Blog

Mijn collega Arjen Lubach wil graag de eerste Farao der Nederlanden worden. Mijn zegen heeft ie. Misschien dat er op het terrein van het voormalig Vliegveld Twente alvast begonnen kan worden met de bouw van de Pyramide van Lubach. Lijkt me een enorme stimulans voor de regionale economie. Hennie van der Most? Dickie Wessels? Joop Munsterman? Iemand? Bij zo’n totaal nieuwe staatsvorm hoort natuurlijk ook een nieuwe godsdienst. En nu ze Meneertje Manuel al volkomen onterecht hebben gepasseerd voor de rol van Judas in The Passion, grijp ik bij deze de handschoen op. Ik ga onder Farao Lubach voor de rol van God. Ik heb een beetje gevolgd hoe de goden het er tot nu toe van afgebracht hebben en ik weet zeker dat ik dat beter kan. Wel heb ik daarvoor 40.000 handtekeningen nodig. Als er lezers zijn die denken: “ Dat lijkt me een schitterend plan! Meneertje Manuel als de eerste democratisch gekozen God!” Stuurt u dan alstublieft een mailtje naar meneertjemanuelvoorgod@planeetaarde.com. Ik ga het als god allemaal anders doen. Zo ga ik het dit keer zelf rooien. Ik heb geen behoefte aan een Zoon, de Heilige Geest kan gewoon in de Openbare Bibliotheek blijven werken en ik ga ook niks op papier zetten. Mijn gedachtegoed zal alleen maar verschijnen in muziek. Ik laat me als god ook niet aanbidden. Natuurlijk. Er zullen altijd vrouwen zijn bij wie ik een oogje dicht knijp. Die barmhartigheid blijft. Maar ik zal daar geen misbruik van maken, zoals alle goden voor mij. Want Meneertje Manuel, dat is nou echt wat je zegt een God van de Liefde. Het lidmaatschap is gratis. Ik ga geen veroveringstochten organiseren. En men mag mij beledigen tot op het bot zonder dat ik in actie kom. Nederland! Ik beloof u een frisse nieuwe start! En daar zijn we aan toe. De gedachte achter Farao Lubach is er 1 die de bestaande machtsverhoudingen ter discussie stelt. Want waarom die ene familie alles en al die andere families niks. Dat is toch achterlijk. Middeleeuws. Zeg maar vanuit de tijd dat de Oranjes zijn begonnen. En ik juich de aanval van Lubach toe. Ons koningshuis heeft al sinds 80 jarige oorlog zijn langste tijd gehad. En mooi dat Arjen Lubach daar een eind aan wil maken. Laat ik het dan zijn die aanspraak maakt op die andere discutabele troon. Die van God. En ik beloof u. Ik zal een God zijn waarvan iedereen denkt: “ Hebben we ons daar nou zo druk over gemaakt…”

Er hing een man aan de telefoon. Of ik nog zou gaan stemmen. Ik stem al mijn leven lang. Zei ik. Ik ben gitarist. Inderdaad. Dat was een flauwe grap. Maar het geeft weer hoe ik denk over dat hele politieke circus. Het is een flauwe grap. Amateurtoneel. Ik zou onmiddellijk de subsidie stopzetten. Maar dat kan ik niet. Want daar gaan anderen over. Zeg maar de dames en heren politici zelf. En die toneelspelers gaan natuurlijk nooit hun eigen gezelschap de nek omdraaien. Het is toch een lachwekkend groepje. Geert Wilders die net zo lang schreeuwt dat de islam een probleem gaat worden tot de islam daadwerkelijk het probleem geworden is. Zijn voortdurende beveiliging heeft de Nederlandse Staat inmiddels zo veel geld gekost dat ze het uit het potje voor de beveiliging van synagoges moeten trekken. En is Nederland er veiliger op geworden? Ik dacht het niet. Emile Roemer die zo enorm op gaat in zijn rol van gezellige Brabander dat zelfs Frans Bauer niet meer met hem op de foto wil. Is Nederland er socialer op geworden? Ik dacht het niet. Alexander Pechthold. Speelt alleen maar een bijrol maar mag in de pauzes altijd het hoogste woord voeren. Meer geld naar onderwijs? Dacht het niet. Diederik Samsom. De leider van de sociaal-democraten heet Diederik! Dacht het niet. Marianne Thieme. Er moet ook een meisje bij. En Mark? Mark Rutte. We hebben ook nog iemand nodig die worstelt met zijn seksuele geaardheid. Niet dat ik denk dat Mark Rutte worstelt met zijn seksuele geaardheid. Het is zijn rol. En die rol speelt hij voortreffelijk. Ben ik nog iemand vergeten? Buma? Wie is Buma? Oh die! Die denkt dat ie Mephisto is. Het probleem met onze volksvertegenwoordiging is dat die volksvertegenwoordiging niet bestaat. We kunnen eens in de zoveel tijd, op uitnodiging, een gang naar de stembus maken en daar onze stem uit brengen op een beroepspoliticus. Of het nu een stem is voor de gemeente. De provincie. Het land. Europa. Je hebt iedere keer alleen maar de keuze uit dezelfde cast. En dat is al eeuwen zo. Michiel de Ruyter in een reclame voor de JUMBO. Dat is ons land. Ik was op mijn achtiende zo trots als een pauw toen ik voor het eerst een stem uit mocht brengen. Mijn stem. Die euforie ben ik de afgelopen jaren helemaal kwijt geraakt. Het gezeik. De beloftes. De ego’s. En het gebral. We krijgen de onderste steen boven. Ik dacht het niet.

