Ophef! Jort Kelder! Racisme! Woede! Waarom? Jort Kelder gaat een debat over racisme leiden. Dat kan natuurlijk niet. Want Jort is een Blanke Witte. En die weten niet wat racisme is. Wat ik een eigenaardige standpunt vind. Want hoe kan je nou fatsoenlijk over racisme praten zonder een superieure Blanke Witte Gespreksleider? Nog sterker. Hoe kun je nou een vruchtbare discussie houden over rascisme zonder dat racisme pontificaal in beeld te brengen. En we weten allemaal dat het zonder Blanke Witte Gespreksleider alleen maar chaos op zal leveren. Door elkaar heen praten. Schietpartijen. Te pas en te onpas op een scooter door de vergaderruimte crossen. De rondvraag missen omdat je een drugsdeal aan het afhandelen bent. En dan ook nog eens de gaten die constant in het personeelsbestand vallen. Dat er drie afwezigen zijn en dat de notulist dan achter hun namen moet zetten: Geliquideerd.
Zo gaan we natuurlijk nooit de strijd tegen het racisme winnen. Voor de veiligheid van de Zwarte Zwarte Gasten is er dus een Blanke Witte Gespreksleider. Het lijkt me ook verstandig om niet alleen maar Zwarte Zwarte Gasten uit te nodigen. Krijg je toch een wat eenzijdig verhaal. Dan gaan de kijkers zappen. Dan gaan ze luisteren naar wat Albert Verlinde te zeggen heeft over racisme. Zit je al snel achterin een bus naar Rosa Parks The Musical te kijken. Het is dus verstandig om ook een paar Blanke Witte Gasten aan tafel uit te nodigen. Of nog beter. Alleen de Blanke Witte Gasten aan tafel en de Zwarte Zwarte Gasten in een hok. Dat je meteen vanaf de opening de toon zet. Martin Gaus zou dan iets met honden kunnen doen. Misschien in spelvorm. 1 tegen Honden. En dan eindigen als een klusprogramma. Help mijn Man kan niet Lynchen.
Natuurlijk bestaat er een gerede kans dat dergelijk, pontificaal in beeld gebracht racisme de verkeerde doelgroep aan de buis zal kluisteren. Dat we de plank misslaan. Dat er internationaal een storm van protest op zal laaien als er op onze Publieke Omroep tijdens een televisieprogramma een Zwarte Zwarte Gast wordt opgehangen. Ook al was dat dan volgens een heleboel kijkers meer dan terecht. Want hij had het spelletje gewoon eerlijk verloren. Toch denk ik dat we vooral de progressie moeten koesteren. We hebben eindelijk zichtbaar gemaakt wat al decennia lang vol in beeld was.
In het verlengde daarvan kunnen we ook denken aan het programma Job zoekt Baan waarin de gevallen regisseur Job Gosschalk zal bewijzen dat heel veel Thaise jongetjes in hun ambitie naar een rolletje in een soap ook zelf hun grenzen voortdurend verleggen. We zullen Job volgen op zijn kroegentocht door Bangkok en vooral de aflevering waarin Job een huilend Thais jongetje probeert te troosten met een mini-Mars is zowel schrijnend als diep ontroerend. Goed dat dit eindelijk eens word aangekaart. En volgende week een nieuw slachtoffer!