Blog

Nee. Meneertje Manuel staat ook dit jaar niet op de Boerinnenkalender. Wat logisch is. Ik ben er mij geentje. Ik sta wel op de Nationale Gewassen Kalender. Maand Augustus. Daar sta ik dan. Tussen de mais. Beetje links achteraan. Niet heel erg zichtbaar. Wel ontzettend genoten van de fotoshoot. Uiterst professioneel. Soort van Anton Corbijn. Maar dan anders. Mocht bijvoorbeeld zonder erectie. Nou. Dat kan ik heel goed. Tussen de mais staan. Zonder erectie.

Naakt? Ja. Ik sta daar piemelnaakt. Heb ik geen enkele moeite mee.  Je ziet er ook niet zo heel veel van. Door al die mais. En die onderzeeboot. Had ik dat niet gezegd? Ik sta daar achter een onderzeeboot. Vond de fotograaf een schitterend idee. Je zag er weliswaar niks van. Want ja. Hele hoge mais. Maar dan toch. Je voelt hem wel.  Die onderzeeboot. Hoor je ook van alle kanten. Van de mensen. De mensen bladeren door die kalender, belanden bij de maand Augustus en denken: ‘Wat een eigenaardige foto is dit… heel onheilspellend!’

En dat is ook zo. Die onderzeeboot is heel onheilspellend. Fremdkörper. Zeker op die plek. Midden tussen de mais. Iets buiten de bebouwde kom van Lattrop. Het is ook nog eens een Russische onderzeeboot. Nucleair. Gaat een enorme dreiging van uit. Natuurlijk. Niet iedereen ervaart dezelfde mate van dreiging. De meeste mensen zien alleen die mais. Wat logisch is. Er is ook alleen maar mais in beeld. Zelfs als je heel goed kijkt. Iemand beweerde op internet dat er bijna een periscoop te zien was. En dat klopt. Er is bijna een periscoop te zien. Er is ook bijna een bergweide te zien. De Eiffeltoren. De Marianentrog. En een Iraanse dameskapsalon. Bijna.

Waarom ik daar naakt zonder erectie volstrekt onzichtbaar in een maisveld sta te poseren?

Om aandacht te vragen. Voor wie? Voor al die mensen die de komende wintermaanden niet in staat zijn om naakt en zonder erectie in een maisveld te poseren. Allereerst natuurlijk omdat de mais van het land is. Je kan op dit moment wel ergens links achteraan in je blote kont in een maisveld gaan staan om je te laten fotograferen voor de Nationale Gewassenkalender maar als je dat doet zonder diezelfde gewassen dan sla je de plank mis. Nogal. Verder zijn er natuurlijk heel veel Nederlanders die dat helemaal niet kunnen betalen. Steeds meer zelfs. Er zijn steeds meer Nederlanders. En die kunnen dat ook nog eens helemaal niet betalen. Op zich is dat naakt zonder erectie tussen de mais staan het probleem niet. Dat kost geen drol. Het is de overhead. Dat maakt het zo’n kostbare onderneming. Het vervoer. De versnaperingen. De mais zelf. De vergunningen. Wat te doen met de kinderen? De huisdieren?  De gehandicapten? De ouderen? De terminalen? Er moeten wegen worden aangelegd. Bushaltes. Treinstations. Vliegvelden. En wie kan er uit eigen zak nog een vliegveld betalen? Bijna niemand. Nou dan. Die scheefgroei. Die tweedeling. Daar vraag ik dus aandacht voor.

Ze zijn op. Wie? De Russen. De Russen zijn op. Weg. Foetsie. Verschwunden. Vot. Kats vot. Te vroeg ook. De Russen zijn te vroeg op. Die hele fucking kernoorlog is nog niet eens begonnen en ze zijn al op. Niet alle Russen zijn op. Het gaat hier om de jonge tot wat minder jonge volwassenen van het mannelijke geslacht in het bezit van de Russische nationaliteit en dan ook nog eens redelijk goed ter been zijnde. Die zijn op. Er zijn er een heleboel gesneuveld. Zoals het hoort. Dat waren soldaten. Die doen dat. Zeker in tijden van oorlog. Er zijn er een heleboel gevlucht. Wat vrij onfatsoenlijk is. Maar ja. Die zijn van D66. Die doen dat. Er zijn er ook een heleboel die zich hebben verstopt. Soms zijn dat lafbekken. Soms zijn dat landverraders. En soms zijn dat gewoon mensen die van het leven houden. Dat kan natuurlijk ook. Maar daar houdt dan het wel zo’n beetje mee op. Op. Ze zijn op.

