat was ook een mogelijkheid geweest. Iemand had ook kunnen denken. Dan was het misschien net goed gegaan. Dat hij in dat duikbootje was gestapt en bij het zien van al die druipende gaffertape rechtsomkeert had gemaakt. Omdat hij had gedacht. Jammer. Gemiste kans.

Het duikbootje had ook tussen Noord-Afrika en Italië kunnen vergaan. Hadden we er wel 500 passagiers in kunnen proppen. Kassa! Iedere keer opnieuw. Kassa! Hadden we er nooit meer iets van gehoord. Kassa! Iedere keer opnieuw. Kassa! Ondergang in eigen regio. Kassa!

En dat er dan uiteindelijk zoveel duikbootjes op de zeebodem terechtkomen dat ze straks gewoon kunnen komen lopen. Gaan we hekken plaatsen. Met toegangspoortjes. Gaan we kaartjes verkopen. Kassa!

Het had op zoveel momenten net goed kunnen gaan. Iemand had zich achter de oren kunnen krabben. Iemand had bezwaren kunnen opperen. Iemand had vraagtekens kunnen plaatsen. Iemand had zijn twijfels kunnen uiten. Bij de decadentie. Bij het amateurisme. Bij de arrogantie. Bij dat fietsstuur. Bij dat poepen achter een gordijntje. Bij die deur waarvan ze beweerden dat die alleen maar van de buitenkant geopend kon worden terwijl nu blijkt dat je bij een implosie gewoon met diezelfde deur in huis kan vallen. Iemand had iets kunnen zeggen. Over de onzin om alles maar van dichtbij te willen bekijken. ‘Kom wandelen op de zon! Neem een duik in een vulkaan! Bekijk onze leeuwen op bijt afstand!’ Iemand had ze moeten waarschuwen: ‘ Ze zijn allemaal al dood! Er is al een film! U vult alleen maar een portemonnee!’ Iemand had in moeten grijpen. Ze hadden aan tafel moeten gaan zitten met de LTO. Dan was dit nooit gebeurd. Dan was er nooit iets gebeurd.

Het had ook allemaal net goed kunnen gaan. Er had een vrouw aan boord kunnen zitten.

Wat een daverende verrassing! Onze Oranjes hebben geld verdiend aan de slavernij! Onze Oranjes! Die zo klein zijn gaan wonen dat er in de familie alleen maar schande van wordt gesproken. Die met die lekke boot en dat kapotte vliegtuig en die uit de dienstregeling genomen trein. En die auto’s. En die paarden. En die wilde zwijnen. Die bescheiden, hardwerkende onder het maaiveld hangende humanisten! Die hartstochtelijke sociaaldemocraten die van normaal doen een dagtaak hebben gemaakt! Die maatschappelijke voorbeelden die het altruïsme aan hun koninklijke kontjes hebben bungelen. Hoe kan dat nou? Hoe is het mogelijk dat juist deze helden, deze royale rolmodellen, op wie we allemaal onze hoop hadden gevestigd, naar nu blijkt het grootste gedeelte van hun kapitaal bij elkaar hebben gejat door elders in de wereld de minder bedeelden voor hun gouden koetsen te spannen! Dat kan toch niet waar zijn! Stort dan nu echt ons hele wereldbeeld in elkaar als een Groningse herenboerderij op een instabiel gasveld?! Was dan ook dit sprookje te mooi om waar te zijn? Nee toch!

Ik heb daar echt hele grote moeite mee en wil dan ook graag een vervolgonderzoek onder leiding van Mona Keizer die in staat moet zijn om binnen een maand en voor een kleine 300 duizend euro er boven op onze geliefde Oranjes vrij te pleiten van welke schuld dan ook en gewoon zoals het hoort de volledige verantwoordelijkheid bij de slaven zelf weet neer te leggen omdat die nu eenmaal zoals altijd dachten mooi eventjes gratis mee te kunnen liften op de pracht en praal van onze hardwerkende initiatiefrijke elite. Het is potverdorie ook altijd hetzelfde liedje! Wat denken deze voormalige slaven hier mee op te schieten? Wil men soms herstelbetalingen die zo in de papieren dreigen te gaan lopen dat diezelfde Oranjes hun zuurverdiende voorsprong op de rest van de mensheid dreigen te verliezen en dat kan dan toch niet waar zijn want als het republikeinse puntje dan bij het monarchistische paaltje komt zal deze schadevergoeding bij elkaar moeten worden gesprokkeld door de mensen die nu ook al het salaris van deze familie van uitvreters ieder jaar bij elkaar moeten zuchten waardoor de voorsprong van deze voormalige plantagehouders op de rest van de wereld alleen maar verder zal worden vergroot!? Gaan die voormalige slaven er echt vanuit dat de maatschappelijke gevolgen en opgelopen financiële schade van hun slavernij betaald moet gaan worden door de maatschappelijke inspanningen van onze slavernij? Zijn ze daar nu helemaal van de gouden met diamanten ingelegde pot gerukt! Eigen slavernij eerst!