Ik heb mijn boekhouding er even op nageslagen maar ik kom nog niet eens op een kwart procent. Een bonnetje van 4,7 miljoen. Vooral dat eufemistische gebruik van de term bonnetje vind ik een openbaring. In de strijd tegen de georganiseerde misdaad is 4,7 miljoen gulden overmaken aan een loslippige crimineel dus te vergelijken met Meneertje Manuel die zich een nieuwe gitaar aan schaft. En als alles zich af blijft spelen onder vage afspraken over geheimhoudingsplicht en het grotere plaatje vraag ik me serieus af wie hier nu de georganiseerde misdaad aan het vertegenwoordigen is. Ik heb niks met criminelen. Ik verdien mijn geld met het verkopen van onzin. En daar betaal ik dan belasting over. Maar als dan al mijn betaalde belasting samen met de betaalde belasting van al die andere verkopers van onzin op een mooie pinksterdag word overgemaakt naar de rekening van een crimineel, mag ik dat dan op zijn minst een misdaad vinden? Ik heb echt het verkeerde beroep gekozen. Ik ben artiest. Dat is een legale professie. En in de legaliteit is het niks dan sappelen. En ik heb niks tegen sappelen. Maar dat er in dit land mannen rondlopen die in staat zijn om vanuit overheidswege 4,7 miljoen op de bankrekening van een misdadiger te storten, ik kan daar met mijn kop niet bij. Waarom gaat er zo belachelijk veel geld om in de wereld van de criminaliteit? Omdat overal op aard overheden daar een speerpunt van hun beleid van hebben gemaakt. Zoals George W Bush en zijn vrinden niet alleen binnen liepen tijdens de inval maar ook nog eens tijdens de wederopbouw van Irak. En nee. Meneertje Manuel is absoluut de weg niet kwijt. Het is niet anders. De strijd tegen de georganiseerde misdaad en het internationale terrorisme is niks anders dan het verkwisten van een enorme bult geld die we beter in het onderwijs hadden kunnen steken. Ik heb meelij met Ivo Opstelten. Die weet waarschijnlijk nog niet eens dat hij is opgestapt. Maar de val van Fred Teeven? Die man staat voor een Nederland waar ik nog nooit in heb geloofd. En tegelijkertijd het Nederland is dat al sinds de Gouden Eeuw alsmaar voort dendert. Laat ik het zo zeggen. Geef geen cent meer uit aan de bestrijding van het internationale terrorisme. Geef geen cent meer uit aan de bestrijding van de georganiseerde misdaad. En dat Ministerie van Veiligheid en Justitie. Het is onzin. Kost alleen maar geld.