Natuurlijk is Rusland niet leeg. Er zijn nog kinderen. Maar daar heb je niks aan. Nog niet. Maar dan zul je zien. Zijn ze eindelijk op de leeftijd dat ze gezellig mee kunnen sneuvelen is die oorlog alweer voorbij. En nog verloren ook. Kutkinderen. Je hebt er helemaal niks aan. Er zijn ook nog vrouwen. Een heleboel. Op zich leuk maar laten we eerlijk zijn, daar win je de oorlog ook niet mee. Ook niet per ongeluk. Vrouwen lopen in een oorlog alleen maar in de weg. Omdat die het leven koesteren. Omdat ze al dat leven zelf ooit op aarde hebben gezet. Die vinden dat zonde. Al dat gesneuvel. Is wel iets voor te zeggen. Iets. Niet veel.

Dan heb je natuurlijk nog de Russen die deze oorlog in gang hebben gezet. De politici. De hoge ambtenaren. De militaire top. Poetin zelf. Maar die gaan niet zelf naar het front. Dat hoort niet. Iemand moet natuurlijk wel de bevelen kunnen blijven geven. Ordnung muss sein. Bloedvergieten is één ding. Het moet natuurlijk wel naar beneden blijven druppelen.

De Chinezen zouden kunnen helpen. Daar zijn er nogal wat van. Dat de Russen een paar honderdduizend Chinezen bestellen via AliExpress. Die kunnen met z’n allen in 10 containers. Wel even oppassen dat die niet tijdens een storm aanspoelen op Terschelling. Het is niet onze oorlog. Zeker niet per ongeluk. Maar ja. De Chinezen willen niet helpen. Het is ook hun oorlog niet. Nog niet.

Blijven over al die mensen die de Russen vanuit het buitenland steunen. Met hun grote bek. Omdat ze oprecht geloven in het Russische fascisme. Omdat ze al jaren meeliften op de financiële golven van het Russische fascisme. Omdat ze zelf aan de macht zijn gekomen dankzij dat Russische fascisme. Die zouden kunnen helpen. Vanuit de VS. Vanuit Nederland. Vanuit Italië. Vanuit Hongarije. Die moeten we zo snel mogelijk naar het front sturen. Het liefst met de trein. Zwaai ik ze uit met een gedicht:

Een Enkeltje Poëtische Gerechtigheid.

Ze weten van niks en beloven van alles. Ze lullen links en ze dragen rechts. 150 dirigenten en het orkest blijkt wegbezuinigd. Ze doen maar wat.  

Ze schreeuwen vrede en fluisteren oorlog. Ze verlangen naar vroeger. Zijn altijd te laat. Ze parkeren in Den Haag en tanken in Brussel. Ze zwaaien met knollen. Gooien met citroenen. Ze doen maar wat.

Met hun liberale gejank en hun sociale gezichten. Met hun treurige vlaggetjes en hun eigen varkens eerst. Met hun nooit meer oorlog en hun bomen tot in de hemel. Met hun lenige leugens op hun rotsvaste gelijk. Het haken van pootjes. Het struikelen over woorden. In een piepklein toneelstuk van 280 tekens. Voor de ophef. Het vertier. Voor de bühne. Het is theater.

Het is de schuld van de ander. Het is allemaal dankzij ons. Het is niks mogen zeggen. In elke denkbare taal. Het zijn allemaal spionnen. Het zijn allemaal landverraders. Valse nichten. Met valse snorren. Vol valse beloftes. Met de diepgang van asfalt. De visie van een mol. In een land onder water. Ze spartelen. Ze trappelen. Ze doen maar wat.

Met hun kop in het zand. Met hun neus in de coke. Met de bevrediging nu en de kater voor later. Met die gespeelde woede en dat geveinsde verdriet.  Ze delen onze zorgen. Maar niet onze schulden. Want ja. Theorie. Praktijk. Bezwaren. Het is nu niet mogelijk. Het is niet echt. Het is maar theater. Zwaar theater. Zwaar en overgesubsidieerd theater.