Natuurlijk moet er iets van een gebaar worden gemaakt. Een kleine inspanning onzerzijds om een tikkeltje goede wil te tonen. Het idee is om Paleis Het Loo volledig in te richten als Slavernij Museum waar we zo’n 24 duizend asielzoekers achter hekken tentoon zouden kunnen stellen om te laten zien dat het niet alleen nooit te laat is maar dat het ook nog eens altijd anders kan. En met de kaartverkoop betalen we Mona. Win win.   

Liefde. Ja. Liefde. Dat is denk ik wel het woord dat in 6 letters (waarvan 5 verschillende) perfect samenvat wat ik al die jaren als artiest overal om me heen aan het verspreiden ben. Liefde. Onvoorwaardelijke liefde. Liefde voor de medemens. Liefde voor mijn vrienden. Liefde voor de vreemdeling. Liefde voor de familie. Liefde voor het detail. Liefde voor het grotere plaatje. Liefde voor de waarheid. Ook dat. Ik hou echt van de waarheid. Daar kun je me echt voor wakker maken. En dat niet alleen. Ik kan bij tijd en wijle ook donders genieten van de meest belachelijke onzin. Zolang het maar geen verwerpelijke onzin is. Bij verwerpelijke onzin haak ik af. Voel ik gewoon heel weinig liefde bij. Maar dat maak ik dan wel meteen heel erg duidelijk. Dat ik daar absoluut niet van gediend ben. Van die verwerpelijke onzin. Maar weet dat ik daar dan heel helder over zal communiceren. Met alle liefde. Zoals u dat van mij mag verwachten. Liefde. Altijd. En overal.

Natuurlijk gebruik ik daar weleens hele lelijke woorden bij. Hele lelijke woorden zijn ook woorden. Die kunnen daar verder ook niks aan doen. Moet ik die hele lelijke woorden dan maar links laten liggen? Dan kan ik gewoon niet over mijn hart verkrijgen. Vooral omdat lelijke woorden vaak de enige woorden zijn die je kan gebruiken om andere lelijke woorden mee om hun spuuglelijke oren te slaan. En dat doe ik dan ook. Graag zelfs.

Met alle liefde.

Liefde is vaak raadselachtig. Dat weet ik. Daarom word ik weleens slecht begrepen. Geeft niks. Ik kan wel tegen een stootje. En al dat gezeik. Ik weet het. Het komt uit een goed hart. Vaak. Ik voel dat. En ik accepteer dat. Vooral ook omdat ik weet dat onbegrip vaak de eerste stap is op weg naar iets dat zomaar zou kunnen leiden tot onvoorwaardelijke liefde. Of niet. Dat mag ook. Dat is het mooie aan liefde. Die is vaak raadselachtig. Daar kun je soms de vinger niet helemaal achter krijgen. Of tussen. Dat je iets aan het lezen bent en dat de woorden dan beginnen te dansen en dat je daar op een bepaald moment echt helemaal geen ene kloten van meer begrijpt. Kijk. Dat is nou liefde. Echte liefde. Tenminste. Dat vind ik.

Ik hou echt met heel mijn hart van de liefde. Waardevolle liefde. Onzinnige liefde. Liefde waar niemand nog iets mee te maken wil hebben. Vooral die. Van die weggegooide liefde. Liefde die het nog best goed zou doen maar die door de mensen totaal vergeten is. Uit het oog verloren liefde. Van die liefde waar je voor om moet lopen. Waar je naar moet zoeken. Liefde die verstopt zit. In een spouwmuur. In een graf. In een schreeuw. In woede. Die vooral. Ik hou ontzettend veel van woedende liefde. Liefde die zich verstopt heeft in afzichtelijkheid. In lelijkheid. Die vind ik het mooiste. En die zet ik dan pontificaal in het zonnetje.     