Een relletje bij de Oosterburen. Voetballers zouden daar jarenlang stijf hebben gestaan van de doping. Ook tijdens die gekke finale in 1974. Volgens Johan Cruijff waren de Duitse jongens gewoon wat groter dan die van ons. En dat kwam door het bier en de braadworst. Nu weten we beter. We verloren die wedstrijd van 11 doorgesnoven junks en hun dealende trainer. Niet dat ik verbaasd ben. Al sinds eeuwen trekken mannen ten oorlog met een hoeveelheid drugs in hun lichaam waar Herman Brood het nog lastig genoeg mee zou hebben gehad. En ja, voetbal is nu eenmaal oorlog. Dus als je om de wereldtitel binnen te halen voor de wedstrijd nog even de spuit in de bil moet zetten, het doel heiligt alle middelen. Want het werkt. Als doping. Al heb ik het idee dat sommige sportploegen de verkeerde dope tot zich nemen. Zo vermoed ik dat de voltallige selectie van F.C. Twente aan de paddo’s is. Misschien moet Alfred Schreuder eens stiekum wat cocaïne door hun warme glas melk roeren. Ik heb zelf een seizoenskaart. En echt, als ze de volgende wedstrijd als ontsnapte kistkalveren door de Veste rennen, opgejaagd door een punkversie van You Never Walk Alone gesteund door een lichtshow en vuurwerk waar zelfs Ramstein nog Eine Gans Dicke Punkt aan kan zuigen en de wedstrijd diep in de nacht eindigen met 3 veldspelers, een pratende kip, drie van de twee Alpenzusjes en 4 keepers, het zou mijn hele seizoen in 1 klap goed maken. Het gaat ons niet om de winst. Het gaat ons om het schouwspel. Ze kunnen wat dat betreft een voorbeeld nemen aan de artiesten. Artiesten weten dat het publiek dat voor ze naar het stadion komt, alleen maar vermaakt wil worden. Dus de artiesten snuiven, de artiesten slikken, de artiesten zetten de spuit er in. En zeker. Dan vallen ze wel eens van het podium. Ze gaan ook weleens veel te vroeg dood. Maar niet nadat het ganse stadion uit volle borst de essentie had meegebruld: “Here we are now, entertain us!!” Dus hier een tip voor een trainer die zijn elftal niet aan het voetballen krijgt: Maak er een toneelvereniging van. Stel ook eens een paar vrouwen op. Ren vanaf de aftrap met z’n allen in 1 keer naar voren en maak gezamenlijk een buikschuiver op de penaltystip van de tegenstander. Plant het veld vol wietplanten. Neem het allemaal niet zo serieus. Het is bedoelt als amusement.

De Senaat in ons land wil dat we als Nederland de schade, veroorzaakt door Feyenoord-hooligans aan een fontein in Rome, helpen te vergoeden. Wat een krankzinnig idee. Wat als er volgende week door een paar dronken Brabanders een skihut in Tirol word gesloopt? Zal dat dan ook worden afgeschreven van onze gezamenlijke rekening? Sinds wanneer zijn wij als natie verantwoordelijk voor het gedrag van een paar doorgesnoven landgenoten? Als er daadwerkelijk vanuit Den Haag geld overgemaakt gaat worden naar Italië dan stap ik morgen nog op de trein naar Rome om tegen het Vaticaan aan te pissen. En daarna reis ik door naar Brussel om het piemeltje van Manneke Pis er af te slopen. Schade? Stuurt u de rekening maar naar mijn Minister van Financiën. En wat gaan we doen met de schade die Italianen in onze hoofdstad veroorzaken? Er vallen iedere maand wel een paar toeristen uit het raam van een hotelkamer aan de Amstel omdat die ook al niet tegen drugs kunnen. Dat is iedere keer een paar honderd euro schade aan schoonmaakkosten, een paar duizend euro aan voorrijkosten van de ambulance en een enorme strop voor de plaatselijke middenstand omdat een overleden toerist vlak na het moment van overlijden nogal abrupt stopt met consumeren. Gaat die rekening dan rechtstreeks naar de regering van Italië? En wat doen we met Rotterdam? Sturen we de rekening voor de wederopbouw na de bombardementen alsnog naar Berlijn? Of is alleen Griekenland gehouden aan het strengste regime van herstelbetalingen. En dan nog even het volgende rekeningsommetje. Wat was de volledige omzet van de wedstrijd AS Roma- Feyenoord? En dan niet alleen de televisiegelden. Of het salaris van de voorzitter. Hoeveel bier heeft de plaatselijke middenstand in Rome in die dwaze Rotterdammers gegoten. Is er voor dat bier betaald? Zijn er personen in Rome die hebben verdiend aan deze rel? Is er door deze hooligans ergens gegeten? Hoe zijn die hooligans in Rome gekomen? Een busreis? Met de trein? EasyJet? Of maakt dit dieptepunt in onze vaderlandse geschiedenis duidelijk dat we zonder ook maar met onze ogen te knipperen het principe van de betalende vervuiler aan de kant hebben geschoven. Hebben we deze week besloten dat hooligans een soort van bankiers zijn. Want ja. Ze hebben er een verschrikkelijke puinhoop van gemaakt. En daar zat alleen maar hebzucht, sensatiezucht en vernielzucht achter. Maar ze wisten niet beter. Ze waren gewetenloos. Dus alstublieft geachte volksvertegenwoordigers. Leg de rekening maar bij ons neer. Uw domme volk.