En ze willen nog een liedje. Dus zingen ze nog een liedje. Hetzelfde liedje. Zoals elk jaar. Hetzelfde liedje. Door Nick. Of Simon. Aan dek van de Titanic. Hun Titanic. Onze Titanic. De mannen in pak en de vrouwen in jurken. Soepele jurken. Met hoedjes. Soepjurken en hoedjes. Allemaal hoedjes. Als decorum. Niks dan decorum. Doorlopen mensen. Hier is niks te zien. Al heel lang niet meer. Ze doen maar wat. Het is theater.

De troonrede werd ook dit jaar voorgelezen door een pluk schaamhaar. Het schaamhaar van de keizer. Het schaamhaar van Jan Keizer. Of Nick. Of Simon. Alles is plotseling zichtbaar in een koets van glas. En zie. Kijk dan. Hoe alles bij het oude blijft. Zoals het ons is beloofd. Nederland moet Nederland blijven. Toch? Nooit zal hier iets veranderen. Nou. Dat gaan we regelen. Uw wil geschiede.Tot in alle eeuwigheid. Niet samen. Wel amen. Voor de winnaars. Dezelfde winnaars. Dezelfde verliezers. Russische boerenjongens worden aan flarden geschoten door Amerikaanse raketten en Nederlandse Kamerleden bouwen hun pensioentje op. Oekraïense boerenjongens worden aan flarden geschoten door Iraanse drones en Nederlandse Kamerleden bouwen hun pensioentje op. Na ons de zondvloed. Na ons de verantwoordelijkheid. Na ons de rekening. Ze doen maar wat.

Ze staan op. Ze lopen weg. Ze komen terug. Ze zuchten. Ze steunen. Ze aarzelen. Ze stotteren. Ze spreken. Ze zwijgen. Ze beledigen. Ze staan op. Ze lopen weg. Ze komen terug. Ze zuchten. Ze buigen. Het is theater. Ze doen maar wat.  

Het is allemaal de schuld van de vluchtelingen. Neem alleen al deze openingszin. Die stond hier net nog niet. Ik was dit verhaal oorspronkelijk begonnen met een hartstochtelijk pleidooi voor het bleken van een volwassen anus in een puberaal herfstzonnetje terwijl je daar een raar boek bij leest en echt, ik liep heel even naar de keuken voor een bak koffie, ik ga weer achter de computer zitten en wat dacht je: weg openingszin! Dieven zijn het. Zakkenrollers. Criminelen. Serieverkrachters. Oorlogsmisdadigers. Niet allemaal. Bijna allemaal. En die paar die het niet zijn. Die bevestigen alleen maar iets.

Zo staat er ook geen Ferrari meer op mijn oprit. Nu stond er toch al nooit een Ferrari op mijn oprit. Ik heb geen oprit. Maar daar gaat het niet om. Van al het geld dat we iedere dag besteden aan dat verschrikkelijke vluchtelingengespuis had ik wel 39 duizend opritten aan kunnen leggen waarop ik dan 78 duizend Ferrari’s had kunnen parkeren. Op zijn minst!

En dat ik op dit moment niet in de gelegenheid ben om 78 duizend Ferrari’s op 39 opritten te parkeren, dat is dus allemaal de schuld van de vluchtelingen.

Ik heb een buurman. Dat is de schuld van de vluchtelingen. En die heeft een prostaat. Dat is de schuld van de vluchtelingen. En die buurman is dus een ontzettende zeikerd. Is allemaal de schuld van de vluchtelingen. Want vroeger had ik die buurman niet. Die buurman die woonde eerst in Zweden. En die is daar weggepest. Door Sander Schimmelpenninck. En nou woont hij dus naast me. Nou. Dan komt het opeens wel heel dichtbij. Dankzij die Sander Schimmelpenninck. Die fucking gelukszoeker. Die stiekem zijn kasteel is ontvlucht. In een boekenkistje. Van de IKEA.

Dat zogenaamde racisme in Twente? Dat is ook allemaal de schuld van de vluchtelingen. Niet van alle vluchtelingen. Natuurlijk niet. Er zijn ook goeie vluchtelingen. Maar die lijken op ons. Dat zijn herkenbare vluchtelingen. Die geven geen enkele aanleiding tot wat voor racisme dan ook. Dat vergeten de mensen wel eens. Dat er pas sprake kan zijn van racisme als er mensen binnenkomen met een huidskleur die toch enigszins afwijkt van de gangbare lak. Dat ze het uitlokken.