Nou las ik me daar toch een gek bericht. Echt heel raar. Over pesticiden. En dan heb ik het dus niet over de hulp die er voor zorgt dat een broodje steeds warmer en dunner wordend vlees dwars door het menselijk lichaam toch nog zo goed als blindelings de uitgang weet te vinden. Dat is peristaltiek. Lezers die dat onderscheid niet weten te maken werken waarschijnlijk de hele dag in de bestrijdingsmiddelenindustrie. Of die zijn aan de drugs. Wat in de praktijk op hetzelfde neerkomt. Je wordt er namelijk nogal daas van. Van die pesticiden. Want daar is dus iets raars mee aan de hand. Pesticiden kunnen hersenen in ontwikkeling schaden. Echt waar! Ik verzin dit niet! Stond in de krant! En ik weet het. Dan hoeft het nog niet waar te zijn. Zo staat er wel vaker iets in de krant waarvan je het idee hebt dat ze een loopje nemen met de waarheid. Zeker op deze plek. Dat je denkt: ‘ Dit kan toch nit woar ween? Dit lik potdomme wa satire!! Zet dee carabetier zo snel meuglek teeg’n de muure!!!’

Maar dit zijn dus geen grappen. Het is echt waar. Pesticiden kunnen hersenen in ontwikkeling schaden. Natuurlijk. Dat vermoeden bestond al langer. Zeker als je het naast het alsmaar veranderend stemgedrag legt waardoor ons parlement steeds meer op een open inrichting begint te lijken. Zeker als je het naast de toenemende agressie in de voetbalstadions legt en tegelijkertijd de link niet weet te leggen met de glorieuze opkomst van spelen op raaigras. Zeker als je steeds vaker zinnen leest in kranten die zo raar van opzet zijn dat je halverwege weer terug moet naar het begin en bij dat begin al weet dat je halverwege diezelfde zin weer opnieuw moet beginnen zodat je soms het hele weekend bezig bent met het lezen van die ene onzin omdat een totaal en absoluut gebrek aan concentratie het belangrijkste symptoom blijkt te zijn van onherstelbare schade toegebracht door pesticiden aan hersenen die nog volop in ontwikkeling hadden kunnen zijn. We worden er ontzettend dom van. En dat verklaart een hele hoop. Zo niet bijna alles. Maar goed. Waar was ik.

Pesticiden kunnen hersenen in ontwikkeling schaden. Natuurlijk zullen er mensen zijn die beweren dat dit het zoveelste voorbeeld is van volkomen uit de duim gezogen linksdragende radicaal communistische prietpraat van een door Soros betaalde krankzinnig idealistische kloothommel die zelf nog nooit met pesticiden in aanraking is gekomen en ja, dat zou best weleens waar kunnen zijn. Het probleem zal daarmee echter niet gaan verdwijnen. Pesticiden kunnen hersenen in ontwikkeling schaden. Nu hoor ik heel veel mensen denken: ‘Nou en? Dat gaat dus alleen maar om de onvolgroeide hersenen van mensen die nog niet helemaal wakker zijn!’ Dat klopt. Mensen die hier de grootste schade aan over gaan houden, die moeten nog geboren worden. De zogenaamde boemerang generatie. Want dat zijn dus de mensen die straks uw pensioengelden moeten gaan beheren.

Hahaha.

De huldiging van het vrouwenteam van biljartvereniging Ut Te Natte Keutje, dat aankomende maandag plaats had moeten vinden op het pleintje voor snackbar De Vetkleppe, iets buiten het centrum van Eppenzolder, gaat jammer genoeg niet door. De plaatselijke autoriteit kan de veiligheid niet garanderen. Of het er iets mee te maken heeft dat de plaatselijke autoriteit niet alleen de eigenaar is van snackbar De Vetkleppe maar ook nog eens de aanvoerder van verliezend finalist Ut Te Kotte Keutje, is niet alleen zeer waarschijnlijk maar ook nog eens het overdonderende bewijs dat misogynie iets buiten het centrum van Eppenzolder jarenlang een enorm onderschat probleem is geweest. Tenminste, als je de aanvoerster van Ut Te Natte Keutje mag geloven. Deze mevrouw, die we na de onverkwikkelijke gebeurtenissen van afgelopen week juridisch alleen nog maar mogen vermelden onder de initialen S.K. legt de volledige verantwoordelijkheid voor de hoog oplopende spanningen bij het giftige masculiene gedrag van de eigenaar van snackbar De Vetkleppe die het niet zou kunnen verkroppen dat hij de tijdens de zinderende finalepartij door dezelfde mevrouw S.K. compleet van het laken is geveegd. Volgens de heer V.K , aanvoerder van Ut Te Kotte Keutje, is het conflict echter enkel en alleen maar veroorzaakt door mevrouw S.K. zelf en dan vooral door de door haar gevolgde opleiding. Die is namelijk veel te hoog en vormt daardoor al jarenlang een bron van onrust in de ooit zo rustige snackbar iets buiten het centrum van Eppenzolder. Vooral het gebruik van woorden als ‘masculien’ en ‘misogynie’ veroorzaakten meermaals enorme irritatie bij de heer V.K. waardoor hij vlak na de verloren finalepartij niet alleen dreigende taal uitsloeg in de richting van mevrouw S.K. maar voor de rechter moest toegeven dat er inderdaad ook nog door hem gegooid is met een bal, de rode. Verder zou er sprake zijn geweest van het uiten van doodsbedreigingen, al wordt dat bij hoog en laag ontkend door de heer V.K. die volhoudt dat het hier alleen zou gaan om het toewensen van weliswaar zeer ernstige ziektes maar daar zou met de huidige stand der medische wetenschap wel degelijk nog genezing mogelijk zijn. Dus nee. Geen doodsbedreigingen. Niet echt. Tenminste.