Er was brand in mijn dorp. Niet zomaar een brand. Echt een enorme brand. Het was zelfs onderwerp in het Hart van Nederland. En ja, dan ben je dus een hele grote brand. In ieder geval in dit land. Afgelopen vrijdagnacht brandde restaurant Grand Italia tot de grond toe af. En met die brand is er een gat geslagen in de collectieve geschiedenis van dit dorp. Want we hebben het hier over het voormalige Hotel Café Restaurant Roelofsen. En Roelofsen. Dat was dit dorp. Het was de plek waar we naar toe gingen om met elkaar te trouwen. Om feest te vieren. Om toneel te spelen. Om stiekum seks te hebben in de toiletten. We werden er dronken. We vergaten er onze kinderen, die we tijdens het drinken even onder het biljart hadden gelegd. We kochten er ijs. Patat. We gingen er zelfs dood. Het was onze voetbalkantine. Onze speeltuin. De kraamkamer. We vierden er Sinterklaas. Oud en Nieuw. Er waren huldigingen. Gymnastiekuitvoeringen. Oprichtingsvergaderingen. Pluimveetentoonstellingen. En dat monumentale gebouw is nu helemaal weg. Voor altijd. Mijn geboortehuis staat op een steenworp afstand. Ik heb er vele zorgeloze jaren beleefd. Soms onder protest. Ik heb nog een foto waarop ik samen met mijn broer in een soort van broekpak op een bruiloft te zien ben omdat mijn moeder graag zelf de kleding wou verzorgen. Denk aan Dumb and Dumber maar dan zonder de humor. Nu weet ik dat ze gewoon het geld niet had voor een dagje winkelen. En koester ik dat beeld. Ik heb er zelfs officiëel mijn debuut beleefd op het toneel. De allereerste keer als jongetje in een wit broekje met een wit hemdje aan, terwijl ik voor een bomvolle zaal met dorpsgenoten mijn sprong over het paard ter plekke veranderde in een sprong tegen het paard. Daarna kwamen de toneeluitvoeringen van de PJGO. De MAVO show. Met bandjes optreden in de gymnastiekzaal. Een stotterende wethouder die ons feliciteerde met het behalen van het Het Nederlands Kampioenschap Plattelandscabaret. En samen met G. van der Kroon eindelijk solo in de Grote Zaal. De Grote Zaal van Hotel Café Restaurant Roelofsen. En dat zijn alleen maar mijn herinneringen. Er zijn er duizenden. Wat me rest is het danken van de wind. De wind die precies de goeie kant op stond zodat de familie die het café en de zaal Bello aan de achterkant bestieren het allemaal overleefd hebben. We hadden net drie uur daarvoor afgesproken dat ik in die zaal zou gaan optreden. Dat is dan bij deze bevestigd. Prik maar een datum!

Vandaag sta ik met een naaktfoto in de Vrij Nederland. Nou ja. Niet echt een naaktfoto. Het meeste naakt is er af geknipt. Wat natuurlijk heel erg verstandig is. Je moet in deze rumoerige tijden zo min mogelijk provoceren. Geloof maar dat een frontale naaktfoto van Meneertje Manuel de halve wereld op zijn kop had weten te zetten. Zeker onder de professionele porno-acteurs was de consternatie groot geweest. Niet dat ik ook maar enige ambitie heb om in pornofilms te acteren, maar dat meer dan goddelijke lichaam in combinatie met die hele scherpe tong, ik wil ze niks uit de mond stoten. En zeker niet hun brood. Komt nog bij dat ik daar mijn ergste nachtmerries over heb gehad: Achtervolgd worden in veel te nauwe steegjes door honderden pornofilmacteurs. Echt exact het tegenovergestelde van een natte droom. Datzelfde goddelijke lichaam zou ook tot grote problemen hebben geleid met miljoenen religieuzen over de gehele wereld. Ik schrik er zelf ook wel eens van, als ik voor de spiegel sta. Want ik mag dan een praktizerend atheïst zijn, dit komt angstaanjagend dicht in de buurt van het perfecte wezen zoals Hij het bedoelt heeft. Verder kunt u het exemplaar van Vrij Nederland met daarin mijn zo goed als naaktfoto met een gerust hart kopen, er staat namelijk ook nog een interview om heen. Over de tijdgeest. De vrijheid van meningsuiting. De schoonheid. De liefde. En de satire. Ik kreeg van een vriendin van mijn vrouw die met haar helicopter naar Parijs moest een exemplaar van Charlie Hebdo. Die met die huilende profeet op de voorkant. Het is toch bizar hoe snel dergelijk nieuws geruisloos uit het oog en uit het hart verdwijnt. Het zal heus zijn plek wel krijgen in de jaaroverzichten, je mag je alleen afvragen of het aan het eind van dit jaar nog in de top 10 van meest schokkende gebeurtenissen zal eindigen. We voelen op onze klompen aan dat we het ergste nog lang niet gehad hebben en dat maakt ons allemaal heel erg onrustig. We zien de hervormingen in de gezondheidszorg zoals al werd verwacht faliekant mislukken. We zien de machteloosheid in Den Haag waar ze alleen maar overal achteraan rennen in plaats van voor de troepen uit te lopen. En tot overmaat van ramp besluit de grootste Europese Bank om de crisis veroorzaakt door de banken op te lossen door een enorme bult geld te steken in de banken. Je zou er toch een pornoacteur van worden.