Vroeger was er in Twente helemaal geen racisme. Vroeger was hier alleen maar ellendige armoe. Toen woonden hier alleen maar straatarme verliezers. Die nergens naar toe konden. Die geen geld bezaten om te vluchten. Waar dan ook naar toe. Ja natuurlijk. Je had er een paar. Ook hier. Die waren schathemeltjesrijk. Die hadden overal buitenhuizen. Op de Veluwe. In de Koloniën. In Zweden. Maar dat waren geen vluchtelingen. Dat waren edelen. Dat was de elite. Die konden daar niks aan doen. Die hadden nergens schuld aan. Die verdienden gewoon beter. Veel beter. Die stonden overal boven. Met hun superieure moraal. En hun eeuwige verdeel en heers. Hier een aalmoes voor de arbeiders. Daar wat zaaigoed voor de boeren. En altijd op zoek naar nieuw gepeupel.

Het is misschien niet het goede moment (te vroeg!) om er over te beginnen, maar die Koningin Elizabeth, dat was dus een reptiel. En dan niet een reptiel zoals je die weleens bij de Gebroeders Verdriet in de etalage ziet liggen. Dat is geen reptiel. Dat is een haring. Koningin Elizabeth was ook geen reptiel waarmee je een band kunt op pompen. Dat is een ventiel. Nee. Koningin Elizabeth was een Buitenaards Reptiel!  Wist ik niet. Natuurlijk. Er waren vermoedens. Dat ze tijdens een staatsbanket altijd het hoofdgerecht oversloeg en in plaats daarvan veel liever in de vitrage ging hangen om insecten te vangen, toen had er bij mij al een belletje moeten gaan rinkelen. Net als dat ene afgekeurde staatsportret waarop ze een tong uitsteekt naar de fotograaf en die tong niet alleen een kleine 75 centimeter lang blijkt te zijn maar ook nog eens gespleten op het eind. Maar goed. Daar kun je nog van zeggen: ‘ Ach, dat komt in de beste families voor.’

Maar die bijzonder eigenaardige foto van de geboorte van Prins Charles, waarop deze te zien is met een soort van snaveltje die hij gebruikt om zich uit een ei te tikken, dat is nu toch echt een sla-jezelf-voor-het-hoofd-moment en een hoe-heb-ik-de-signalen-in-godsnaam-kunnen-missen- gebeurtenis.

Koningin Elizabeth was ook niet het eerste de beste Buitenaardse Reptiel. Ze was één van de Hoofdreptielen. Ze was zeg maar de Erik van Muiswinkel der Buitenaardsen Reptielen. We mogen dan ook gerust aannemen dat met haar overlijden een ongekende hoeveelheid wereldschokkende gebeurtenissen in gang zullen worden gezet. De Slag om Midden- Aarde gaat beginnen! We gaan de Reptielen terugjagen naar hun eigen planeet! Het is hier potverdorie Ter Apel niet!

Zo zal om te beginnen Donald Trump terugkeren op aard. Niet dat Donald Trump ooit is vertrokken. Donald Trump krijgt alleen even een upgrade. Donald Trump keert terug op aard als Jezus Christus Zelf. Dit in de eerste plaats om belastingtechnische redenen. Plus natuurlijke de gebruikelijke Eindtijd-Larie en het tragische idee dat we allemaal gered willen worden door die Ene Witte Man waardoor we nu al 2 millennia achter elkaar te pas en te onpas onze toch al ellendige wereld in nog meer oorlog en verderf storten. U kunt Trump ook weer gaan volgen op Twitter onder de naam @TheRealJezusChrist. Hij zal vanuit Mar-A-Lago het Leger der Blanke Ware Gelovigen aan gaan voeren in de allesbeslissende strijd tegen de Buitenaardse Reptielen! Hou wel rekening met wat Collateral Damage. Vooral de Joden, de Zwarten, de Moslims, de Indianen, de Linksen en Vrouwen in het Algemeen moeten ontzettend op hun tellen gaan passen. Het blijven tenslotte niet alleen Amerikanen maar ook nog eens Christenen.

