Blog

De gemeenteraadsverkiezingen, het klinkt me zo onderhand in de oren als een geslachtsziekte. “ Ik heb een hele vervelende gemeenteraadsverkiezing opgelopen afgelopen weekend op de parkeerplaats van Dieka van de Kruusweg.” Op een paar hardcore- verslaafden na wil werkelijk niemand daar nog iets mee te maken hebben. Laat staan mee rondlopen. Op de echte junkies na natuurlijk. Ik noem een Rutte. Een Samsom. Pechtold. Roemer. Wilders. Plus nog een paar meisjes van de godsdienst dan wel van de diertjes. Ze zijn inmiddels zo verslaafd geraakt aan hun politieke genot dat ze zelfs de kruimels in de gemeentes proberen op te snuiven of te roken. Het zou verboden moeten worden. Eigen gemeente eerst! En vooral, eigen politici eerst. Doordat de landelijke politieke partijen aan de haal gaan met de gemeenteraadsverkiezingen, ontnemen ze ons volledig het zicht op wat er over een paar weken in onze gemeenteraden komt te zitten. En ik zeg het niet graag maar het moet me toch van het hart. Zeker een kwart van de verkiesbare gemeenteraadspolitici zou je ook tegen kunnen komen in een willekeurige aflevering van Opsporing Verzocht. Ik heb een reizend beroep en was de afgelopen weken in de provincies Drenthe, Friesland, Groningen, Overijssel, Gelderland, Brabant, Zuid Holland en Flevoland. En in al die provincies heb je gemeentes met verkiezingen. Plus de bijbehorende verkiezingsposters met daarop de kandidaten. En echt, in zeker 22 gemeentes in Nederland staan we op het punt om iemand in de gemeenteraad te stemmen die ook heel goed de rol van perverse schurk had kunnen spelen in het zinderende True Detective. Nou ja, spelen. Ze zijn er voor verknipt. En de gedachte dat deze figuren straks moeten gaan beslissen over het lot van onze jeugd, onze zieken en onze ouderen, is te absurd voor woorden. De politieke verslaafden uit Den Haag hebben de zorg uitbesteed aan de gemeentes. Niet omdat ze daar veel heil van verwachten. Ze houden allemaal hun hart vast. Het is alleen zo veel makkelijker om de populaire politicus uit te hangen als je daar nooit directe verantwoordelijkheid voor af hoeft te leggen. Volgens mij moet ons politieke stelsel op de schop. Politici mogen van mij in de toekomst echt klauwen met geld gaan verdienen. Als hoeders van onze democratie. Maar dan niet als volksvertegenwoordiger. Maar als volksverantwoordelijke. En als iemand dan echt de baas wil worden van dit land dan mag hij voor een vorstelijk salaris onze kont komen wassen.

Er hing een journalist aan de telefoon. Of ik dacht dat de Russische inval op de Krim zou gaan leiden tot de 3e Wereldoorlog? Zo ja, of ik dan bereid was om me aan te sluiten bij het ondergrondse Nederlandse Verzet onder leiding van het meisje met het dunne haar Hans van Baalen? Die zich natuurlijk uit strategische overwegingen in het gezelschap van de Koninklijke Familie in Londen bevond. In een villa gesponserd door Heineken. En mocht er onverhoopt geen 3e Wereldoorlog uitbreken, zou dat dan van invloed zijn op de uitslag van de komende Gemeenteraadsverkiezingen? En of ik Bennie Joling zag als het boegbeeld van Christelijk Nederland? Ik heb de journalist vriendelijk verzocht om me wat later terug te bellen. Zeg maar na de oorlog. Pas na de oorlog kan ik gaan duiden. Ik ben de Lou de Jong onder de columnisten. Maar wat er daar op dit moment aan de hand is in de Oekraïne, dat is niks dan het aloude liedje. Er zijn wat dreigementen. Er vallen een paar doden. Er is opeens sprake van serieuze dreigementen. Er vallen een heleboel doden. De meeste dreigementen bleken loze dreigementen. Alleen een paar blauwe ogen. En als de rook na een paar hysterische weken is opgetrokken blijken er miljarden euro’s en dollars en roebels van eigenaar te zijn gewisseld en is het aan de diverse plaatselijke bevolkingen om de rekening te betalen. Ik doe daar niet meer aan mee. Ik beschouw al die schermutselingen als gesubsidieerd theater. En dan niet het theater dat door diverse politici de afgelopen jaren is weggezet als een speeltje van Links. Oorlog is een Rechtse Hobby. Het draait allemaal om de grootste bek, het nemen van groteske risico’s en de kans dat je aan het eind van dat liedje plotseling de helft van de begroting van een land op je eigen bankrekening hebt staan. Het is als de Selfie die gemaakt werd tijdens de uitreiking van de Oscars, miljoenen mensen denken dat ze meedoen aan een spontane actie en de volgende dag blijkt dat Samsung daar 20 miljoen dollar voor betaald heeft. De commerciële revolutie, This War is brought to you by Gazprom. Als Poetin het lef heeft laat hij het startschot tijdens de 100 meter hardlopen op de komende Paralympics in Sotsji verrichten door Oscar Pistorius. Met een Kalashnikov. Gericht iets boven het hoofd van de deelnemers. En dan na afloop het excuus bij de VN Veiligheidsraad. Sorry! Ik had de protheses niet onder.