Ik ben helemaal gek van films. Maakt niet uit welke films. Blockbusters. Arthouse. Vage SF-films. Jaren 70 horror. Misdaad. Superhelden. Porno met een verhaal. Ik kijk alles. Zelfs de meest krakkemikkige films die ooit zijn gemaakt hebben mijn onvoorwaardelijke attentie. Ook al weet ik al na tien minuten dat een film van plakband aan elkaar hangt en lijken de dialogen geschreven door een analfabete autist uit Helmond, ik kijk de hele film uit. Want in werkelijk iedere film zit wel een moment dat je doet opveren uit je stoel. Een wonderschoon meisje. Een afzichtelijke seriemoordenaar met een Ford Mustang. Of ik heb alleen maar oog voor het schitterende landschap op de achtergrond. Het is soms alsof je vier uur achter elkaar zit te kijken naar een etappe in de Tour de France. En dat je dan niet in de gaten hebt dat die film over wielrennen ging. Hetzelfde heb ik bij de onvoorstelbare hoeveelheid televisieseries die uit komen op DVD. Die moet ik ook allemaal bekijken. Er zitten soms absolute juweeltjes tussen. Twin Peaks. True Detective. The Wire. The Sopranos. Op dit moment zit ik in het zevende en laatste seizoen van Sons of Anarchy. Over een extreem gewelddadige Amerikaanse motorbende en iets van een vadercomplex. En hele lelijke motoren. Maar dat is een sponsordingetje. Wat deze serie echter voor mij onweerstaanbaar maakt is de aanwezigheid van de meest wonderbaarlijke actrice die ik ken. Katey Sagal. Toen ik nog in de pyjama zat te kijken was zij Peggy Bundy uit Married…with children. Een schitterende rol die me meer over de Verenigde Staten van Amerika heeft geleerd dan Bill Gates. En nu speelt ze de rol van Gemma, net als in haar echte leven moeder van Jackson en als de lezers echt willen weten hoe ver een moeder gaat om haar kind te beschermen, ga haar zien. Het moment waarop ze de vrouw van haar zoon die op het punt staat te motorbende te verraden met een vleesmes boven het aanrecht van het leven beroofd is een scene die al meer dan een week door mijn hoofd spookt. En dat vind ik dan mooi. Dat er nog steeds dingen gemaakt kunnen worden die ook Meneertje Manuel uit z’n evenwicht weten te brengen. Dat ik de dvd stop zet. Een half uur naar haar gezicht kijk. En alleen maar kan denken. ‘Dat had ik dus echt nooit van Peggy Bundy verwacht.’ En daar dank ik haar voor.