Wat ons eigen land betreft kunnen we ervan uitgaan dat we na het wegjagen van alle Buitenaardse Reptielen nog een kleine 30 Nederlanders overhouden. Dat zijn dan alle landgenoten zonder koninklijke onderscheiding. Wees dus gerust. We gaan er weer een ontzettend gaaf landje van maken.

Natuurlijk is het racisme in het voetbal uiterst eenvoudig op te lossen. Je moet gewoon per direct alle deelnemende elftallen verbieden nog langer donkere spelers op te stellen. Vanzelfsprekend zullen er dan weer allerlei kokosnoten uit hun palmboom donderen die met overslaande stem roeptoeteren dat dit riekt naar onvervalste discriminatie maar dat moeten we dan maar even parkeren als het onvermijdelijke zure appeltje. Het netto resultaat van het verbod op donkere voetballers is namelijk dat geen enkele voetbalclub waar dan ook ter wereld nog in staat zal zijn een fatsoenlijk elftal op de been te brengen met als gevolg dat alle competities volkomen stil komen te liggen waardoor de donkere voetballers een machtspositie veroveren waar menig voormalig plantage-eigenaar een hele dikke plasser van zou krijgen.

Wat zou het toch fabelachtig en ronduit schitterend zijn als de Nederlanders, dat ijverige, tuchtige,hardwerkende en intens nuchtere volkje achter de duinen het voortouw zouden nemen in de grootste Wiedergutmachung sinds de Wiedergutmachung zelf. Meneertje Manuel heeft zelfs al een meer dan geweldige slogan voor deze actie bedacht: Nederland Zwart Vlees Land. Omdat we tot in het diepst van onze vezels voelen dat het tijd is om eindelijk de eerlijke prijs te gaan betalen. Voor ons racistische verleden. Voor ons racistische heden. Voor de Apartheid. Voor onze V.O.C. Voor onze Koninklijke Shell. Voor onze Koninklijke Familie. Voor ons Koloniale Verleden. Voor Bassie. Voor Adriaan.

We moeten wel opschieten. Met de huidige opwarming der aarde en de daaraan gekoppelde temperatuurstijging is het volgens dermatologen een kwestie van nog maar heel even en ook wij zullen als voormalige witten gaan behoren tot de donker gekleurden. Daarmee zouden we dan zelf als voormalige slavendrijvers toetreden tot het Immense Leger der Historisch Uitgebuitenen en dat lijkt mij verre van eerlijk tegenover de Originele Onderdrukten. Want laten we wel wezen, als blanke Nederlanders zich na nog eens 25 extreem bruinverbrande zomers ook mogen gaan positioneren als de zogenaamde donkeren dan zijn we echt zover van huis dat we ons eigen thuisland dreigen te gaan kolonialiseren. Want Nederlanders en slachtofferschap, dat is nu al een lachwekkend en diep ongelukkig huwelijk.

Het startschot van de campagne Nederland Zwart Vlees Land zou wat mij betreft moeten klinken in Ter Apel. Dat zou dan opgeleukt kunnen worden met een barbecue ( geen varkensvlees!) en een live televisie-uitzending van de talkshow Op-Het Nippertje. Ik zou voor deze uitzending de tafel met gasten voor het beeld dan wel aan de andere kant van het hek laten zetten. Maar ja. Wie ben ik. We zouden dan in alle redelijkheid kunnen praten over die paar racisten die dit land nog kent en de broer van Tim Hofman zou dan kunnen opperen om die lekker bij elkaar te zetten op Rottumerplaat. En dan maar hopen op het versneld stijgen der zeespiegel.

Dit is natuurlijk nog maar een beginnetje. Er moet ook nagedacht worden over Nederland Rood Vlees Land. De indianen! En Nederland Sambal Bij. De Oeigoeren!

Alles op zijn tijd.

Het is allemaal niet zo moeilijk. Dit is een vrij land. En in dat vrije land heeft de vrije burger de vrije keuze. Om te kiezen. Tot in het absoluut onbenullige. Tussen Nick of Simon.

F.C. Twente of Heracles. Links of Rechts. Varkens of Vluchtelingen. Manuel of God. De Stad of het Platteland. Religie of Wetenschap. Leugen of Waarheid. Schoonheid of Lelijkheid. Dialoog of Scheldpartij. Verstand of Onderbuik. Dodelijke Ernst of Superieure Satire.