Dat er in de nacht van woensdag op donderdag een bloedend paardenhoofd gevonden werd op de oprit naar de villa van mevrouw S.K. is volgens de heer V.K. het gevolg van een betreurenswaardig misverstand. Hij geeft toe dat hij inderdaad dit paardenhoofd besteld had maar houdt vol dat het absoluut zijn bedoeling was om daar frikandellen van te draaien en is er in de communicatie met de Marokkaanse bezorger van dit paardenhoofd, die helemaal uit Rotterdam moest komen en later die dag ook nog verwacht werd bij een geldautomaat in het Duitse Uelsen, in alle haast iets vreselijk misgegaan. Waarvoor dan ook graag zijn oprechte excuses. Tijdens de strafoplegging kon de griffier er geen ene kloten van verstaan. De rechter doet volgende week iets aan zijn uitspraak.

De onderhandelingen zitten vast. Muurvast. Dat komt door de hakken. De hakken in het zand. Dat zijn me namelijk nogal hakken. Enorme hakken. Hakken met een hoofdletter. Hakken zo groot als heipalen. Met daarbovenop ook nog eens hele dikke poten. Enorm dikke poten. In groene laarzen met enorme hakken. Enorm dikke poten in enorme laarzen met gigantische hakken. En die laarzen die staan ook nog eens met die gigantische hakken in de klei. Dat zijn laarzen die geen kant meer op kunnen. Dat zijn dus niet zomaar laarzen in de klei. Dat zijn laarzen waar de druk op staat. Van alle kanten. Dat zijn laarzen waar geen enkele beweging meer in te krijgen is. Die laarzen die staan daar de hele dag in de klei alleen maar uit te stralen dat ze geen enkele kant meer op kunnen. Of willen. Dat zijn aanzuigende laarzen geworden en dan kun je er op wachten. Die staan daar in al hun onwrikbaarheid alleen maar om uit te lokken. Om op te fokken. Om een signaal af te geven. Dan duurt het maar heel even en er staan duizenden van die laarzen. Daar kun je op wachten. Daar kun je op een krukje bij gaan zitten en ja hoor. Daar komen ze al aan. De laarzen. Duizenden laarzen. In de klei. Met van die hakken. Duizenden hakken. En dan zijn we nog verder van huis. En dat is funest. Voor de onderhandelingen. Die toch al muurvast zaten.

De sfeer is overigens goed. Kan ook niet anders. We zitten hier tenslotte midden in de muurvaste onderhandelingen. Er verandert dus helemaal niks. En dat was een beetje het idee. Achter die hakken. Die willen helemaal geen beweging. Die willen stilstand. Totale stilstand. Die staan daar natuurlijk niet voor janmetdekorteachternaam in het zand. Die hebben daar stelling genomen. Die staan daar de muurvaste stilstand te verdedigen. Met hand en tand en een paar laarzen met hakken. Die willen helemaal niet in beweging komen. Beweging is verandering. En waarom zou je verandering willen? Het is toch altijd goed gegaan? Met ons in ieder geval wel. En daar gaat het om. Het gaat om ons. Dus vandaar. Onze hakken. In ons zand. Op ons land.

We denken dit ook heel erg lang vol te kunnen houden. Komt vooral door die stilstand. Want stilstand is natuurlijk de ideale situatie. Omdat er in de tussentijd geen ene kloten veranderd. We kunnen gewoon door blijven doen met wat we toch al aan het doen waren. Dat is het waarlijk schitterende aan stilstand. Dat gaat maar door. De hele dag. Het hele jaar. Ons hele leven. En dat is natuurlijk alleen maar winst. En daar gaat het om. Om de winst. Voor de mensen die met de hakken in het zand staan. Die willen dat alles voor eeuwig hetzelfde blijft. En dat kan. Makkelijk. Daar hoef je helemaal niks voor te doen.

En dat moet je dan heel erg lang vol blijven houden.