Er hing een meneer van Amnesty International aan de lijn. Of ik bereid was om een paar teleurgestelde vrouwen van de Islamitische Staat in mijn huishouding op te nemen. Ik vroeg of dat met of zonder bijpassende bomgordel zou zijn. Dat vond die meneer van Amnesty een zeer impertinente vraag. Ik vroeg hem wat impertinent was. Is dat een soort van lekkage? Maar dan niet van de urine maar van het hersenvocht? De meneer van Amnesty werd boos en hing op. Ik vond dat uitermate onbeschoft. Maar hij zette me wel aan het denken. Moet een vrouw die zich schuldig heeft gemaakt aan de meest verschrikkelijke misdaden worden berecht in het land van haar geboorte? Het lijkt me van wel. Het blijft tenslotte een Nederlandse staatsburger en in Nederland nemen we nu eenmaal graag onze verantwoordelijkheid. Aan de andere kant begon ik te twijfelen. Het gaat hier tenslotte om een Nederlandse staatsburger en in Nederland schuiven we nu eenmaal graag onze verantwoordelijkheid van ons af. En wat voor straf verdient een vrouw die haar man heeft geholpen bij het verkrachten van een Jezidi? Opsluiten in een kennel vol herdershonden? Of toch maar liever de aanpak met de zachte handschoen om verdere radicalisering te voorkomen? Ook bestaat er een kans dat een naar Nederland gevluchtte Jezidi oog in oog komt te staan met een terroriste die hand en spandiensten verleende bij het verkrachten van diezelfde Jezidi. Dat moeten we toch ook niet willen in ons land. Maar ja. Moeten we dat dan wel willen in een ander land? En wat gaan we doen met de kinderen? Het is toch uitermate lastig om een drie-jarige peuter verantwoordelijk te houden voor het walgelijke gedrag van de ouders. Ik weet dat er genoeg Nederlanders zijn die pasgeboren peuters in het voormalige kalifaat zo snel mogelijk van een flatgebouw willen flikkeren voordat ze daadwerkelijk schade gaan veroorzaken in het Vrije Westen. Dan schep je natuurlijk wel een precedent en dan zal iemand ook heel voorzichtig de kleinkinderen van De Beul van Amersfoort het slechte nieuws moeten brengen. En wat nou als die Beul van Amersfoort helemaal geen kleinkinderen heeft? Moeten we onze oprechte gevoelens van wraak dan op een paar willekeurige dreumesen botvieren? En wat is er eigenlijk oprecht aan een gevoel van wraak? Misschien is de gemiddelde Nederlander wel helemaal niet in staat om een zorgvuldig antwoord te geven op deze verschrikkelijk lastige dillema’s. We zouden dat soort problemen beter uit kunnen besteden aan mensen die daar voor gestudeerd hebben. Ik zit nu opeens te denken aan een soort van rechterlijke macht. Met advocaten en officieren van justitie die we toevertrouwen met deze uitzonderlijk zware taak. En dat je daar dan een opleiding voor moet volgen. Natuurlijk sluit je met deze maatregel uit dat de onderbuik regeert. Dat moet dan maar. Een mens kan tenslotte niet overal verstand van hebben.