Je mag hier huilen om een dode baby in Ter Apel. Je mag hier juichen om een dode baby in Ter Apel. Je mag daar links mee scoren. Je mag daar rechts mee scoren. Je mag een arm om de moeder slaan. Je mag de vader keihard in het gezicht uit lachen. Het staat u allemaal vrij.

U mag hier overal achteraan lopen. Achter een sterke man. Achter een sterke vrouw. Een mooie vrouw. Een lelijke vrouw. Een bus. Een trekker. Een stier. Een fanfare. Een idee. Een geloof. Wansmaak. Idealen. De paus. Een prostituee. Nick. Simon. Manuel. God.

U mag de Joden overal de schuld van geven. U mag de Moslims overal de schuld van geven. U mag de Christenen overal de schuld van geven. De atheïsten. De columnisten. De kunstenaars. De gehandicapten. De wereldburgers. De blanken. De witten. De zwarten. De bruinen. De absolute kleurlozen. De buitenlanders. De binnenlanders. De blinden. De doven. De slechthorenden. De hardhorenden. De muzikanten. De aandeelhouders. De politici. De banken. De burgers. De boeren. De buitenlui.

U mag uw handen wassen in onschuld. U mag de waarheid in pacht hebben. U mag de boel bedonderen. Flessen. Verdraaien. Op de spits drijven. U mag er voor vechten. Voor vluchten. Voor bukken. Buigen. Sterven. Het staat u allemaal vrij.

U mag daar dronken bij worden. U mag daar dronken van worden. U mag aan de drugs geraken. U mag daar aan onderdoor gaan. U mag daar de prijs voor betalen. U mag uzelf onsterfelijk wanen. U mag uzelf onsterfelijk belachelijk weten. Of een ander. Alle anderen. U mag alles. U hoeft niks. U zij de glorie. Tot in alle eeuwigheid. Of zolang het duurt.

U mag uw penis rechts dragen. U mag uw penis links dragen. Exact in het midden. U mag hem verstoppen. Tussen uw benen. Om uw vrouw aan het schrikken te maken. Om uw man aan het lachen te maken. Hij mag staan. Hij mag hangen. Hij mag er af. Hij mag er aan. U mag hem op uw voorhoofd plakken. U mag er mee voor lul lopen. U mag alles. U bent een vrije burger. In een vrij land.

U mag de aarde redden. U mag de aarde vernietigen. U mag uw medemens vernederen. U mag uw medemens liefhebben. U mag ze kapot bombarderen. U mag ze het leven redden. U mag ze opvangen. U mag ze op de vlucht jagen. U heeft de keuze. De vrije keuze.

Nu al die anderen nog.

We hebben niks tegen vluchtelingen. Zolang ze maar een beetje in het straatbeeld passen. Dat je d’r zeg maar niet van schrikt iedere keer als ze de hoek om komen. Dus graag niet van die al te donkeren.  We hebben trouwens niks tegen donkeren. Zolang ze maar schoon zijn. Of heel ziek. Ziek is altijd goed. Dat we er niet al te lang last van hebben. Het liefst zien we ze radioactief besmet. Zodat ze licht geven. Is niet alleen veiliger in het verkeer. Maar ook hartstikke gezellig. Dat we er zeg maar alleen nog maar een piek op hoeven te zetten.

Prettige Kerstdagen!

Iedereen is hier van harte welkom. Zolang het maar geen vrijgezellen zijn. Daar hebben we er al zat van. Eigen vrijgezellen eerst. En we willen graag ruim van tevoren mee worden genomen in een overlegtraject. Dat we de tijd hebben voor het maken van een bestellijst. We hebben bijvoorbeeld absoluut geen kapsters meer nodig. Wel is er een dringende behoefte aan masseuses, paaldanseressen en bovengemiddeld lenige dames die snappen hoe een melkrobot werkt. Als het COA ons weet te verzekeren dat er alleen maar huwbare meisjes geleverd gaan worden die tussen de 60 en 65 kilo zwaar zijn en meer dan bereid tot het inslikken van complete lettergrepen, dan beloven wij dat we ze juichend staan op te wachten langs onze invalswegen. Met open armen. En de broek op de enkels. Alvast.