Er hing een journalist aan de lijn. Of er nog grenzen bestaan in het theater? Jazeker. Die grens is het theater zelf. Het podium, waar ik iedere keer zo’n 10 vierkante meter van gebruik, dat is mijn vrijplaats. Daar mag ik roepen wat ik wil en zingen wat ik kan. Het is het enige stukje Nederland waar ik me onvoorwaardelijk vrij voel. Het is heel anders dan deze column. Hier heb ik 400 woorden tot mijn beschikking. In het theater zo’n 8.832. En dat is bij benadering. Want ik improviseer er lustig op los. Ik moet zelf natuurlijk ook een beetje een leuke avond hebben. In het theater heb ik dus alle tijd en alle ruimte. Zeker in mijn huidige voorstelling is de humor een uur lang gitzwart. Waarna ik in mijn slotpleidooi wanhopig hengel naar een beetje liefde. Om dan af te sluiten met een lied in het Twents over mijn vrouw. Ik ga dus in anderhalf uur via de rol van provocateur door het hoofd van een wanhopige naar het hart van een Tukker. De journalist hing nog steeds aan de lijn. Of ik dan geen enkele angst had dat er iets met me zou gaan gebeuren? U bedoelt een aanslag op mijn leven? Absoluut niet. En als het dan toch gebeurt moet u maar 1 van mijn 1001 vrienden bellen. Die me overigens stuk voor stuk nergens voor gewaarschuwd hebben. En daar mag u mij op citeren! Ik hing op en rookte een sjekke. Want voor die aanslag op mijn leven heb ik echt geen anderen nodig. Wat later begon ik er nog eens over na te denken. Want ik maak natuurlijk wel een heleboel grappen. Zeker ook over de moslims. Welliswaar de radicale moslims. Maar dat hebben die gewone moslims dan weer niet door. Met als gevolg dat ook die gaan radicaliseren. En dan hebben we de poppen helemaal aan het dansen. En ja, Meneertje Manuel. Gaan we vanaf nu onze toon matigen? Nee. Ik ben een overtuigd atheïst. Zolang religie, zoals het hoort, een private zaak is zal ik me daar niet mee bemoeien. Het is toch een beetje alsof je 1 van je ouders betrapt tijdens het masturberen. Ik wil dat gewoon niet weten. Maar als iemand zijn religie aan mij op probeert te dringen, dan ga ik steigeren als de spreekwoordelijke geit. En mocht iemand een aanslag willen plegen, wees gewaarschuwd! Mijn broer doet dan heel snel het licht uit.

De VVD wil excuses. Van wie? Van de mensen die protesteerden tegen de afbraak van het culturele leven in dit land. Want wat blijkt? Sinds de bezuinigingen op onze culturele instellingen zijn er alleen maar meer bezoekers geteld. Door wie zijn die bezoekers geteld? Door de VVD. En wie tellen ze mee? Ze tellen werkelijk iedereen mee. Ook de man die op straat getuige is van een optreden door een 1-armige gitarist uit Litouwen heet plots een theaterbezoeker. En ook de vrouw die 1 keer per jaar per ongeluk blijft hangen bij een documentaire over een blinde Macedoniër die desondanks heel aardig heeft leren te punniken heet plots een cultuurliefhebber. Ja, zo kan ik het ook. En zeker, ik ben belanghebbende in deze discussie. Ook ik krijg weleens te maken met subsidie-gelden. Niet rechtstreeks. Ik ben geen spons. Maar ik sta weleens in een theater waar subsidie naar toe gaat. Dat geld krijg ik niet op mijn bankrekening. Dat geld komt op de bankrekening van een technicus. En ja, ik ben er eentje van de oude stempel. Schoonheid mag wat kosten. En laten we deze discussie dan ook maar meteen op een volgend level brengen. De VVD staat pal voor de ondernemer. Ook de ondernemers die willen gaan investeren in de Derde Wereld. Niet uit idealisme. Ze zijn niet gek. Een groot gedeelte van de Nederlandse Ontwikkelingshulp gaat sinds een aantal jaren naar subsidies. Exportsubsidies. Voor VVD-ers. Er gaat enorm veel Europees geld naar de boeren. Naar VVD-ers. En dat mag van mij. Als al die zogenaamde ondernemers niet in staat blijken te zijn om hun eigen broek op te houden, dan help ik ze graag een handje. Dat is de socialist in Meneertje Manuel. Ik hoef als artiest niet met de hoofdprijs naar huis. Die overwinning laat ik maar al te graag over aan de managers. Het is ze van harte gegund. Wat me echter tegen de borst stuit is het enorme dedain achter die eis om excuses. Als je toch weet dat je eigen bij elkaar vergaarde kapitaal ook alleen maar aan elkaar hangt van leugens en bedrog en dat werkelijk iedereen dat weet, dan is deze aanval op de jongens en meisjes die nog geloven in de verbeelding een hele treurige. Dit land is groot geworden door de fantasie. En klein gebleven door de handel. Als we al onze kinderen gratis op vioolles sturen gaat er nooit meer eentje naar Syrië.