Het is natuurlijk de natte droom voor ieder mens. Met een exotische schone van 19 lentes jong op schoot het land volledig op z’n kop zetten. We hebben er allemaal weleens over gefantaseerd. Nou ja, de mannelijke lezers dan. Het is dan ook des te treuriger dat het er in de praktijk op neerkomt dat je jezelf op het eind van het liedje terug vind op een naturistencamping iets buiten Enschede terwijl je een andere man neer moet schieten omdat die je heeft betrapt tijdens de inbraak in een caravan. Een caravan. Op een naturistencamping. In de winter. Iets buiten Enschede. Dan sta je toch helemaal onderaan de criminele ladder. Zeker als je vervolgens via Gronau op de vlucht slaat naar Winschoten. Daar is echt helemaal geen ruk te beleven. Ja, je kunt daar een overval plegen op een boer met een schuur vol suikerbieten. Moet je natuurlijk wel je gestolen vluchtauto in ruilen voor op zijn minst een klein vrachtautootje. Ben je nog makkelijker te traceren. Kansloze missie. Al weet ik zeker dat er op dit moment ergens in Nederland een filmregisseur helemaal los gaat op het idee om dit onwaarschijnlijke misdaadverhaal zo snel mogelijk op het witte doek te brengen. Want dit vinden de Nederlanders leuk. Misdaad op schaal. Niet in Columbia. Geen Miami Vice. Of CSI New York. Maar gewoon in Enschede. Of Winschoten. Waar we de misdadigers nog verstaan. Het mooist zou het natuurlijk zijn als RTV Oost deze twee voortvluchtigen binnen nu en een paar dagen voor de camera weet te krijgen. Een mooi diepte-interview verzorgd door de gelauwerde misdaadjournalist Rob Vorkink. Onecht adoptiekind van Alberto Stegeman. Die weet dan vast nog wel een link te leggen met de Vuurwerkramp of Jansen Steur. Het liefst natuurlijk allebei. Dat blijkt dat de Vuurwerkramp is veroorzaakt doordat onze Bonnie en Klei de bestelling die Jansen Steur bij SE Fireworks plaatste om zijn eerste en enige geslaagde operatie te vieren vroegtijdig in de lucht hebben laten vliegen omdat ze werden betrapt door een naturist in een piepklein rood sportbroekje. En om het verhaal helemaal af te maken moet er zo snel mogelijk een pedofiel op het toneel verschijnen die ook nog eens ontzettend rap kan schaatsen. Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken maar mocht het illustere duo hedenochtend nog steeds op de vlucht zijn, dan heb ik hier een tip voor de politie: “Ze zijn deze column aan het lezen! Griept ze!”