In dit gedeelte van Nederland hechten we enorm aan de Vrijheid van Godsdienst en dat willen we graag zo houden. Dus liever geen moslims. Wel graag een paar boeddhisten die het niet erg vinden om op een rotonde vriendelijk te zwaaien naar voorbij fietsende toeristen. Wij zorgen voor de vlaggetjes. Sterker nog. Die hangen al klaar. Ook willen we toe naar een verplichte inburgeringscursus voor de nieuwkomers waarin we de focus leggen op regionale tradities. U moet dan denken aan poedelnaakt en geblinddoekt op uw knieën in een afgesloten bak met drek een Zwientie proberen te Tikken. Want ja. Liever geen moslims.

Liever ook geen journalisten. Ook niet als die in het thuisland gemarteld zijn. Wij denken hier altijd maar zo: ‘ Den zoll’n ze wal nit veur niks 220 volt deur zien testiekel’n hebb’n e jaagt.’ Er zijn een aantal dorpelingen die een pleidooi hebben gehouden om de geplaagde schrijver Salman Rushdie zo snel mogelijk asiel aan te bieden maar dat stuit bij de overige 99 procent van de bevolking op felle tegenstand omdat, en ik citeer: ‘… die kearl van Rushdie nun enorm anzoegende warkin’ hef op ut juust de allerachterluksten van dee achterlukke islam’.

Voor de rest is iedereen hier van harte welkom. Zelfs al zijn ze een piepklein beetje zwart. Die moeten dan wel Rooms Katholiek zijn. Zoals wij dat ooit waren. Dat we denken: ‘Oh Ja!

De zalige onschuld van de jeugd. Zo was dat vroeger. Zo’n ongerept zwart minderjarig misdienaartje. Zo’n heerlijke knul. Je voelt je geloof gewoon weer groeien. ‘

Lezers! Vandaag wil ik het met u gaan hebben over De Kloof. En dan heb ik het dus niet over dat sleufje waarmee u met de zijkant van een muntje de tepel van uw vrouw weer vast kunt draaien. Dat is een kloofje. Ik heb het ook niet over de afstand tussen Zandvoort aan Zee en New York City. Dat is de Atlantische Oceaan. Ook heb ik het niet over de ruimte die er plotseling  ontstaat tussen de ene en de andere mens terwijl ze net daarvoor nog met 130 kilometer per uur gezellig over een landweggetje aan het jakkeren waren. Dat is ook geen kloof. Dat is een eik.

De Kloof waar ik het over wil gaan hebben is de Verzonnen Kloof. De Zogenaamde Kloof. De Kloof Alsof. De Kloof tussen Stad en Platteland. De Kloof tussen Links en Rechts. De Kloof tussen Progressief en Conservatief. De Kloof tussen Mijn en Dijn. De Kloof die er met de haren bij gesleept is. Omdat er boekjes moeten worden verkocht. Omdat er verkiezingen moeten worden gewonnen. Omdat er oorlogen gevoerd moeten worden. Omdat we ons helemaal kapot vervelen. Omdat we alleen nog maar lijken te bestaan als we ons zo ver mogelijk weten te verwijderen van de Anderen. De Linksen. De Rechtsen. De Vrouwen. De Buitenlanders. De Mensen die Anders Ruiken. De Boeren. De Burgers. De Buitenlui.

Het eigenaardige aan De Kloof is dat die alleen maar lijkt te bestaan in ons eigen hoofd. Als we De Kloof namelijk bekijken met een verrekijker vanaf de maan, dan zien we helemaal geen kloof. Dan zien we slechts die ene planeet. Waar de Atlantische Oceaan een brug blijkt. En de Grand Canyon een wonder. Waar alles aan elkaar vast zit. Waar alles en iedereen met elkaar te maken heeft.  Rond. Als een verhaal. Een verhaal dat echter al zo vaak verteld is dat niemand er nog naar luisteren wil. Omdat ze het een strontvervelend verhaal vinden. Omdat harmonie niet verkoopt. Omdat vrede een ander woord voor stilstand is. Omdat het creëren veel te veel moeite kost. Omdat het veel lucratiever is om te vernietigen. Kapot moet het. En dood. Allemaal.

