Ontzettend sneu. Alles. Vind ik. Dat je naar de wereld kijkt en alleen nog maar kan denken hoe ontzettend sneu alles is. Vroeger had je weleens dat het ondanks alles toch nog een heel klein beetje mee zat. Of viel. Een minuscuul dingetje dat net even de goeie kant op rolde. Of gleed. Maar nu? Helemaal niks. Alles is zo ontzettend sneu. Voor iedereen ook. Het is sneu voor de Palestijnen. Voor de PvdA’ers. Voor de programmeur van Pinkpop. En dan niet meteen roepen dat het voor de Palestijnen significant veel sneuer is dan voor de programmeur van Pinkpop. Dat ligt er maar net aan. Voor heel veel van die sneue Palestijnen is de begrafenis inmiddels al achter de rug terwijl die programmeur van Pinkpop er nog een flinke periode mee rond moet lopen. Met dat nare gevoel. Dat alles zo verschrikkelijk sneu is. Dat gaat aan je vreten. Vooral als je ook nog eens een programmeur bent van Pinkpop die een grootvader heeft die de PvdA heeft helpen oprichten, een programmeur die net vorige week lid is geworden van de actiegroep Frustrated Festival People for Palestine en die ook nog eens een nichtje heeft die een baantje als secretaresse heeft in een ondergrondse bunker in het Iraanse Fordow. Had. Een baantje had. Megasneu.
Ontzettend sneu. Alles. Het weer. Ook dat nog. Sneu weer. Met dat sneue zonnetje. En dat sneue windje. Dat je heel graag wil langlaufen. Maar het is gewoon meer dan dertig graden. Dus dan kan dat niet. Sneu. Trump. Ook sneu. Die wil een Nobelprijs. Liefst voor de vrede. Maar mag ook voor iets anders. Als het maar een Nobelprijs is. Of een Oscar. Of een eigen oceaan. En dat ie daar dan oeverloos over jengelt op de sociale media. Sneu gejengel. Net als Musk. Sneu. Met zijn kapotte raket. Sneu. Met zijn kapotte ego. Sneu. Met zijn kapotte verstand. Sneu. Het zijn ook allemaal mannen. Van die sneue mannen. Van die sneue mannen met van die sneue verlangens en van die sneue spelletjes. En daar lopen dan weer andere nog sneuere mannen om heen te drentelen. Sneue slippendragers. Likkend. Heulend. Buigend. Sneu in de schaduw van sneu. Voor een graantje. Een aalmoes. Te sneu. Voor woorden. Wat zeg ik. Alleen het woord al. Sneu. Wat een verschrikkelijk sneu woord is het toch. SNEU. Heel anders dan SPRANKELEND. Ik vind SPRANKELEND zoveel mooier dan SNEU. Maar ja. Dat ben ik. Ook iemand waarvan je zegt: ‘die Manuel is een beetje een sneu type.’ Dat weet ik. Zo sneu ben ik nou ook weer niet. Dat ik dat zou ontkennen. Die zijn het ergste. Ik ken er zat van. Van die sneue types die alle anderen betichten van sneu gedrag waar ze zelf iedere suggestie van sneu gedrag verontwaardigd van de hand wijzen. Die hun eigen persoonlijke sneu altijd boven de sneu van de ander plaatsen. Dat is zoveel meer dan sneu. Dat is diep tragisch.