Ik weet niet of ik het hier al eerder heb gezegd en zo ja, dan moet het me nog eens van het hart: de mens valt in herhaling. Of je nou zit te kijken naar het schaatsen in Sotsji of naar het sterven in Kiev, je hebt toch heel sterk het idee dat je het allemaal al vaker hebt gezien. En niet alleen vaker. Ook beter. De wijze waarop Sven Kramer vier jaar geleden naast het goud greep, dat was toch werkelijk schitterend. De allerbeste schaatser van zijn tijd die twee keer achter elkaar in dezelfde baan bleef rijden, ik vond het 1 van de mooiste momenten die ik ooit heb meegemaakt tijdens het kijken naar sport. Hij ging twee keer voor de binnenbocht. Ja, dacht ik nog. Zo kan ik het ook! Sven Kramer had nooit meer van zijn leven een 10 kilometer moeten rijden. Zeker niet op de Olympische Spelen. Dat had hem en zijn coach tot levende legendes gemaakt. Maar nee. Er moest wraak genomen worden. Er moest iets worden rechtgezet. Want het was zijn afstand. Hij was de beste. En jawel. Vier jaar later was het zover. Sven kwam. Sven zag. En Sven werd tweede. Achter Jorrit Bergsma. Achter wie? Jorrit Bergsma! Uit Kazachstan! Als ik Jorrit een tip mag geven. Blijf over vier jaar lekker thuis! Hier kom je nooit meer over heen. Ook in Kiev zitten we op dit moment te kijken naar een herhaling van een herhaling. De ingrediënten zijn altijd hetzelfde. Economische rampspoed. Een leider die denkt dat hij het dit keer wel gaat winnen. Een bevolking die zich de kop helemaal gek laat maken. Bloedvergieten. Een impasse. Willem Alexander komt even een biertje drinken. De internationale belangen worden veilig gesteld. De medailles worden uitgereikt. En alles begint weer van voren af aan. Het is alsof je kijkt naar de film Deja Vu en halverwege het idee hebt: “Volgens mij heb ik deze film al een keer eerder gezien…“ Maar dan niet met Denzel Washington maar met Richard Pryor. Geschiedenis als een slap aftreksel. En ja, beste lezers. Wat wil Meneertje Manuel hier nou mee zeggen? Dat is me zelf ook niet helemaal duidelijk. Ik denk dat ik hier een pleidooi probeer te houden voor de oorspronkelijkheid. Maar het zou ook zomaar kunnen zijn dat ik hier hartstochtelijk juich voor de nederlaag. Winnen kan er altijd maar eentje. Het zijn de verliezers die van een land een volk maken.

Zaterdagavond verzorg ik samen met mijn Vlaamse broeder in de kunst Nonkel Hautekiet het gastoptreden tijdens de finale van het Leids Cabaret Festival. Nou ja, het is niet tijdens de finale, maar net daarna. Zeg maar tijdens het moment dat de jury moet beslissen wie dit jaar het festival gaat winnen. Dat moment duurt exact 45 minuten. Elk jaar opnieuw. En dat is toch onzettend knap van de jury van het Leids Cabaret Festival. Voor mij is het deze keer een extra speciaal optreden. Ik vier dit jaar namelijk mijn 25 jarig bestaan als theatermaker. En nu denk ik stiekum dat ik daarom ook ben uitgenodigd. Ze zullen me daar in Leiden zeker en vast eens flink in het zonnetje gaan zetten. Niet dat ik een lintje ga krijgen. Onze koning heeft het op dit moment veel te druk met bier drinken en dat is het enige legitieme excuus dat ik kan verzinnen. Maar iets van een horloge met inscriptie moet er voor mij toch wel inzitten. Of anders een rode sportauto. Mag ook een weekendje weg in eigen land worden. Een paar dagen in een pittoresk hotelletje in Friesland met Doutzen Kroes die mij een beschuitje serveert. Deze jongen is met weinig tevreden. Maar als ik eerlijk ben en zie hoe het er voor staat met het culturele klimaat in dit land, zal ik wel worden afgescheept met een boekenbon van 9 euro 99 die alleen te besteden is bij een vestiging van Polare. En ach, dat is ook leuk. Want in een land waar niks de maatstaf is ben ik met alles tevreden. En ik beloof hierbij plechtig dat ik er nog 25 jaar aan vast plak. Sta ik straks als 73 jarige artiest in het Verborgen Theater in Boekelo op te treden voor wie er van mijn publiek dan nog in leven is. En de kans dat een heleboel van mijn toeschouwers dan nog in leven zullen zijn is natuurlijk aanmerkelijk toegenomen nu Jansen Steur achter de tralies gaat verdwijnen. Dat is toch een klein lichtpuntje in deze duistere tijden. Dat er daadwerkelijk iemand verantwoording af gaat leggen. Dat is na die voortdurende stroom van frauderende bankiers, falende politici en verzetsmonumenten jattende patjepeeërs die daar mee weg komen toch schitterend nieuws. Dat jatten van verzetsmonumenten, dat is toch werkelijk van de zotte. Of de dief moet een kleinzoon zijn van een Poolse soldaat. Dan heeft hij daar met terugwerkende kracht gewoon recht op.

