Als artiest kom ik graag bij de mensen thuis. Zeker nu je voor het kopen van een kaartje in een schouwburg zowat de Staatsloterij moet hebben gewonnen is dat voor alle partijen een uitkomst. Want ook in ons Nederlandse theatercircuit draait tegenwoordig alles om marktwerking. Mijn publiek heeft daar het volgende op gevonden. Die sturen me een mailtje met de vraag of ik akoestisch wil komen optreden. Natuurlijk wil ik akoestisch komen optreden. Er is ja toch niks op televisie. Dat is mooi. Schrijven ze dan terug. Dan bouwen wij een klein podium in onze huiskamer en regelen wij een geluidsinstallatie. Ik sputter dan nog even, voor de vorm, wat tegen. Het zou toch een akoestisch optreden worden? Waarna ze me geruststellen met de mededeling dat de geluidsinstallatie ongeveer het vermogen heeft van een babyfoon. Sterker nog. De geluidsinstallatie is een babyfoon. Is voor mij geen enkel probleem. Als je als artiest meer nodig hebt dan een babyfoon dan kun je er beter mee ophouden. Vraag dat maar aan Freddy Mercury. Op de dag van het huiskamerconcert krijg ik bijna altijd een licht paniekerig sms-je. Je komt toch wel vanavond voor het optreden? Tuurlijk! Antwoord ik dan terug. Ik zit zelfs al in de auto! Waarna ik mijn traporgel, de gitaar en zijn versterker achter in de auto donder en me gezwind naar het optreden spoed. Soms in Groningen. Vaak in de buurt. Almelo. Aalten. Albergen. Ook wel eens heel ver weg. En afgelopen zaterdag in Tilburg. In de Van Hessen-Kasselstraat, een straat vernoemd naar een mevrouw die ooit de moeder van Willem IV was en zo leert deze jongen er iedere dag weer wat bij. Het mooie aan deze optredens is de volledige afwezigheid van faciliteiten. Er is geen loading-dock. Geen artiesteningang. Geen portier. Er zijn geen technici. Alleen maar een bel en een voordeur. Maar als je eenmaal op die bel hebt gedrukt dan is het alleen nog maar feest. Er is eten en drinken in overvloed. Werkelijk iedereen die je spreekt is blij dat je er bent. Ze hebben ook de babyfoon van de buren weten te regelen zodat het optreden in stereo is. En als ik dan vier uur later weer in de auto zit en naar huis rij ben ik, op Frans Bauer na, de gelukkigste mens op aarde. En nee. Ik laat me daar niet zwart betalen. Ben je gek. Beste dames en heren van de Belastingdienst. Mijn geluk is jullie geluk.