Nee. Dat was ik niet. Echt niet. Ook niet per ongeluk. Zeker niet expres. Of extra. Ik deed dat zeker niet extra. Al snap ik dat u meteen aan mij moest denken. Omdat u de hele dag aan mij moet denken. Maar ik kan u gerust stellen. Ik was het niet. Zekers te weten. Ik heb geen poederbrieven naar al die theaters gestuurd.
Wat ik weleens heb gedaan, voor de grap, was een homoseksueel en een schaap langs de Nederlandse theaters sturen. Om reclame te maken. Ik wou daarmee een kleine, charmante dialectvoorstelling onder de aandacht te brengen: ‘Ut Skoap en de Vief Poot’n.’ Dat kon toen nog, je theatervoorstelling verkopen door een minderheid belachelijk te maken. Daar ga ik met terugwerkende kracht ook zeker mijn excuses niet voor maken. Dat vonden de mensen leuk. Vroeger. Maar een poederbrief zou ik dus nooit sturen. Nou ja. Nooit. Het zou wat mij betreft nog net kunnen als er een combinatie gemaakt wordt met een zak oliebollen. Al is de verrassing er dan natuurlijk wel een beetje af. Dan ruik je al aan de postbode dat er niks aan de hand is.
Ergens snap ik die poederbrief ook nog wel. Je moet als artiest tegenwoordig de gekste dingen verzinnen om het kleinste beetje aandacht te genereren. Zo weet ik dat Lil’ Kleine zijn komende clubtour heeft laten sponseren door Hansaplast. Daarmee neemt Hansaplast welbewust een groot bedrijfsrisico. De kans bestaat namelijk dat hordes vrouwelijke Hansaplast-klanten hoogst verontwaardigd af zullen gaan haken om over te stappen op Gaffertape. Nou. Denken ze bij Hansaplast. Dat moet dan maar. Daar snijden ze zich dan vooral zelf mooi mee in de vingers.
Zo’n poederbrief is natuurlijk wel een hellend vlak. Want stel dat je als theatermaker een voorstelling over de Islamitische Staat wil verkopen, stuur je dan een heleboel enthousiasmerende zelfmoordterroristen naar de theaters? En moeten die zich dan opblazen bij de kassa of toch liever bij de artiesteningang? Omdat ze nu eenmaal onderdeel zijn van de voorstelling. En als zo’n zelfmoordterrorist zichzelf tot ontploffing brengt in de foyer, denk je dat er een week later nog iemand te vinden is die ook maar de geringste behoefte heeft aan een gezellig avondje uit? Het zou zomaar kunnen dat je met een dergelijke stunt vooral negatieve publieksreacties uitlokt en dat kan toch ook niet de bedoeling zijn. Behalve natuurlijk als je een voorstelling speelt die Eigen Glazen heet. Dan snap ik het.
Nu blijkt dat de poederbrief is verstuurd door een collega-artiest was er ook sprake van opluchting in theaterland. Het ging hier, gelukkig maar, over een gevalletje mislukte PR. En niet over die vermaledijde QR. Zelf sta ik als artiest heel erg neutraal tegenover de QR. Het is niet anders. Die QR is als Rutte. Het gaat vanzelf weer weg. Ooit. Heb als tussen-oplossing heel even gekozen voor een IQ-test bij de ingang. Bleek een schijnoplossing. Nog steeds dezelfde groep mensen die niet naar binnen mochten.