We hebben een whizzkid in de familie! Een jongetje van nauwelijks negen jaar oud die afgelopen week voor het eerst een online spelletje heeft weten te hacken. Dat was tenminste het verhaal dat hij zijn moeder vertelde. Hij had op internet een filmpje gevonden en daarin werd hem haarfijn uitgelegd hoe hij aan een heleboel spelpunten zou kunnen komen en die stappen had hij keurig weten te herhalen. In het kort hier het verhaal van zijn eerste succesvolle hack. Zet het spelletje aan. Okido. Ik zet het spelletje aan. Ga naar de shop. Okido. Ik ga naar de shop. Klik op munten kopen. Okido. Ik klik op munten kopen. Kies 100 dollar. Okido. 100 dollar. Betaal met je wachtwoord voor de iTunes store. Die heb ik niet. Maar ik weet toevallig de inlogcode van Meneertje Manuel want dat is de vader van mijn nichtje en mijn nichtje die heeft geen geheimen voor mij. En hup, gratis en helemaal voor niks spelplezier ter waarde van 100 dollar! Na de eerste lachbuien moest er door de familie natuurlijk wel streng worden opgetreden tegen dergelijke jeugdige onnozelheid en zo is dit neefje tot in de winter van 2018 bezig met het wassen van alle auto’s in de familie plus zo af en toe een treinstel omdat hij dat mooi vind. En nog weer wat later bedacht ik dat dit natuurlijk dagelijkse kost was en dat je als handige gast op deze manier iedere dag duizenden enthousiaste kleuters voor het eerst kennis kunt laten maken met de wondere wereld van de oplichters. Natuurlijk heb ik meteen mijn wachtwoord veranderd. Waarna ik er achter kwam dat ik dat wachtwoord niet kon veranderen. Omdat dat wachtwoord al was veranderd. En zo krijgt het neefje de komende vier jaar tijdens het autowassen hulp van mijn dochter. Het was wel een uitermate veilig wachtwoord waarvoor ze had gekozen. abcdef123457. Want abcdef123456 bestond al. Ik dacht er nog even over om een wachtwoord te kiezen met allerlei gekke tekens en knotsgekke symbolen totdat ik er achter kwam dat zelfs tweejarigen dat gewoon knippen en plakken. Dus heb ik een wachtwoord gekozen waarmee alles gewoon direkt helder is: alsikditwachtwoordgebruikismijnlevenvoorbij. Ja, niet letterlijk dit wachtwoord. Ik ga natuurlijk geen wachtwoorden in een krant zetten. Maar iets van dergelijke strekking. nogevendoortypenenikgaheelnaardood

2014 gaat het jaar worden van Meneertje Manuel. En dat is uitstekend nieuws voor het land, want als het goed gaat met Meneertje Manuel, dan gaat het goed met iedereen. Zo beloof ik plechtig dat als ik 12 maanden op rij de Staatsloterij win, er voor allen in dit land aan het eind van het jaar een borrel kan worden gedronken op mijn kosten. Dit feest gaat plaats vinden in café de Vijfpoort op Terschelling, kom alsjeblieft een beetje op tijd, Jan en Conny moeten op tijd naar bed. Ik voel ook aan alles dat ik dit jaar een enorme wereldhit ga scoren met een commerciëel zeer uitgekookt lied over de Eerste Wereldoorlog: They Never Made It To The Second One. En als de tekenen mij niet bedriegen zal dit ook een Geuzenlied gaan worden voor alle zelfmoordterroristen die onze planeet het komende jaar weer op stelten zullen zetten. Mocht ik overigens in januari al de Staatsloterij winnen, dan stap ik linea recta op het vliegtuig om bij Fulham Brian Ruiz uit zijn lijden te verlossen zodat we in mei weer met duizenden langs de A1 kunnen gaan staan. 2014 is ook het jaar dat ik weer vader ga worden. Van gedachtes, welteverstaan. Ik ga weer over heel veel dingen na denken. Niet alleen over de Grote Dingen. De Grote Dingen in het leven worden al voldoende behandeld door Albert Verlinde, Onno Hoes en al hun katholieke schandknapen. Ik zal vooral gaan nadenken over het triviale. Waarom denk ik bijvoorbeeld dat voorverpakte tomaten betere tomaten zijn dan tomaten die ik zelf in een zakje moet doen? Ik heb wel eens staan kijken naar zo’n bak vol losse tomaten en meewarig mijn hoofd geschud. “ Jullie zijn inferieure tomaten! Jullie komen de Verenigde Arabische Emiraten niet eens in.” Ik ga dit jaar ook een keer nadenken over drs. P. Toch een beetje onze eigen Nelson Mandela. Al zat hij een stuk minder lang in de gevangenis. Dat heb je met een Zwitsers paspoort. Drs. P is 1 van de weinige artiesten die ik ken die in 1919 geboren zijn. En in 2014 ga ik een ode schrijven aan deze grootheid. Niet omdat ik denk dat hij gaat sterven en dat ik daar dan de vruchten van ga plukken. Het is een hart onder de riem voor een ieder die opziet tegen dit nieuwe jaar. Een pleidooi voor ouderwetse lichtvoetigheid. 2014 gaat het jaar worden van Drs. P.