Na 59 jaar is het dan eindelijk duidelijk geworden waarom Meneertje Manuel nog steeds niet zijn langverwachte en welverdiende lintje heeft ontvangen: Ik sta haaks op het beleid.
Heel erg jammer. Laat ik beginnen met het maken van mijn oprechte excuses. Want ik heb natuurlijk nooit bewust haaks op het beleid gestaan. Niemand doet dat bewust. Kan ook helemaal niet. Want dat is nu eenmaal het grote probleem met het beleid. Dat is nogal aan verandering onderhevig. Je hebt vriendelijk beleid. Je hebt onvriendelijk beleid. En je hebt beleid waar geen touw meer aan vast te knopen is. En dan heeft het nu eenmaal een beetje tijd nodig voordat je weer helemaal in de pas loopt met dat beleid. Zeker als het vooral het beleid zelf is dat haaks staat op het vorige beleid.
En dan zijn het ook nog eens enorme stappen die gemaakt moeten worden. Vooral de transitie van tolerante wereldvreemde gastvrijheid naar rancuneuze xenofobe ongezelligheid is er mij nogal eentje. Je moet je croks ruilen voor laarzen. Het roze truitje wordt een onhandig lange leren jas met een bijpassende riem voor taser, gaffertape en pepperspray. Het haar moet weer in een scheiding en je wordt verplicht je Duits weer op te halen want er zijn plotseling weer duidelijke grenzen. Dat heeft allemaal best een beetje tijd nodig. En het blijft mensenwerk. Tenminste. Dat hoop je.
Het is gewoon een hele opgave om rechtstreeks vanuit je yoga-klasje overbodig geworden, zwaargeblesseerde arbeidsmigranten het land uit te flikkeren. Voel je toch een ongemakkelijke portie karma weglekken tussen de bilnaad. Natuurlijk wil je geen spelbreker zijn. Niemand staat graag haaks op het beleid. Maar voor een uitermate zachtaardige werkneemster van de IND, die er al moeite mee heeft om een joker op tafel te gooien tijdens een spelletje Pesten, is het terugsturen van een uitgeprocedeerd elfjarig Afghaans meisje, die al voor haar geboorte is beloofd aan de 87 jarige dorpsoudste, best wel een dingetje. Natuurlijk is dat geen excuus. Maar toch.
En dan weet je natuurlijk ook nog eens niet wat de toekomst je gaat brengen. Want dat zul je net zien. Heb je net vol enthousiasme vier jaar lang allerlei ongewenst buitenlands tuig het land uit geknuppeld, word je opeens opgezadeld met een nieuw kabinet dat vol in wil zetten op het binnenhalen van zoveel mogelijk arbeidsmigranten om zo de Nederlandse welvaart weer op peil te brengen. Dan sta je daar op het bordes van het gemeentehuis, met die laarzen en die jas en die knuppel en die taser en die gaffertape en dat haar weer in de scheiding en dan hoor je dat ze je helaas toch dat lintje niet op kunnen spelden want er was iets met een hakenkruis op je beleid. Huilen!
En voor al mijn geliefde lezers die na het lezen van dit onvervalste pleidooi voor een stukje Ouderwetsch Hollandsch Humanisme hun Meneertje Manuel zelf voor willen dragen: Ik hoef geen lintje. Ik wil alleen mijn land terug.