Vandaar De Kloof. Die Kloof Alsof. Die van Dezelfden de Anderen maakt. Die van Lotgenoten Tegenstanders maakt. Die de Medemens tot Vijand maakt. Die de hele dag niks anders doet dan het vuur opstoken. Insinueren. Bagatelliseren. Intimideren. Opfokken. Bedreigen. Bedonderen. Belatafelen. Totdat we ons allemaal terug hebben getrokken in onze eigen loopgraaf. In ons eigen schuttersputje. In onze eigen bubbel.

En daar zitten we dan. In een land dat tussen onze kiezen als een stuk kauwgum uit elkaar valt. Waar de onderlinge solidariteit als een Dodo kapot geknuppeld is. Waar de armoe groeit. Waar het rechts-extremisme groeit. Waar de aandelenwinsten exploderen en de algoritmes alvast de uniformen van onze opa’s uit de kast hebben getrokken.

Ben ik te zwart-wit? Dat zou kunnen. Maar dan toch. Maak van uw Kloof een Zebrapad. Voor alle zekerheid.

Het Einde der Tijden. Daar kan ik me dus echt enorm op verheugen. De Hel op Aard. De Apocalyps. PLUNDRA! Dat Mark Rutte niet alleen de langst zittende premier van ons land is. Maar ook meteen de allerlaatste. Moet hij alleen nog wel even bij hoog en laag de inwoners van dit ontzettend gave landje ervan weten te overtuigen dat het nog hééééél lang gaat duren voordat het Einde der Tijden dan eindelijk daar is. Dan weten we helemaal zeker dat we de komende kerstdagen niet gaan halen. Ook leuk voor Jezus. Kan hij eindelijk wat voor zichzelf gaan doen. Iets in het watermanagement. Of bij Pax Christi.

Als sinds het begin der mensheid waarschuwen doemdenkers en onheilsprofeten ons voor het Einde der Tijden. Het zal onze behoefte aan een afgerond verhaal zijn. Plus natuurlijk het idee dat we niet de rechtmatige eigenaren van deze planeet zijn. Dat we ons dienen te gedragen. Dat we de aarde netjes achter moeten laten voor de volgende generaties. Dat idee zijn we sinds de uitvinding van de atoombom natuurlijk al kwijtgeraakt. We zijn er achter gekomen dat wij als nietige mensen in staat zijn om deze enorme planeet volledig ten gronde te richten. Meerdere keren. En ja. Dat willen we dan ook graag mee gaan maken. De huidige generatie mensen heeft maar één hartstochtelijke wens als het om het Einde der Tijden gaat: We willen met onze snotterd vooraan zitten.

Het Einde der Tijden zal voor alles en iedereen een enorme bevrijding zijn. Het is allemaal weg. Het leed. Het verdriet. Het lijden. Inflatie. Stikstof. Het CDA. Nick. Simon. Natuurlijk zal het een bevrijding zijn die door niemand gevierd kan worden. Er is niks meer. Er is niemand meer. En dat zal uiteindelijk de Grootste Bevrijding Ooit op gaan leveren. We zullen nooit herdacht worden. Door niks en niemand. We zijn er geweest. En dat was het dan.

Natuurlijk zullen er mensen zijn die zich proberen te onttrekken aan het Einde der Tijden. Omdat ze bij de Rabobank werken. Omdat ze vinden dat de rekening voor hun misdadige welvaart door anderen betaald moet worden. Omdat ze vastklampen aan marktwerking. Aan hun eigen superioriteit. Omdat ze die rekening nog steeds in de schoot van de armoedzaaiers proberen te schuiven. De Deplorabelen. De Derde Wereld. De Achterlijke Anderen. Maar dat gaat niet gebeuren. Het Einde der Tijden zal de ultieme nivellering op gaan leveren. We maken alles met de grond gelijk. Waarna die grond ook nog eens weg waait. Als een pluisje. De oneindige kosmos in.

Niemand zal ons uit gaan zwaaien. We verdwijnen. We zwijgen. We mogen dan ooit begonnen zijn met het Woord. We eindigen in Stilte. Er zullen geen boeken over ons worden geschreven. Er komt geen film. Geen kunst. Geen theater. Nog geen haiku om ons te herdenken. Wat rest is leegte. Een enorme leegte. Een afschuwelijke leegte. Die toch al de oorzaak was. Voor dat onherroepelijke Einde der Tijden.