Om onze lieve vrienden en vriendinnen van de verpleging een hart onder de riem te steken besloot Meneertje Manuel om deze week maar eens een chirurgische ingreep te ondergaan. Niks ernstigs. Een soort van geslachtsoperatie. En nee. Ik ga op dit moment niet door het leven als Mevrouwtje Manuel. Laat ik het zo zeggen. Er zat iets dat daar niet hoorde te zitten en nu zit dat er niet meer. Ik begrijp dat ik hiermee uw nieuwsgierigheid alleen maar groter heb gemaakt en daar ben ik blij om. Omdat ik nog nooit eerder onder het mes ben geweest, koos ik voor een volledige narcose. Ik ben als jongen van de Rock en Roll natuurlijk uitstekend op de hoogte van de werking van verdovende middelen en ik had me dan ook voorgenomen om als allereerste mens ooit de narcose buiten werking te stellen en klaarwakker te blijven. Dat plannetje mislukte jammerlijk. Ik kan me alleen nog het grijnzende gezicht van de anasthesist herinneren die me vroeg of hij in mijn wekelijkse column terecht zou komen en daarna ging het licht uit. Het zou best kunnen dat ze me op de operatietafel dwars door Almelo hebben gereden, ik kan me daar niks van herinneren. Als er mensen zijn die daar video-opnames van hebben gemaakt, die mag u van mij op alle sociale media plaatsen. Ik ben artiest. Alle beetjes publiciteit zijn meegenomen. Over de mensen van het ziekenhuis kan ik kort zijn: alle hulde! Het is niet dat ik volgende week alweer een operatie bij ze ga boeken, ze hebben het daar al druk zat, maar mocht ik ooit weer eens in hun helpende handen geraken, ik zal ze fluitend begroeten. Eerder deze week las ik een interview met een aantal verpleegkundigen die hun kritiek op de huidige stand van zaken niet onder stoelen of banken staken. Vooral de opmerking van 1 van hen die ooit een manager hoorde praten over ‘de poppetjes’ en pas na een kleine tien minuten in de gaten had dat het bij ‘de poppetjes’ ging over het verplegend personeel bleef hangen. Ik denk namelijk dat daarmee de essentie van de maatschappelijke crisis waar dit ontzettende gave land in is terecht gekomen heel exact onder woorden is gebracht. Wij zijn geen poppetjes. Wij zijn mensen. En het gaat niet altijd om meer geld. Het gaat vooral om meer waardering. Er staat geen robot aan je bed. Maar een mens van vlees en bloed. Er staat geen robot voor de klas. Maar een mens vol liefde en idealen. In het moderne Engeland, dat al jaren bezig is met een diepe val in een oneindig konijnenhol, heeft Labour nu het plan uit de kast gehaald om te breken met het neo-liberalisme en terug te keren naar de sociaal-democratische basis. Ook dat is een systeem dat niet onfeilbaar is. Maar als het dan toch mis gaat dan is het in ieder geval niet de schuld van de markt. Maar van de mensen. En dat lijkt me toch net even iets dragelijker.