En dan staat je daar in het ziekenhuis in de verloskamer de longen uit je lijf te schreeuwen:
‘Nu! Nu! Nu!!!!’ En dan komt je kind krijsend ter wereld en blijkt deze de 18.000.001ste inwoner van Nederland te zijn. Die wil je dan toch als een frisbee door het raam naar buiten gooien? Of geeft de liefde voor vrouw en kind dan toch de doorslag? Ik help het u hopen.
De deskundigen buitelen ondertussen weer als Australische breakdancers over elkaar heen om deze ongekende groeispurt vanachter hun plakkerige toetsenbordjes te duiden. Natuurlijk ligt het allemaal weer aan de buitenlanders. Het ligt namelijk altijd aan de buitenlanders. Die zijn tenslotte ook al verantwoordelijk voor hun aambeien, het verschrikkelijke kutweer, die solitaire apenpok op hun rechterbil en al die spuuglelijke vrouwen die thuis maar als vlekken in de bank blijven hangen.
En het is waar. De grootste groei in de bevolking wordt veroorzaakt door de arbeidsmigranten. Die onze bejaarden wassen. Die onze varkens slachten. Die onze bloemen plukken. Die onze pakketten bezorgen. Die onze ongekende welvaart ondersteunen. Als we die allemaal terug willen sturen naar het land van herkomst dan moeten we ook accepteren dat diverse sectoren in onze samenleving volledig in elkaar gaan donderen. Met als gevolg een ongekende groei van de armoede. Is dat dan het briljante masterplan achter al deze stompzinnigheid? Eigen armoede eerst?
Ergens kun je de vlucht die al die mensen ondernemen om vanuit het arme Zuiden richting het rijke Noorden te komen ook zien als het betalen van een vorm van erfbelasting. Is het geen idee om de bewoners van de Amsterdamse grachtengordel uit hun kapitale woningen te jagen en deze pandjes gebruiken om de druk op Ter Apel een ietsiepietsie te verlichten? Kunnen veel van deze vluchtelingen meteen worden ingezet als fietskoeriers om de culturele elite van dit land van hun dagelijkse neus vol cocaïne te voorzien. Zodat die hun collega’s dwars door het decor kunnen blijven meppen. Of wat te denken van de adel in ons eigen Twente die in het bezit zijn van zulks een enorme oppervlakte aan landgoederen dat we daar met gemak alle nazaten van de textielarbeiders allemaal hun eigen kasteeltje zouden kunnen geven. Mocht daar een wil zijn dan wijs ik ze graag de weg.
De grootste bevolkingsexplosie ooit in dit land staat overigens nog steeds op naam van de babyboomgeneratie. U weet wel, die generatie van de Love, de Peace and de Happiness. De generatie waar alles van werd verwacht en uiteindelijk zo goed als niks van terecht is gekomen. Op het moment dat hun eigen, in de schoot geworpen rijkdom zal worden verdeeld blijkt deze generatie niet thuis te geven en verdwijnt al hun cosmetische solidariteit in de dementerende nostalgie van Tributebands en rondtuffende campertjes van Gall en Gall. En van mij mogen ze. Hun ouders hebben daar hard voor gewerkt. Maar laat ze dan in ieder geval binnenkort hun eigen kont gaan wassen.