Pieter stopt er mee. Jammer. Want Pieter deed het helemaal niet onaardig. Tuurlijk. Er was weleens onrust. Kleine dingetjes. Er waren signalen. Zeker van de zijlijn. ‘Kom jij maar even wisselen, Pietertje.’ Dat hoorde hij zowat dagelijks. Politiek is een hard vak. Net als cardiologie. Maar het bijltje er bij neerleggen? Dat was hem de eer te na. En dat snap ik. Want ik lijk heel erg op Pieter. Hoor ik vaak. ‘Jij bent toch die Pieter?’ En dan zeg ik: ’Nee. Maar ik lijk er wel heel erg op.’ De bovenmenselijke werklust. Het bijkans maniakale doorzettingsvermogen. Het Ghandiaanse idealisme. Die Herikerberger onverzettelijkheid. En dan die klassieke, oud-Romaanse, tegen de perfectie aanschurkende kaaklijn gecombineerd met die staalblauwe ogen waarin ik weleens een compleet meisjesinternaat heb laten verdrinken, het is misschien een tikkeltje hautain om dit allemaal over jezelf te beweren maar ik probeer hier recht te doen aan de onvoorstelbare schoon- en grootsheid van Pieter en ik lijk nu eenmaal op hem. Heel erg.

Ik word het hele weekend ook al platgebeld. Of ik zijn positie niet over zou willen nemen. Omdat ik toch al zo op hem lijk. Nee. Heb ik gezegd. Nee. Het moet nu niet over mij gaan. Vind ik op dit moment toch het belangrijkst. Dat het nu even niet over mij gaat. Dit gaat over Pieter. En nou weet ik ook wel dat ik ontzettend veel op Pieter lijk. Heel erg ontzettend veel. En het zou dus best kunnen dat ik in een stukje dat vooral bedoelt is als lofzang op Pieter al halverwege niet meer rechtop kan zitten door al die door mij zelf ingestoken veren in de bips maar dat krijg je er dus van. Ik lijk op Pieter.

Ze duwen Pieter nu al richting een heiligverklaring. Sint-Pieter. Doe maar niet. Want dat straalt dan ook heel erg op mij af. En dat kan ik er op dit moment gewoon even niet bij hebben. Ik heb het al druk zat. Pensioengat de Musical. Een semi–erotische Rockopera over een Buitenechtelijke Toeslag Affaire. Een kinderboek over de Groningse broers GAS en PITJE.

En dan sta ik ieder weekend ook nog eens meermaals op de planken met mijn Rammstein tribute-band Ausgebrennt en het zou toch buitengewoon ironisch zijn als we die tournee af zou moeten zeggen wegens een burn-out.

Wat Pieter nu moet gaan doen? Ik gun hem de hele wereld. Zolang het maar iets heerlijk rustigs is. Hij zou ergens in een museum aan de muur kunnen gaan hangen met wel of geen pijp in de mond. Minimale inspanning. Of dat hij midden op de Sallandse Heuvelrug met een informatiebordje naast wat bloeiende brem gaat staan: ‘Bloeiende brem.’ Heerlijk in de gezonde buitenlucht! Hij zou zwembadentester kunnen worden. Of gewoon iemand die je op straat tegenkomt en dat je dan in het voorbijgaan denkt: ‘ Was dat niet die columnist uit de Tubantia die nog steeds gezegend is met het uiterlijk van een jonge god?’