Het is allemaal steeds overzichtelijker aan het worden. Als iets niet helemaal gaat zoals het de bedoeling is, dan is dat de schuld van de media. Zo loop ik al een halve week rond met een ontstoken kies. Dat heeft dus helemaal niks te maken met mijn panische angst voor een kanaalwortelbehandeling. Dat komt door de Telegraaf. Verder stond ik deze week met een lege tank op een parkeerplaats halverwege de Holterberg. Ik heb meteen een hele boze email verstuurd aan Olaf Mol. En dat ik als enige cabaretier in Nederland nog niet ben toegetreden tot de Vereniging van Schaterlachende Miljonairs, ik heb er Sander Schimmelpenninck deze week in het Westerflier persoonlijk even voor van zijn fiets getrokken. Nooit zal ik de hand nog in eigen boezem hoeven te steken. Bij iedere nederlaag, bij iedere tegenslag, bij iedere desastreus verlopen verkiezing kan ik met mijn vingertje richting die vermaledijde media wijzen. Meneertje Manuel gaat de Jeremy Corbyn van het vaste land worden. Krijg ik mijn verhaal niet voldoende over het voetlicht? Dat is de schuld van de media. Zijn mijn landgenoten nog te dom voor diarree? Het is de schuld van de media. Staan overal in de wereld groteske clowns aan het roer die zich schaterlachend naar de macht hebben gelogen. Allemaal dankzij de media. Het is tijd dat we de media daar eens krediet voor gaan geven. Het is niet hun schuld. Het is hun verdienste. Dat een groot gedeelte van de mensheid zich een rad voor de ogen laat draaien door populisten, dat kun je wel in hele mooie zinnen neerpennen in een kwaliteitskrant, maar daar ga je echt nooit meer een verkiezing mee winnen. Een papieren overwinning in de NRC is wat anders dan een ontluisterende nederlaag op Facebook. Politiek is altijd al een meer dan smerig spelletje geweest en het is tijd dat al die zelfverklaarde fatsoensrakkers eens uit hun biologisch-dynamische bubbel getrapt worden. Een populist versla je nooit met argumenten. Die moet je gewoon met zijn eigen onzin om de oren slaan. Zorg er eerst maar eens voor dat je de macht heroverd, redelijk debateren kan altijd later nog. Ik zat ooit bij Jeroen Pauw aan tafel en daar hield Lodewijk Asscher, een week voor de verkiezingen, een hartstochtelijk pleidooi voor papa-dagen. Ik weet niet welke spin-dokter hem dat in zijn oor fluisterde, maar ik zag hem daar de verkiezingen niet mee winnen. Veel te lief voor een politicus. Deze week kwam Frans Timmermans met het idee om een triljoen miljard euro uit te geven aan een klimaatneutraal Europa en duwde daarmee zijn Engelse sociaal-democratische collega’s definief van The White Cliffs of Dover. Ook dat was weer een heel lief gebaar. Maar politiek is niet lief. De mensen willen bedonderd worden. Doe dat dan ook. Lieg ze allemaal naar de stembus. Beloof ze allemaal een gouden berg in hun betegelde achtertuin. En als je die macht hebt veroverd, dan pas doe je stiekem iets fatsoenlijks.